storm van binnen

Overal om je heen
komt er geen eind aan het donker
alles raakt kwijt in de storm
Maar wie alles verliest vindt zichzelf op een dag weer terug als een mens

De regen slaat tegen de ruiten
en van binnen stormt het net zo hard als buiten
maar geef geef de moed niet op

De storm gaat ooit eens liggen
Dit is wat je maakt
tot wie je bent
geef niet op
geef niet op
geef niet op
de storm gaat ooit eens liggen

~Blof

Verbaasd bedacht ik me dat ik nog nooit een tekst van blof heb gebruikt. Dat terwijl blof juist zo´n deel van mijn thuis uitmaakt, een vaste prik. Op vrijdag is mijn moeder meestal vrij. Dus als ik dan ´s middags uit school kom, zie ik haar autootje staan en dnek ik al `ha gezellig´ Dan kom ik bennen, staat er steenvast een Blof cd op (of Bruce Springsteen) maar meestal blof. Dat is gewoon iets typisch in dit huishouding. Zit je met mn moeder in de auto, weet je wat voor cd ze erin heeft zitten. Dat zijn van die tradities net als de zondagochtend. Mn moeder is dan meestal sporten, mn zussen liggen tot 's middags in bed en mn vader zit dan met een kopje koffie naar Discovery Channel te kijken. Survivor man, of iets anders technisch/constructie achtigs als "how's made" of natuurlijk Mythbusters. Soms is er wat variatie en dan zit hij achter de computer met zo'n tikje countryachtige cd op (A)

Maar goed, vandaar blof dus. Ik heb eigenlijk de hele ochtend zitten denken, maar ik kom er niet uit. Hoe?! Hoe moet ik dat wat ik in mn vorige blog heb geschreven nou gaan doen? Ik weet het niet... ik probeerde de knop een, twee, drie om te zetten, maar dat lukt niet zo ineens. Groeien moet het, langzaam aan, elke keer weer een stapje verder, totdat je op een gegeven moment ineens bewust er weer over denkt en achter je kijkt en een enorm lange weg ziet die je hebt afgelegd.
mn vrienden zeggen ook "niet zo geforceerd proberen te zoeken. Laat het op je afkomen, dan komt het allemaal vanzelf" Dat druist zo in tegen mijn persoonlijkheid van actief, vol erin, ik ben niet bepaald afwachtend. Misschien ben ik zelfs ongeduldig te noemen, gierig naar, verlangend naar, van alles maar niet passief. Toch ga ik het proberen.

Wat heeft zo'n houding mij gebracht? Ik heb waarschijnlijk iemand gekwetst,al zegt hij misschien van niet. "kwetsten is een groot woord" Maar dan in ieder geval wel teleurgesteld. Een lieve jongen laat merken dat hij je leuk vindt, het groeide, ik liet het groeien. Gaandeweg kom je er alleen achter dat jou gevoel niet specifiek om die jongen gaat. Het is geen match voor jou. Maar het gevoel, dit "spel" van smsen, een arm om je heen. Iemand die om je geeft, je knap vindt, je leuk vindt (of dat dacht hij tenminste. Want hoe kan iemand je nou echt leuk vinden als hij inhoudelijk niet zoveel van je weet? En andersom natuurlijk)dat gevoel is fijn om te hebben. Maar niet eerlijk, dus toen was het over. Nu heb ik nog steeds een soort verlangen naar zo iemand. Iemand die meer in mij ziet dan anderen, die mij als vanzelfsprekend aannemen. Vanochtend keek ik naar de roos die hij mij gegeven had, naar het kaartje, naar een gedicht. Ik weet dat het eigenlijk nep was, maar wel nep met echte gevoelens. Dat is een gevaarlijk spel, en soms val je. Nu stond ik weer op en was ik onbewust op zoek naar een medespeler. Dat wil ik niet meer. Ik wil geen spel meer.Ik wil, ik wil, ik wil. Ik ga doen wat ik wil. Maar wat ik wil, weet ik nog niet. Daar ga ik achterkomen, op een passieve, ik laat het overkomen, manier.

Dit weekend zal ik me storten op mn latijn proefwerk van volgende week. Ik zal me storten op mn wiskunde proefwerk van volgende week. Bovenal zal ik me eens objectief op mezelf storten. Zie het als een soort "heling" (alleen zou ik echt niet ween hoe je jezelf moet helen) Vanmiddag maar een lekker stuk eruit, op de racefiets ofzo. Camera mee, mp3 speler op. Verder niks. Geen mobiel (die werkt toch niet meer, tenzij ik mn simkaartje in een andere telefoon stop. Noot van de voet: vragen of vriendin haar oude toetstel meeneemt, zodat ik kan uit proberen of ik hem daar in kan stoppen en die tijdelijk mag gebruiken)en even niet op msn (als ik dat volhoud ;) soms kan ik echt niet zonder msn, dan mis ik het kletsen met mn homies gewoon te erg ;P)Mail is anders, dat is passief. Ik check zo'n 5x per dag mn mail, maar voor hetzelfde geldt was dat 1x in de 5 dagen. Ik kan zelf kiezen wat ik beantwoord, waarvan ik laat merken dat ik het lees. Maar natuurlijk lees ik het. Te onweerstaanbaar. Msn is veel chaotischer, je kunt niet kiezen dat je met 1 iemand wel wilt praten en met de ander niet (ja oke, offline gaan staan. Maar daar heb ik het niet zo op)
Gewoon even nadenken, even mezelf. Misschien wat schrijven. Ik heb al 1 regel "I want to be a bit more me" nu de rest nog ;)Daarnaast wil ik ook eindelijk een keer mijn creatieve schilder projectje afmaken (ik zal er een foto van plaatsen)

Serieuze blog, enigszins een blog from such a bore misschien.
Maakt het uit? Mij niet. Mensen die uit zichzelf mijn blog lezen (ik gok op 3 a 4 mensen :p)hadden dit kunnen verwachten. Volgende keer zal ik weer iets enthousiaster zijn, misschien ;)

Liefs,