I’m going home down hearted and hoping
I’m close to some new beginning
I know there’s a reason for everything
That comes and goes
But so many people are looking to me
To be strong and to fight
But I’m just surviving
And I maybe weak but I’m never defeated
And I’ll keep believing in clouds with that sweet silver lining
~Kate Voegele
Vandaag was de laatste dag herkansingen. Nu ben ik mega opgelucht; het meeste is wel verbeterd denk ik. Met zelfvertrouwen kan ik nu zeggen: ik sta er goed voor! Dus kom maar op met het examen.
Het was een roerige week, you gain, you loose. Ik ben ontzettend kwaad geweest. Maar nu ben ik er wel achter dat iemand die zo ver van mijn morele waarden afligt, een negatieve invloed is. Zo iemand wil je gewoon niet in je omgeving hebben, dat is een beetje lastig als diegene wel in dezelfde vriendengroep zit. Ik ben er klaar mee, echt helemaal klaar mee. Als ik ergens een godsgruwelijke hekel aan heb is het wel aan van die bemoeials die dénken dat ze recht hebben op uitleg. Die dat gewoon opeisen, terwijl sommige dingen ze simpelweg niet aangaan en dat kunnen ze dan niet hebben. Nou ik ben er echt klaar mee, ik ben over het algemeen een goede vriend voor iemand denk ik, maar dan wil ik wel respect. Iemand zomaar zonder reden gaan zitten uitschelden voor vuil secreet enz. dat pik ik niet. Jammer dan.
Mijn moeder leert op haar cursus om om te gaan met zulke types (nou niet specifiek met puberende jongentjes natuurlijk) maar met mensen die alleen kritiek geven in plaats van dat ze zelf wat doen. Zij leert dan kijken naar waar dat vandaan komt; wat zit erachter; waarom reageert iemand werkelijk zo? Dat vind ik vet interessant...
Wat ik ook vet interessant vond was de dokter Phill show van vandaag. Het ging over vrouwen en hoe die geen man konden krijgen, te hoge eisen, of die eisen te erg versoepelden omdat ze hun biologische klok voelen tikken. Er zaten ook vet grappige dingen tussen, maar dat is allemaal een beetje lastig allemaal te vertellen. Kijk de herhaling maar hihi.
Nu ik eigenlijk "klaar" ben met school (oke alleen nog "even" de examens, maar met het officiele moeilijke naar school gaan gedeelte) mocht ik van mezelf eens wat leuks kopen. Laat het nou net sale zijn op topshop, dus over 6 dagen ben ik in het bezit van een prachtige aparte blauw/paarse top waarvan ik geen flauw idee heb wanneer ik die aandoe, aangezien hij er op het plaatje nogal glamerous uitziet. Ook heb ik geen idee of ik er weleens inpas, oke het is wel en size 10 maar met die Britten weet je het maar nooit :p Afwachten maar =)
Ik heb echt zo'n winkeldrang! Ik heb eindelijk een galajurk gescoord!! Super pretty al zeg ik het zelf. Halflang, blauwig en met een veterrug, verder niet heel apart, (in de eerste instantie niet wat ik in mn hoofd had) maar het gaat erom hoe je je erin voelt, nietwaar? Dan heb ik er een mooie blingblingketting bij, maar nu moet ik dus nog schoentjes hebben. Dat is over het algemeen wel handig, en ze moeten ook nog eens een beetje stabiel zijn. Want op een 4,2 inch naaldhak met open voorkant balanceren op een feest is niet al te praktisch... stel je voor dat een of andere onhandige dude op je teen gaat staan. Auwiejauwie.. of dat er een hak van iemand anders in je voet wordt gespiest! Brrr riskant zo'n avondje. Maarja, shoppen is wel therapeutisch, echt waar.
Helaas is het wel vervelend dat er zoiets als een budget is. Ik moet nog veels te veel kopen de komende maanden
- camera (die is kapot)
- vakantie naar Barcelona (yesss!! =D)
- paar dagen naar Terschelling
- mobiel (die is ook kapot)
- schuld van kleren aan mama nog afbetalen
- beltegoedschuld aan papa nog afbetalen (relax, dat is maar 10 euro)
- uhm... zomerkleren... schoenen... en ongetwijfeld nog een heleboel andere dingen..
Ach ik ga maar eens even een vest aandoen, want het wordt toch wel een beetje koud om in een tuniekje te zitten (al vind ik hem echt super leuk en apart puh)
Ciao && Tabee
dinsdag 27 april 2010
maandag 26 april 2010
zoiets tofs! -ik
www.peter8638.deviantart.com
Toen ik vroeg of Peter een nickname had ofzo, zodat ik zonder namen toch eronder kon zeggen van wie die tekening was, zei dat hij liever de link naar zijn site erop wilde (nu lukte dat mij natuurlijk weer niet... maar neem de moeite even en plak die link hierboven hup hup in je locatiebalk et voila check it out ;))
Nu moet ik echt scheikunde gaan doen, morgen laatste herkansingen. Woensdag yoga, rekentoets, herkansingen inzien en proefexamen natuurkunde maken. Dan donderdag Laatste SchoolDag!!! Met als thema flowerpower; dat wordt zo melig! Ik zal een foto posten van de outfits supreme ;)
Liefs,
woensdag 21 april 2010
reddingsboei
"laat het leven jou eens leiden"
waarschuwing: dit bericht bevat nogal veel gezeur en negativiteit.(A)
Ik heb de laatste tijd best wel veel goede gesprekken gehad. Dat waardeer ik echt, dat mensen daarvoor open staan! Dat helpt om al pratende (of typende) conclusies te trekken. Mensen weten het altijd zo goed, mensen weten het altijd beter. Maar dat weet ik ook als het niet over mezelf gaat. Op dit moment zit ik gewoon met een heleboel dingen, die ik niet specifiek kan benoemen. Er is geen concrete reden, en toch heb ik een humeur als een donderwolk.
Het voelt alsof je op een mooie dag op rustig water uit varen gaat en op een gegeven moment een enorme storm aan ziet komen. Je komt erachter dat je hoe dan ook in de sorm terecht komt, je kunt hem niet voor blijven. Tegelijk besef je dat je niet kan zwemmen.
Dat is mijn gevoel van nu. Ik kan wel zeggen: positief blijven, niet zo zeuren, stel je niet aan. Dat werkt alleen niet. Ik heb nou al zo lang zulke buien, dipjes, en telkens gaan ze weer naar de achterkant, diep weggestopt ergens in mn hoofd. Toch sluipen ze ook weer terug. Dus daaruit kan ik wel concluderen dat het niet werkt, maar weer een happy face opzetten en het gewoon vergeten.
Oke, dus eigenlijk weet ik wel waar dit alles mee te maken heeft. Voor een deel. Hetzelfde als altijd eigenlijk. Het willen van méér, en niet zozeer in de liefde. Het gaat om méér. Daar moet ik zelf voor zorgen. Ik. Ik. Ik. Ik. Ik. Ik word een beetje moe van mezelf.
De uitkomsten van die gesprekken zijn hetzelfde: laat het los. Ik kan mijn pad niet dwingen zich te tonen, moet het gewoon bewandelen en zien waar het toe leidt.
Want is dat niet wat ik wil? Meer spontane dingen, doe eens iets anders dan anders. Het is niet dat ik niet durf, want ik druf wel. Het maakt mij ook niet uit wat anderen ervan zeggen, als ik maar gewoon eens iets dééd. Spontaan een weekendje weg. Spontaan even ergens langs. Niet alles zo gepland. Eerst 150 mails voor er iets geregeld is...
Dus ik weet wat me te doen staat. Nu moet het nog gebeuren. Break free van de stereotypische dingen. Weg met de vooroordelen die ze over mij hebben. (oke het kan me dus wel schelen wat bepaalde anderen ervan zeggen... eerlijk zijn is ook niet altijd even makkelijk. Sowieso is het lastig omdat ik mensen niet het gevoel wil geven van "heb je haar weer met haar eindeloze negatieve gepraat." Het punt is alleen dat ik het niet kan helpen. Meestal wel. Maar nu even niet.)
Ik heb zo yoga. gelukkig even tot rust komen. Yoga vorige week was zo ongelofelijk confronterend. Heel raar, ik kan niet niet echt uitleggen maar het zat hoog en diep. Dan moeten we bijvoorbeeld een balans oefening doen. Ik val bijna om (A) Conclusie: oke ik ben niet in balans. Daarna gingen we even navoelen wat zo'n oefening ons vertelde (klinkt heel zweverig, I know, maar zo werkt het nou eenmaal) De vraag was, als het niet lukte, denk je dan "oke het lukte niet" of denk je "ik bakte er niks van. Ik wilde het goed doen, maar faalde hopeloos" Dat laatste ben ik dus. En dat is de mentalitiet die ik wil veranderen, niet meer zo´n slechte verliezer zijn, omdat je nou eenmaal niet altijd kunt winnen. Onmogelijk. Die controle moet losser, mijn koets hokt en stokt; het ene moment slaan mijn paarden (=emoties) op hol en het andere moment worden ze veels te veel ingehouden. Vandaar dat ik niet in balans ben. Dus die controle moet losser, dat moet ik zelf doen. Maar wat ik wel nodig heb is:
I get by with a little help from my friends,
I get high with a little help from my friends,
I'm gonna try with a little help from my friends
(dat is een nummer van The Beatels)
Dus wie o wie gooit die reddingsboei uit? (A)
Het komt wel goed ;) I'm sure. Hier wordt je sterk van.
Bah nu moet ik me nog enorm gaan haasten ook!!
Liefs
waarschuwing: dit bericht bevat nogal veel gezeur en negativiteit.(A)
Ik heb de laatste tijd best wel veel goede gesprekken gehad. Dat waardeer ik echt, dat mensen daarvoor open staan! Dat helpt om al pratende (of typende) conclusies te trekken. Mensen weten het altijd zo goed, mensen weten het altijd beter. Maar dat weet ik ook als het niet over mezelf gaat. Op dit moment zit ik gewoon met een heleboel dingen, die ik niet specifiek kan benoemen. Er is geen concrete reden, en toch heb ik een humeur als een donderwolk.
Het voelt alsof je op een mooie dag op rustig water uit varen gaat en op een gegeven moment een enorme storm aan ziet komen. Je komt erachter dat je hoe dan ook in de sorm terecht komt, je kunt hem niet voor blijven. Tegelijk besef je dat je niet kan zwemmen.
Dat is mijn gevoel van nu. Ik kan wel zeggen: positief blijven, niet zo zeuren, stel je niet aan. Dat werkt alleen niet. Ik heb nou al zo lang zulke buien, dipjes, en telkens gaan ze weer naar de achterkant, diep weggestopt ergens in mn hoofd. Toch sluipen ze ook weer terug. Dus daaruit kan ik wel concluderen dat het niet werkt, maar weer een happy face opzetten en het gewoon vergeten.
Oke, dus eigenlijk weet ik wel waar dit alles mee te maken heeft. Voor een deel. Hetzelfde als altijd eigenlijk. Het willen van méér, en niet zozeer in de liefde. Het gaat om méér. Daar moet ik zelf voor zorgen. Ik. Ik. Ik. Ik. Ik. Ik word een beetje moe van mezelf.
De uitkomsten van die gesprekken zijn hetzelfde: laat het los. Ik kan mijn pad niet dwingen zich te tonen, moet het gewoon bewandelen en zien waar het toe leidt.
Want is dat niet wat ik wil? Meer spontane dingen, doe eens iets anders dan anders. Het is niet dat ik niet durf, want ik druf wel. Het maakt mij ook niet uit wat anderen ervan zeggen, als ik maar gewoon eens iets dééd. Spontaan een weekendje weg. Spontaan even ergens langs. Niet alles zo gepland. Eerst 150 mails voor er iets geregeld is...
Dus ik weet wat me te doen staat. Nu moet het nog gebeuren. Break free van de stereotypische dingen. Weg met de vooroordelen die ze over mij hebben. (oke het kan me dus wel schelen wat bepaalde anderen ervan zeggen... eerlijk zijn is ook niet altijd even makkelijk. Sowieso is het lastig omdat ik mensen niet het gevoel wil geven van "heb je haar weer met haar eindeloze negatieve gepraat." Het punt is alleen dat ik het niet kan helpen. Meestal wel. Maar nu even niet.)
Ik heb zo yoga. gelukkig even tot rust komen. Yoga vorige week was zo ongelofelijk confronterend. Heel raar, ik kan niet niet echt uitleggen maar het zat hoog en diep. Dan moeten we bijvoorbeeld een balans oefening doen. Ik val bijna om (A) Conclusie: oke ik ben niet in balans. Daarna gingen we even navoelen wat zo'n oefening ons vertelde (klinkt heel zweverig, I know, maar zo werkt het nou eenmaal) De vraag was, als het niet lukte, denk je dan "oke het lukte niet" of denk je "ik bakte er niks van. Ik wilde het goed doen, maar faalde hopeloos" Dat laatste ben ik dus. En dat is de mentalitiet die ik wil veranderen, niet meer zo´n slechte verliezer zijn, omdat je nou eenmaal niet altijd kunt winnen. Onmogelijk. Die controle moet losser, mijn koets hokt en stokt; het ene moment slaan mijn paarden (=emoties) op hol en het andere moment worden ze veels te veel ingehouden. Vandaar dat ik niet in balans ben. Dus die controle moet losser, dat moet ik zelf doen. Maar wat ik wel nodig heb is:
I get by with a little help from my friends,
I get high with a little help from my friends,
I'm gonna try with a little help from my friends
(dat is een nummer van The Beatels)
Dus wie o wie gooit die reddingsboei uit? (A)
Het komt wel goed ;) I'm sure. Hier wordt je sterk van.
Bah nu moet ik me nog enorm gaan haasten ook!!
Liefs
donderdag 15 april 2010
Lentese signalen
You think you own whatever land you land on
The earth is just a dead thing you can claim
But I know every rock and tree and creature
Has a life, has a spirit, has a name
~Pochahontas
Ik ben dol op een lentedag als vandaag! Lente begint altijd met iets heel kenmerkends; als de laatste dooi is geweest dan installeren ze -de gemeente- weer de sproeier in "onze" gracht. Dan fiets je op een koude zonnige ochtend naar school en dan zie je plots die sproeier sproeien. Het allermooist daaraan is dat de zon altijd een regenboog vormt. Zo'n super degelijk beeld, echt zo'n oud echtpaar of jutte sandalen beeld, maar daarom niet minder mooi. Elke keer als we daar langs fietsen wil ik zeggen "kijk regenboog" (maar ik hou me in hoor)
Vandaag is ook weer zo'n mooie dag. En uiteindelijk viel hij reuze mee, die discussie van Nederlands. Al zeg ik het zelf, onze discussie ging best goed! Al vond ik het onderwerp wat minder "geweld in het uitgaanscircuit" en al hadden we maar 10 minuten om ons voor te bereiden omdat we het eerste groepje waren. Zelf had ik liever het onderwerp "ontevredenheid van jongeren over hun uiterlijk" of iets met overgewicht van jongeren gehad. Maar ach, dit was ook leuk zo. Ik was om ongeveer drie uur klaar met discussieren en beoordelen, dus ik ging mooi even naar huis. Om half 5 zou onze lerares de cijfers bekend maken. Dus om vijf voor half vijf ik race naar school, sprint de praktijk gang door, twee trappen op huphup phieuuwww komt net iedereen weer het lokaal uit "ja ze had de cijfers nog niet" pff voor niks zo hard gefietst en voor niks weer op school gekomen.
Aan de andere kant heb ik nu mooi een vrij uur om even te bloggen en om lekker buiten in het zonnetje even mn nagels te lakken. Anders krijg je weer dat gezeur van "wat stinkt het hier zeg!! Wie heeft er weer met nagellak zitten knoeien?!" oftewel je ruikt een lichte aceton aroma in de badkamer...
Ben echt toe aan een lekker lentes lakje. Knalroze of groen :p Als ik meer tijd had had ik een leuk patroontje kunnen maken, bloemetje erop ofzo.
Dus laat ik dat maar eens even gaan doen. Ik heb geen idee hoelaat een vriendin hier is, zodat we samen kunnen fietsen, dus ik mag wel opschieten (A) Wil niet te laat komen natuurlijk.......
Liefs
The earth is just a dead thing you can claim
But I know every rock and tree and creature
Has a life, has a spirit, has a name
~Pochahontas
Ik ben dol op een lentedag als vandaag! Lente begint altijd met iets heel kenmerkends; als de laatste dooi is geweest dan installeren ze -de gemeente- weer de sproeier in "onze" gracht. Dan fiets je op een koude zonnige ochtend naar school en dan zie je plots die sproeier sproeien. Het allermooist daaraan is dat de zon altijd een regenboog vormt. Zo'n super degelijk beeld, echt zo'n oud echtpaar of jutte sandalen beeld, maar daarom niet minder mooi. Elke keer als we daar langs fietsen wil ik zeggen "kijk regenboog" (maar ik hou me in hoor)
Vandaag is ook weer zo'n mooie dag. En uiteindelijk viel hij reuze mee, die discussie van Nederlands. Al zeg ik het zelf, onze discussie ging best goed! Al vond ik het onderwerp wat minder "geweld in het uitgaanscircuit" en al hadden we maar 10 minuten om ons voor te bereiden omdat we het eerste groepje waren. Zelf had ik liever het onderwerp "ontevredenheid van jongeren over hun uiterlijk" of iets met overgewicht van jongeren gehad. Maar ach, dit was ook leuk zo. Ik was om ongeveer drie uur klaar met discussieren en beoordelen, dus ik ging mooi even naar huis. Om half 5 zou onze lerares de cijfers bekend maken. Dus om vijf voor half vijf ik race naar school, sprint de praktijk gang door, twee trappen op huphup phieuuwww komt net iedereen weer het lokaal uit "ja ze had de cijfers nog niet" pff voor niks zo hard gefietst en voor niks weer op school gekomen.
Aan de andere kant heb ik nu mooi een vrij uur om even te bloggen en om lekker buiten in het zonnetje even mn nagels te lakken. Anders krijg je weer dat gezeur van "wat stinkt het hier zeg!! Wie heeft er weer met nagellak zitten knoeien?!" oftewel je ruikt een lichte aceton aroma in de badkamer...
Ben echt toe aan een lekker lentes lakje. Knalroze of groen :p Als ik meer tijd had had ik een leuk patroontje kunnen maken, bloemetje erop ofzo.
Dus laat ik dat maar eens even gaan doen. Ik heb geen idee hoelaat een vriendin hier is, zodat we samen kunnen fietsen, dus ik mag wel opschieten (A) Wil niet te laat komen natuurlijk.......
Liefs
woensdag 14 april 2010
aardbeien en verder niks...
"strangers are just people we have yet to learn to know"
~ Mitch Albon, The five people you meet in heaven
Dat boek is trouwens echt geweldig: The five people you meet in heaven. Het gaat over een man die doodgaat en vervolgens in een soort "voorhemel" terecht komt waar hij 5 mensen ontmoet die een zeer grote invloed op zijn leven hebben gehad. Sommige zijn echter onbekenden, en sommige zijn zeer bekend. Deze mensen hebben niet echt een doel, maar geven hem een verbluffende andere kijk op de wereld. Echt een aanrader!
Soms heb ik echt zo'n zin om nieuwe mensen te gaan ontmoeten. Om te gaan studeren. Nieuwe imput, daar heb ik zo'n behoefte aan. Nu heb ik net toetsweek gehad en dat sloopt me. Volgende week herkansingen... hellup gevoel bekruipt me. Vanavond nog maar even niet. Vanavond moet ik even "chillen"
Ik heb er toch zo;n hekel aan als er niks in huis is he. Bah, ik heb een gigantische chocolade behoefte! Chocopindaaaaa's liefste van de albert heijn ook nog eens. Wat een veeleisendheid he. Op dit moment zou ik met alles wel tevreden zijn, behalve met die droge eierkoeken die nu in de la liggen. Verder is er niks. =( arme ik he.
Er waren wel aardbeien... soms vergeet ik weer hoe lekker aardbeien eigenlijk zijn. Alleen ons huishouden zou ons huishouden niet zijn, als de lekkerste er niet al uitwaren. Nu waren alleen of de grotere met nog een wit stukje ergens over of de kleine. De middenmoot is altijd al op he ;) maar ach, dat wittige schijnt het helemaal te zijn nowadays Witte aardbeien met ananas smaak; what the hell? Eet dan gewoon een ananas denk ik dan.
Through the wind and the rain she stands hard as a stone
In a world that she can't rise above
But her dreams give her wings and she flies to a place
Where she's loved concrete angel
Dit is uit een nummer van Martina McBride, en het is zo mooi!
http://www.youtube.com/watch?v=XO5bhAbO9DM&playnext_from=TL&videos=waw61jkRXRA
Zoals ik net ook al zei, ben ik echt even totaal gesloopt. Dus ik ga dr vandoor ;) Morgen een lange dag, dus ik ga maar nog even tv kijken, thee drinken en dan een beetje op tijd naar mn bedje =)
Liefs,
~ Mitch Albon, The five people you meet in heaven
Dat boek is trouwens echt geweldig: The five people you meet in heaven. Het gaat over een man die doodgaat en vervolgens in een soort "voorhemel" terecht komt waar hij 5 mensen ontmoet die een zeer grote invloed op zijn leven hebben gehad. Sommige zijn echter onbekenden, en sommige zijn zeer bekend. Deze mensen hebben niet echt een doel, maar geven hem een verbluffende andere kijk op de wereld. Echt een aanrader!
Soms heb ik echt zo'n zin om nieuwe mensen te gaan ontmoeten. Om te gaan studeren. Nieuwe imput, daar heb ik zo'n behoefte aan. Nu heb ik net toetsweek gehad en dat sloopt me. Volgende week herkansingen... hellup gevoel bekruipt me. Vanavond nog maar even niet. Vanavond moet ik even "chillen"
Ik heb er toch zo;n hekel aan als er niks in huis is he. Bah, ik heb een gigantische chocolade behoefte! Chocopindaaaaa's liefste van de albert heijn ook nog eens. Wat een veeleisendheid he. Op dit moment zou ik met alles wel tevreden zijn, behalve met die droge eierkoeken die nu in de la liggen. Verder is er niks. =( arme ik he.
Er waren wel aardbeien... soms vergeet ik weer hoe lekker aardbeien eigenlijk zijn. Alleen ons huishouden zou ons huishouden niet zijn, als de lekkerste er niet al uitwaren. Nu waren alleen of de grotere met nog een wit stukje ergens over of de kleine. De middenmoot is altijd al op he ;) maar ach, dat wittige schijnt het helemaal te zijn nowadays Witte aardbeien met ananas smaak; what the hell? Eet dan gewoon een ananas denk ik dan.
Through the wind and the rain she stands hard as a stone
In a world that she can't rise above
But her dreams give her wings and she flies to a place
Where she's loved concrete angel
Dit is uit een nummer van Martina McBride, en het is zo mooi!
http://www.youtube.com/watch?v=XO5bhAbO9DM&playnext_from=TL&videos=waw61jkRXRA
Zoals ik net ook al zei, ben ik echt even totaal gesloopt. Dus ik ga dr vandoor ;) Morgen een lange dag, dus ik ga maar nog even tv kijken, thee drinken en dan een beetje op tijd naar mn bedje =)
Liefs,
zondag 11 april 2010
zaterdag 10 april 2010
storm van binnen
Overal om je heen
komt er geen eind aan het donker
alles raakt kwijt in de storm
Maar wie alles verliest vindt zichzelf op een dag weer terug als een mens
De regen slaat tegen de ruiten
en van binnen stormt het net zo hard als buiten
maar geef geef de moed niet op
De storm gaat ooit eens liggen
Dit is wat je maakt
tot wie je bent
geef niet op
geef niet op
geef niet op
de storm gaat ooit eens liggen
~Blof
Verbaasd bedacht ik me dat ik nog nooit een tekst van blof heb gebruikt. Dat terwijl blof juist zo´n deel van mijn thuis uitmaakt, een vaste prik. Op vrijdag is mijn moeder meestal vrij. Dus als ik dan ´s middags uit school kom, zie ik haar autootje staan en dnek ik al `ha gezellig´ Dan kom ik bennen, staat er steenvast een Blof cd op (of Bruce Springsteen) maar meestal blof. Dat is gewoon iets typisch in dit huishouding. Zit je met mn moeder in de auto, weet je wat voor cd ze erin heeft zitten. Dat zijn van die tradities net als de zondagochtend. Mn moeder is dan meestal sporten, mn zussen liggen tot 's middags in bed en mn vader zit dan met een kopje koffie naar Discovery Channel te kijken. Survivor man, of iets anders technisch/constructie achtigs als "how's made" of natuurlijk Mythbusters. Soms is er wat variatie en dan zit hij achter de computer met zo'n tikje countryachtige cd op (A)
Maar goed, vandaar blof dus. Ik heb eigenlijk de hele ochtend zitten denken, maar ik kom er niet uit. Hoe?! Hoe moet ik dat wat ik in mn vorige blog heb geschreven nou gaan doen? Ik weet het niet... ik probeerde de knop een, twee, drie om te zetten, maar dat lukt niet zo ineens. Groeien moet het, langzaam aan, elke keer weer een stapje verder, totdat je op een gegeven moment ineens bewust er weer over denkt en achter je kijkt en een enorm lange weg ziet die je hebt afgelegd.
mn vrienden zeggen ook "niet zo geforceerd proberen te zoeken. Laat het op je afkomen, dan komt het allemaal vanzelf" Dat druist zo in tegen mijn persoonlijkheid van actief, vol erin, ik ben niet bepaald afwachtend. Misschien ben ik zelfs ongeduldig te noemen, gierig naar, verlangend naar, van alles maar niet passief. Toch ga ik het proberen.
Wat heeft zo'n houding mij gebracht? Ik heb waarschijnlijk iemand gekwetst,al zegt hij misschien van niet. "kwetsten is een groot woord" Maar dan in ieder geval wel teleurgesteld. Een lieve jongen laat merken dat hij je leuk vindt, het groeide, ik liet het groeien. Gaandeweg kom je er alleen achter dat jou gevoel niet specifiek om die jongen gaat. Het is geen match voor jou. Maar het gevoel, dit "spel" van smsen, een arm om je heen. Iemand die om je geeft, je knap vindt, je leuk vindt (of dat dacht hij tenminste. Want hoe kan iemand je nou echt leuk vinden als hij inhoudelijk niet zoveel van je weet? En andersom natuurlijk)dat gevoel is fijn om te hebben. Maar niet eerlijk, dus toen was het over. Nu heb ik nog steeds een soort verlangen naar zo iemand. Iemand die meer in mij ziet dan anderen, die mij als vanzelfsprekend aannemen. Vanochtend keek ik naar de roos die hij mij gegeven had, naar het kaartje, naar een gedicht. Ik weet dat het eigenlijk nep was, maar wel nep met echte gevoelens. Dat is een gevaarlijk spel, en soms val je. Nu stond ik weer op en was ik onbewust op zoek naar een medespeler. Dat wil ik niet meer. Ik wil geen spel meer.Ik wil, ik wil, ik wil. Ik ga doen wat ik wil. Maar wat ik wil, weet ik nog niet. Daar ga ik achterkomen, op een passieve, ik laat het overkomen, manier.
Dit weekend zal ik me storten op mn latijn proefwerk van volgende week. Ik zal me storten op mn wiskunde proefwerk van volgende week. Bovenal zal ik me eens objectief op mezelf storten. Zie het als een soort "heling" (alleen zou ik echt niet ween hoe je jezelf moet helen) Vanmiddag maar een lekker stuk eruit, op de racefiets ofzo. Camera mee, mp3 speler op. Verder niks. Geen mobiel (die werkt toch niet meer, tenzij ik mn simkaartje in een andere telefoon stop. Noot van de voet: vragen of vriendin haar oude toetstel meeneemt, zodat ik kan uit proberen of ik hem daar in kan stoppen en die tijdelijk mag gebruiken)en even niet op msn (als ik dat volhoud ;) soms kan ik echt niet zonder msn, dan mis ik het kletsen met mn homies gewoon te erg ;P)Mail is anders, dat is passief. Ik check zo'n 5x per dag mn mail, maar voor hetzelfde geldt was dat 1x in de 5 dagen. Ik kan zelf kiezen wat ik beantwoord, waarvan ik laat merken dat ik het lees. Maar natuurlijk lees ik het. Te onweerstaanbaar. Msn is veel chaotischer, je kunt niet kiezen dat je met 1 iemand wel wilt praten en met de ander niet (ja oke, offline gaan staan. Maar daar heb ik het niet zo op)
Gewoon even nadenken, even mezelf. Misschien wat schrijven. Ik heb al 1 regel "I want to be a bit more me" nu de rest nog ;)Daarnaast wil ik ook eindelijk een keer mijn creatieve schilder projectje afmaken (ik zal er een foto van plaatsen)
Serieuze blog, enigszins een blog from such a bore misschien.
Maakt het uit? Mij niet. Mensen die uit zichzelf mijn blog lezen (ik gok op 3 a 4 mensen :p)hadden dit kunnen verwachten. Volgende keer zal ik weer iets enthousiaster zijn, misschien ;)
Liefs,
komt er geen eind aan het donker
alles raakt kwijt in de storm
Maar wie alles verliest vindt zichzelf op een dag weer terug als een mens
De regen slaat tegen de ruiten
en van binnen stormt het net zo hard als buiten
maar geef geef de moed niet op
De storm gaat ooit eens liggen
Dit is wat je maakt
tot wie je bent
geef niet op
geef niet op
geef niet op
de storm gaat ooit eens liggen
~Blof
Verbaasd bedacht ik me dat ik nog nooit een tekst van blof heb gebruikt. Dat terwijl blof juist zo´n deel van mijn thuis uitmaakt, een vaste prik. Op vrijdag is mijn moeder meestal vrij. Dus als ik dan ´s middags uit school kom, zie ik haar autootje staan en dnek ik al `ha gezellig´ Dan kom ik bennen, staat er steenvast een Blof cd op (of Bruce Springsteen) maar meestal blof. Dat is gewoon iets typisch in dit huishouding. Zit je met mn moeder in de auto, weet je wat voor cd ze erin heeft zitten. Dat zijn van die tradities net als de zondagochtend. Mn moeder is dan meestal sporten, mn zussen liggen tot 's middags in bed en mn vader zit dan met een kopje koffie naar Discovery Channel te kijken. Survivor man, of iets anders technisch/constructie achtigs als "how's made" of natuurlijk Mythbusters. Soms is er wat variatie en dan zit hij achter de computer met zo'n tikje countryachtige cd op (A)
Maar goed, vandaar blof dus. Ik heb eigenlijk de hele ochtend zitten denken, maar ik kom er niet uit. Hoe?! Hoe moet ik dat wat ik in mn vorige blog heb geschreven nou gaan doen? Ik weet het niet... ik probeerde de knop een, twee, drie om te zetten, maar dat lukt niet zo ineens. Groeien moet het, langzaam aan, elke keer weer een stapje verder, totdat je op een gegeven moment ineens bewust er weer over denkt en achter je kijkt en een enorm lange weg ziet die je hebt afgelegd.
mn vrienden zeggen ook "niet zo geforceerd proberen te zoeken. Laat het op je afkomen, dan komt het allemaal vanzelf" Dat druist zo in tegen mijn persoonlijkheid van actief, vol erin, ik ben niet bepaald afwachtend. Misschien ben ik zelfs ongeduldig te noemen, gierig naar, verlangend naar, van alles maar niet passief. Toch ga ik het proberen.
Wat heeft zo'n houding mij gebracht? Ik heb waarschijnlijk iemand gekwetst,al zegt hij misschien van niet. "kwetsten is een groot woord" Maar dan in ieder geval wel teleurgesteld. Een lieve jongen laat merken dat hij je leuk vindt, het groeide, ik liet het groeien. Gaandeweg kom je er alleen achter dat jou gevoel niet specifiek om die jongen gaat. Het is geen match voor jou. Maar het gevoel, dit "spel" van smsen, een arm om je heen. Iemand die om je geeft, je knap vindt, je leuk vindt (of dat dacht hij tenminste. Want hoe kan iemand je nou echt leuk vinden als hij inhoudelijk niet zoveel van je weet? En andersom natuurlijk)dat gevoel is fijn om te hebben. Maar niet eerlijk, dus toen was het over. Nu heb ik nog steeds een soort verlangen naar zo iemand. Iemand die meer in mij ziet dan anderen, die mij als vanzelfsprekend aannemen. Vanochtend keek ik naar de roos die hij mij gegeven had, naar het kaartje, naar een gedicht. Ik weet dat het eigenlijk nep was, maar wel nep met echte gevoelens. Dat is een gevaarlijk spel, en soms val je. Nu stond ik weer op en was ik onbewust op zoek naar een medespeler. Dat wil ik niet meer. Ik wil geen spel meer.Ik wil, ik wil, ik wil. Ik ga doen wat ik wil. Maar wat ik wil, weet ik nog niet. Daar ga ik achterkomen, op een passieve, ik laat het overkomen, manier.
Dit weekend zal ik me storten op mn latijn proefwerk van volgende week. Ik zal me storten op mn wiskunde proefwerk van volgende week. Bovenal zal ik me eens objectief op mezelf storten. Zie het als een soort "heling" (alleen zou ik echt niet ween hoe je jezelf moet helen) Vanmiddag maar een lekker stuk eruit, op de racefiets ofzo. Camera mee, mp3 speler op. Verder niks. Geen mobiel (die werkt toch niet meer, tenzij ik mn simkaartje in een andere telefoon stop. Noot van de voet: vragen of vriendin haar oude toetstel meeneemt, zodat ik kan uit proberen of ik hem daar in kan stoppen en die tijdelijk mag gebruiken)en even niet op msn (als ik dat volhoud ;) soms kan ik echt niet zonder msn, dan mis ik het kletsen met mn homies gewoon te erg ;P)Mail is anders, dat is passief. Ik check zo'n 5x per dag mn mail, maar voor hetzelfde geldt was dat 1x in de 5 dagen. Ik kan zelf kiezen wat ik beantwoord, waarvan ik laat merken dat ik het lees. Maar natuurlijk lees ik het. Te onweerstaanbaar. Msn is veel chaotischer, je kunt niet kiezen dat je met 1 iemand wel wilt praten en met de ander niet (ja oke, offline gaan staan. Maar daar heb ik het niet zo op)
Gewoon even nadenken, even mezelf. Misschien wat schrijven. Ik heb al 1 regel "I want to be a bit more me" nu de rest nog ;)Daarnaast wil ik ook eindelijk een keer mijn creatieve schilder projectje afmaken (ik zal er een foto van plaatsen)
Serieuze blog, enigszins een blog from such a bore misschien.
Maakt het uit? Mij niet. Mensen die uit zichzelf mijn blog lezen (ik gok op 3 a 4 mensen :p)hadden dit kunnen verwachten. Volgende keer zal ik weer iets enthousiaster zijn, misschien ;)
Liefs,
vrijdag 9 april 2010
spiegeltje spiegeltje aan de wand...
If you find your fists are raw and red from beating yourself down
If your legs have given out under the weight
If you find you've been settling for a world of gray
So you wouldn't have to face down your own hate
If no one will listen
If you decide to speak
If no one's left standing after the bombs explode
If no one wants to look at you
For what you really are
I'll be here still
~Kelly Clarkson
Positief blijven is de sleutel naar geluk. Het is alleen so damm difficult. Dan gebeuren er dingen, en dat haalt je net opgebouwde zelfvertrouwen gewoon weer keihard naar beneden.
Ik leek zo goed op weg, stond open en keek in de spiegel en kreeg daarna niet eens de neiging om binnen te blijven. Ja de laatste paar maanden gingen goed. Ik had een bron van zelfvertrouwen.. maar bronnen zijn niet onuitputtelijk.
Dan gebeuren er van die dingen, waardoor hij sneller leeg gaat dan weer bijgevuld wordt. Dinsdag heb ik de fout begaan om op de weegschaal te gaan staan. Overmoedig, waarschijnlijk. Of ik had gewoon geen zin meer om het te ontkennen. Conclusie: shit, ik ben nog steeds niet blij met mn gewicht. Mensen kunnen wel zeggen "mwah dat valt toch reuze mee!" "jij bent niet dik" of "stel je niet zo aan" maar dat geloven, dat is echt niet zo makkelijk. Ik weet dat ik niet écht dik-dik ben, niet in de obesitas zwaar overgewicht catogorie ofzo. Maar tevreden zijn... wat denk ik nou eigenlijk? Dat mensen mij leuker vinden als ik dunner ben? Dat ik mezelf leuker vind als ik dunner ben? Don't think so.
Toch... als jou de vraag wordt gesteld: "ben je zwanger?" Dan denk je wel echt WTF?!!! STOM mens!!! :o echt jezusmina. Dat is wel echt 1 van de ergste dingen die me kan overkomen.... net op een onzekerheidsmoment, vraagt die stomme tandartsassistent op ik, 17 jaar, ZWANGER BEN? OMG
Daar komt nog bij dat ze niet eens konden zien wat er mis is met mn tand. Dus nu zit ik nog steeds met een uitermate gevoelige kies. Daar krijg ik hoofdpijn van, en daarvan word ik wéér chaggerijniger. En ik ben al niet echt amusant voor de medemens, aangezien ik toetsweek heb en dus even niet zo lekker in mn vel zit. (so I apologize).
Ik kan nog wel een paar vervelende dingen opnoemen. Bijvoorbeeld in een gesprek tussen een paar klasgenoten wie ze nog konden vragen om een vriend van hun als introduce mee te nemen naar het gala "maar wie heeft nu dan nog niemand...?" Daar kom ik voorbij, hoofden draaien zich om "hee...." Het *bling* moment was van hun gezich af te lezen. Maar nu stop ik. No more, Enough is Enough. Ik kan wel doorgaan met het opsommen, maar ik kan me beter richten op de positieve dingen die ik beleefd heb. Een 6,5 op het zwaartste natuurkunde proefwerk van het jaar. Een paar supervrienden. Een goede daad die ik verricht heb. Mijn hardlooptijd die ik met 2.40 minuten verbeterd heb.
Nu heb ik een doel. Een voornemen. Iedereen zegt dat ik het moet doen, al tijden, maar nu ga ik er gewoon weer helemaal 100% voor. Ik ga in de spiegel kijken en mezelf waarderen. Ik ga van mezelf houden. Genoeg verstoppertje gespeeld. Hallo hier ben ik! Mensen mogen mij zien, inclusief mijn fouten. Ik ga starten met een overwinningslijst. Nu staat er op mijn spiegel geschreven "shoot for the moon, and remember you are already in the stars" met daarnaast mijn worrie-doll (een soort zorgpoppetje) geplakt (super lief, van een vriendin gekregen) Dit effect wordt echter teniet gedaan, door de 5 hokjes die eronder staan. Waarin ik elke kilo die ik afviel wilde wegvinken.... maar nu worden in plaats van de kilo's die hokjes weggeveegd (H)
Heel veel liefs,
van degene die nu toch lacht met kiespijn
If your legs have given out under the weight
If you find you've been settling for a world of gray
So you wouldn't have to face down your own hate
If no one will listen
If you decide to speak
If no one's left standing after the bombs explode
If no one wants to look at you
For what you really are
I'll be here still
~Kelly Clarkson
Positief blijven is de sleutel naar geluk. Het is alleen so damm difficult. Dan gebeuren er dingen, en dat haalt je net opgebouwde zelfvertrouwen gewoon weer keihard naar beneden.
Ik leek zo goed op weg, stond open en keek in de spiegel en kreeg daarna niet eens de neiging om binnen te blijven. Ja de laatste paar maanden gingen goed. Ik had een bron van zelfvertrouwen.. maar bronnen zijn niet onuitputtelijk.
Dan gebeuren er van die dingen, waardoor hij sneller leeg gaat dan weer bijgevuld wordt. Dinsdag heb ik de fout begaan om op de weegschaal te gaan staan. Overmoedig, waarschijnlijk. Of ik had gewoon geen zin meer om het te ontkennen. Conclusie: shit, ik ben nog steeds niet blij met mn gewicht. Mensen kunnen wel zeggen "mwah dat valt toch reuze mee!" "jij bent niet dik" of "stel je niet zo aan" maar dat geloven, dat is echt niet zo makkelijk. Ik weet dat ik niet écht dik-dik ben, niet in de obesitas zwaar overgewicht catogorie ofzo. Maar tevreden zijn... wat denk ik nou eigenlijk? Dat mensen mij leuker vinden als ik dunner ben? Dat ik mezelf leuker vind als ik dunner ben? Don't think so.
Toch... als jou de vraag wordt gesteld: "ben je zwanger?" Dan denk je wel echt WTF?!!! STOM mens!!! :o echt jezusmina. Dat is wel echt 1 van de ergste dingen die me kan overkomen.... net op een onzekerheidsmoment, vraagt die stomme tandartsassistent op ik, 17 jaar, ZWANGER BEN? OMG
Daar komt nog bij dat ze niet eens konden zien wat er mis is met mn tand. Dus nu zit ik nog steeds met een uitermate gevoelige kies. Daar krijg ik hoofdpijn van, en daarvan word ik wéér chaggerijniger. En ik ben al niet echt amusant voor de medemens, aangezien ik toetsweek heb en dus even niet zo lekker in mn vel zit. (so I apologize).
Ik kan nog wel een paar vervelende dingen opnoemen. Bijvoorbeeld in een gesprek tussen een paar klasgenoten wie ze nog konden vragen om een vriend van hun als introduce mee te nemen naar het gala "maar wie heeft nu dan nog niemand...?" Daar kom ik voorbij, hoofden draaien zich om "hee...." Het *bling* moment was van hun gezich af te lezen. Maar nu stop ik. No more, Enough is Enough. Ik kan wel doorgaan met het opsommen, maar ik kan me beter richten op de positieve dingen die ik beleefd heb. Een 6,5 op het zwaartste natuurkunde proefwerk van het jaar. Een paar supervrienden. Een goede daad die ik verricht heb. Mijn hardlooptijd die ik met 2.40 minuten verbeterd heb.
Nu heb ik een doel. Een voornemen. Iedereen zegt dat ik het moet doen, al tijden, maar nu ga ik er gewoon weer helemaal 100% voor. Ik ga in de spiegel kijken en mezelf waarderen. Ik ga van mezelf houden. Genoeg verstoppertje gespeeld. Hallo hier ben ik! Mensen mogen mij zien, inclusief mijn fouten. Ik ga starten met een overwinningslijst. Nu staat er op mijn spiegel geschreven "shoot for the moon, and remember you are already in the stars" met daarnaast mijn worrie-doll (een soort zorgpoppetje) geplakt (super lief, van een vriendin gekregen) Dit effect wordt echter teniet gedaan, door de 5 hokjes die eronder staan. Waarin ik elke kilo die ik afviel wilde wegvinken.... maar nu worden in plaats van de kilo's die hokjes weggeveegd (H)
Heel veel liefs,
van degene die nu toch lacht met kiespijn
zaterdag 3 april 2010
teveel controle
And I thought that bein' strong meant never losin' your self-control
~Keith Urban
De ontwikkeling van mijn blog.
Neem nu het verhaal van die angsten. Nu blog ik al meer dan een jaar, als ik door blijf gaan en deze stukken later weer herlees. Dan kijk ik misschien terug naar de ontwikkelingen die ik heb doorgemaakt. De ontwikkelingen van mezelf worden gereflecteerd in een blog. Voor de meeste lijken het misschien maar "gewoon" verhaaltjes. Maar voor mij is het meer, veel meer. Het is een manier van uiten, en het zegt echt heel veel over mezelf. Soms wat mooier verwoord, soms wat gecensureerd.
Als ik nu al dingen terug lees van "vroeger" kan ik erom lachen, kan ik me er soms niet meer mee identificeren, en soms komen al die gevoelens weer naar boven. Verwarring, chaos, maar ook gelukmomenten. Oftewel ik kijk terug naar mezelf. Ontwikkeling. Diepzinnigheid. Supercooliejoelietof vind ik dat.
Nu had een vriendin, die zelf ook een blog heeft, een super mooi idee. Zij maakt een blogboek van alles wat ze ooit heeft geschreven op haar blogs. Nou ben ik vast van plan om deze blog te houden, en die heeft nogal wat capaciteit aan archief. Dus ik ga niet alles kopiëren. Maar ik ga wel mijn gedichten en schrijfsels bewaren en daar een mooi boek van maken. Misschien iets met albumprinter. Ik heb niet echt een heel mooi handschrift, dus zelf schrijven is misschien niet een heel goed idee, al is het wel authentiek. Een soort gedichtenbundel van mezelf wordt het dus ;) Nu heb ik alleen kladboeken, notitieblokjes vol. Bij de Bijenkorf heb je wel hele mooie notitieboeken. Dus misschien doe ik toch maar een poging om daar heeel netjes de gedichten die echt "compleet" zijn in te schrijven (A)
mooi idee
motivatie (H)
ik ga maar eens even alle complete kopiëren, en degenen die ik hier ooit gepost heb natuurlijk ook (al zijn dat natuurlijk lang niet alle.. veruit meeste post ik niet)
oke.. ik heb nu pas 2 pagina's vol. Maar nu al vind ik het best wel confronterend. Als ik ze zo achter elkaar zie, dan spreekt er toch wel een hoop treurigheid uit. Laat het nu net het geval zijn dat ik vanavond een dik gesprek over treurigheid heb gehad.
Wat is de definitie van een loser? Wanneer ben je een treurig persoon? Als een meerderheid van mensen jou zo ziet? Of als je jezelf zo vind?
Ik ga bijna nooit uit, heb een bagger liefdesleven, geen speciaal iets waarin ik uitspring. Wat maakt mij dat?
Dat zou betekenen dat de mensen die ik als zielig beschouw dat helemaal niet zijn. Ik moet dus echt ophouden met die vooroordelen. En tegelijk moet ik eens nadenken over mijn wereldbeeld, en zelfbeeld dan ook maar meteen. Want is iemand niet alleen triest en zielig als hij er zelf mee zit? Nou ik vind mezelf niet echt een loser van het hoogste legioen. Toch zou ik het graag een klein beetje anders willen. Noem het oppervlakkig, misschien lijkt dat ook zo, maar het is veel meer dan dat... soms zou ik willen dat ik ook een date had. Dat ik ook uitging, eens iets heel onverwachts deed, weg self-controll. Gewoon SPONTAAN... maarja, dat is de invloed die dit dorp op mij heeft denk ik. Tsjaa dat is het nadeel van frisse mestlucht :p
Hier ga ik nog even overnadenken. Inmiddels is het bijna elf uur 's avonds. En het is morgen paasontbijt. Dus ik moet maar eens bij de familie gaan socializen (doe ik daar toch nog een vorm van, zo op zaterdag avond. Ik kan me er wel iets bij voorstellen als mensen denken "pathetic" Gewoon even spontaan bij vrienden langs ofzo, dat gebeurt in onze groep niet echt. Maar het is nooit te laat voor een verandering he (H)
Ow daar heb je mn moeder al, tikkend op dr horloge "zou je niet eens achter de computer weggaan?"
Liefs,
~Keith Urban
De ontwikkeling van mijn blog.
Neem nu het verhaal van die angsten. Nu blog ik al meer dan een jaar, als ik door blijf gaan en deze stukken later weer herlees. Dan kijk ik misschien terug naar de ontwikkelingen die ik heb doorgemaakt. De ontwikkelingen van mezelf worden gereflecteerd in een blog. Voor de meeste lijken het misschien maar "gewoon" verhaaltjes. Maar voor mij is het meer, veel meer. Het is een manier van uiten, en het zegt echt heel veel over mezelf. Soms wat mooier verwoord, soms wat gecensureerd.
Als ik nu al dingen terug lees van "vroeger" kan ik erom lachen, kan ik me er soms niet meer mee identificeren, en soms komen al die gevoelens weer naar boven. Verwarring, chaos, maar ook gelukmomenten. Oftewel ik kijk terug naar mezelf. Ontwikkeling. Diepzinnigheid. Supercooliejoelietof vind ik dat.
Nu had een vriendin, die zelf ook een blog heeft, een super mooi idee. Zij maakt een blogboek van alles wat ze ooit heeft geschreven op haar blogs. Nou ben ik vast van plan om deze blog te houden, en die heeft nogal wat capaciteit aan archief. Dus ik ga niet alles kopiëren. Maar ik ga wel mijn gedichten en schrijfsels bewaren en daar een mooi boek van maken. Misschien iets met albumprinter. Ik heb niet echt een heel mooi handschrift, dus zelf schrijven is misschien niet een heel goed idee, al is het wel authentiek. Een soort gedichtenbundel van mezelf wordt het dus ;) Nu heb ik alleen kladboeken, notitieblokjes vol. Bij de Bijenkorf heb je wel hele mooie notitieboeken. Dus misschien doe ik toch maar een poging om daar heeel netjes de gedichten die echt "compleet" zijn in te schrijven (A)
mooi idee
motivatie (H)
ik ga maar eens even alle complete kopiëren, en degenen die ik hier ooit gepost heb natuurlijk ook (al zijn dat natuurlijk lang niet alle.. veruit meeste post ik niet)
oke.. ik heb nu pas 2 pagina's vol. Maar nu al vind ik het best wel confronterend. Als ik ze zo achter elkaar zie, dan spreekt er toch wel een hoop treurigheid uit. Laat het nu net het geval zijn dat ik vanavond een dik gesprek over treurigheid heb gehad.
Wat is de definitie van een loser? Wanneer ben je een treurig persoon? Als een meerderheid van mensen jou zo ziet? Of als je jezelf zo vind?
Ik ga bijna nooit uit, heb een bagger liefdesleven, geen speciaal iets waarin ik uitspring. Wat maakt mij dat?
Dat zou betekenen dat de mensen die ik als zielig beschouw dat helemaal niet zijn. Ik moet dus echt ophouden met die vooroordelen. En tegelijk moet ik eens nadenken over mijn wereldbeeld, en zelfbeeld dan ook maar meteen. Want is iemand niet alleen triest en zielig als hij er zelf mee zit? Nou ik vind mezelf niet echt een loser van het hoogste legioen. Toch zou ik het graag een klein beetje anders willen. Noem het oppervlakkig, misschien lijkt dat ook zo, maar het is veel meer dan dat... soms zou ik willen dat ik ook een date had. Dat ik ook uitging, eens iets heel onverwachts deed, weg self-controll. Gewoon SPONTAAN... maarja, dat is de invloed die dit dorp op mij heeft denk ik. Tsjaa dat is het nadeel van frisse mestlucht :p
Hier ga ik nog even overnadenken. Inmiddels is het bijna elf uur 's avonds. En het is morgen paasontbijt. Dus ik moet maar eens bij de familie gaan socializen (doe ik daar toch nog een vorm van, zo op zaterdag avond. Ik kan me er wel iets bij voorstellen als mensen denken "pathetic" Gewoon even spontaan bij vrienden langs ofzo, dat gebeurt in onze groep niet echt. Maar het is nooit te laat voor een verandering he (H)
Ow daar heb je mn moeder al, tikkend op dr horloge "zou je niet eens achter de computer weggaan?"
Liefs,
de "what if" factor
I'm sitting on a citadel
Contemplating life
What if I fall
What if I don't
What if I never make it home
What if I bleed
What if I break
And I find that I can't take
The city below...
~ Anna Nalick
...En wat dan nog? Oke dan val je, soms diep en bijna altijd hard. Wat is het ergste dat je kan gebeuren? Grond is grond, dieper kun je niet vallen. Hoogstens breek je een been, maarja met de toekomstige eigen risico van 775 euro maakt dat ook niet meer echt uit...
Als je iets wil doen, moet je dat gewoon doen. Take a chance, en misschien wordt je keihard afgewezen, breekt de touwbrug en stort je in kolkend water. Mensen zijn flexibel, kunnen de ergste gebeurtenissen meemaken en toch daarna zeggen "ik had een gelukkig leven" Zal je je beter voelen als je je opsluit in een ronde kamer met matras wanden? Veilig, maar wordt je daar gelukkig van, van veilig?
Soms moet je om een tegenslag te verwerken gewoon doorgaan, hup bam bam tjakaa... Het kan goed zijn om even in jezelf te keren, even toe te geven aan die treurige bui, dat soort muziek op te zetten en gewoon even zielig zitten te zijn. Goede huilbui en gewoon met je dekbed over je hoofd de hele ochtend in bed te blijven liggen. Maar als je dat gedaan hebt, kun je denken "morgen nog maar een dagje zo" of "oke morgen wordt een nieuwe dag, een nieuwe start en ik verban mijn dip naar een kluis waarvan ik de combinatie onmogelijk kan onthouden"
Nu is het wel duidelijk, denk ik, wat ik vind. Ik vind dat je moet gaan voor optie 2. Overwin je angsten ondanks het risico van vallen. Laatst keek ik naar zo'n programma dat achter de schermen van dierentuin Arhnem meekijkt. Daar was een superschattig girafje geboren (nou ja werd geboren zelfs! Eerst zag je hoe zo'n babay uit zn moeder stroomde en de wereld begroette met een 2 meter hoge val, aangezien giraffen dus staand bevallen...)En hij probeerde meteen op te staan, dat moet immers in het wild; het is opstaan of achtergelaten worden door de kudde en opgevreten worden door een jaguar (of zoiets) Dus hij stond op, meteen na zo'n 2 meter hoge val, ondanks dat hij wel 10x viel met zn pootjes alle kanten op. Hij stond gewoon weer op. hup pats boem tjakaaa (H)
Geinspireerd door dit idee, dit alles en een site die een vriend mij stuurde met vet coole (en enigszins depressing) strips (http://forgetfulrainn.deviantart.com/gallery/#L-O-V-E-) heb ik maar even weer een schrijfsel geschreven. Hij is nogal metaforisch en misschien een beetje vaag (dus het geeft niks als je hem niet in 1x snapt haha)
There are some mistic moments
A time that doesn't seem to end
You seem like the strongest girl
The girl that makes the world.
Then there is an ironic twist
In a sudden bliz you are a paper can
Trown out a window of a twenty year old van
So here you are, feeling sorry, feeling cold,
So here you in the drain besides the road
You can just keep laying around
or you can raise from this muddy ground
Become the princess of the dumpsite
Fight and strike back
and maybe you get recycled into a brandnew cadilac
Liefs,
Contemplating life
What if I fall
What if I don't
What if I never make it home
What if I bleed
What if I break
And I find that I can't take
The city below...
~ Anna Nalick
...En wat dan nog? Oke dan val je, soms diep en bijna altijd hard. Wat is het ergste dat je kan gebeuren? Grond is grond, dieper kun je niet vallen. Hoogstens breek je een been, maarja met de toekomstige eigen risico van 775 euro maakt dat ook niet meer echt uit...
Als je iets wil doen, moet je dat gewoon doen. Take a chance, en misschien wordt je keihard afgewezen, breekt de touwbrug en stort je in kolkend water. Mensen zijn flexibel, kunnen de ergste gebeurtenissen meemaken en toch daarna zeggen "ik had een gelukkig leven" Zal je je beter voelen als je je opsluit in een ronde kamer met matras wanden? Veilig, maar wordt je daar gelukkig van, van veilig?
Soms moet je om een tegenslag te verwerken gewoon doorgaan, hup bam bam tjakaa... Het kan goed zijn om even in jezelf te keren, even toe te geven aan die treurige bui, dat soort muziek op te zetten en gewoon even zielig zitten te zijn. Goede huilbui en gewoon met je dekbed over je hoofd de hele ochtend in bed te blijven liggen. Maar als je dat gedaan hebt, kun je denken "morgen nog maar een dagje zo" of "oke morgen wordt een nieuwe dag, een nieuwe start en ik verban mijn dip naar een kluis waarvan ik de combinatie onmogelijk kan onthouden"
Nu is het wel duidelijk, denk ik, wat ik vind. Ik vind dat je moet gaan voor optie 2. Overwin je angsten ondanks het risico van vallen. Laatst keek ik naar zo'n programma dat achter de schermen van dierentuin Arhnem meekijkt. Daar was een superschattig girafje geboren (nou ja werd geboren zelfs! Eerst zag je hoe zo'n babay uit zn moeder stroomde en de wereld begroette met een 2 meter hoge val, aangezien giraffen dus staand bevallen...)En hij probeerde meteen op te staan, dat moet immers in het wild; het is opstaan of achtergelaten worden door de kudde en opgevreten worden door een jaguar (of zoiets) Dus hij stond op, meteen na zo'n 2 meter hoge val, ondanks dat hij wel 10x viel met zn pootjes alle kanten op. Hij stond gewoon weer op. hup pats boem tjakaaa (H)
Geinspireerd door dit idee, dit alles en een site die een vriend mij stuurde met vet coole (en enigszins depressing) strips (http://forgetfulrainn.deviantart.com/gallery/#L-O-V-E-) heb ik maar even weer een schrijfsel geschreven. Hij is nogal metaforisch en misschien een beetje vaag (dus het geeft niks als je hem niet in 1x snapt haha)
There are some mistic moments
A time that doesn't seem to end
You seem like the strongest girl
The girl that makes the world.
Then there is an ironic twist
In a sudden bliz you are a paper can
Trown out a window of a twenty year old van
So here you are, feeling sorry, feeling cold,
So here you in the drain besides the road
You can just keep laying around
or you can raise from this muddy ground
Become the princess of the dumpsite
Fight and strike back
and maybe you get recycled into a brandnew cadilac
Liefs,
Abonneren op:
Posts (Atom)