de ns sucks. de laatste tijd heb ik altijd treimpech. vandaag moet ik eerst een uur met de bus naar zwolle ipv het gebruikelijke halfuur met de trein. nu is het zondagavond wat studentenreistijd betekent. wat weer betekent dat iedereen in de bus helemaal stil is, weggezonken luisterend naar ipods of mp3spelers. in de trein valt dat niet zo op, maar in een hobbelende bus.. met de nadruk op hobbelend en het detail dat ik misselijk wordt op bergwegen, boten op zee, achtbanen en dus ook op lange hobbelende busritten... geweldige reis =)
maar goed- ik zal niet zo negatief doen, want het beloofd een mega drukke, (op debat voeren na) leuke en interessante week te worden, gevolgd door een vol maar gezellig weekend (volgens de huidige planning)!
Omg, nu rijdt de chaffeur ook nog verkeerd
liefs,
zondag 24 oktober 2010
donderdag 21 oktober 2010
van het een komt het ander...
Speaking words of wisdom, let it be.
Let it be, let it be
~Beatles
Wat een dag weer...
en hij is nog niet eens voorbij.
Waarom voelt een dag soms of hij ontzettend lang is? Ontzetten vol en significant, maar eigenlijk als je er over nadenkt was het Just a day.
Vanochtend was het haast haast, erachter komen dat ik al mijn borden al had gebruikt, maar nog geen enkele had afgewassen. Dus dat werd brood smeren op een pannendeksel (dat is weer het voordeel van nog niet het handvatknopding erop hebben geschroefd, dan heb je tenminste een echt platte deksel, perfect voor gebruik als bord) Snel naar de fiets, blij zijn dat je toch je paraplu hebt meegenomen, niet zo blij dat je hem ook daadwerkelijk nodig hebt. Ontdekken dat je fiets helemaal ingeblokt staat, met ballarinarische bewegingen je ketting van je voorwiel ofhalen, KRATSS je panty scheuren, maar geen tijd hebben een andere aan te doen. Heel erg balend dat je geen broek had meegenomen deze week. Door alle chaos had ik donderdag namelijk mn broeken mee naar huis genomen om te "wassen" of om aan te trekken, maar eigenlijk helemaal niet om een reden, behalve dat ik gewoon niet met mn hoofd bij het tas inpakken was en daardoor belangrijke dingen als mp3 oplaadsnoer vergat, maar dus wel heel fijn 3 broeken mee had. Dus die was ik weer vergeten mee terug te nemen naar Amsterdam, wat er toe geleid heeft dat ik deze week elke dag een rokje aan moet.
Afijn, na het practicum was het middag. Vrije middag die geheel in het teken zou staan van essay schrijven. Dus ik zou om 1 uur beginnen had ik mezelf voorgenomen, eerst nog even lunchen, afwassen, wasmachine aanzetten.
Dan best moe zijn en besluiten toe te geven aan mijn nieuwste verslaving: The OC kijken. 41 minuten later blackboard en mail opstarten om de essayopdracht te lezen. En dat is het verst waar ik gekomen ben met die hele opdracht en inmiddels is het bijna 5 uur.
Soms zit je achter de computer en van het een komt het ander en daarvandaan weer iets anders. Het begint heel onschuldig met je mail checken, dan ook maar even hyves en blogs checken en vervolgens je dayzero account bijwerken en vanuit daar weer inspiratie opdoen, denken aan een liedje, denken aan een blog, even snel een reactie plaatsen enz enz... Dan kopje thee zetten, dus wanneer je in je badkamer komt, ziet dat die ook wel even een poetsbuurt kan gebruiken; dus badkamer poetsen, dan ook maar meteen alles in mn kamer afnemen. Mijn kamer trekt stof aan, zo erg, en ik zit niet eens op een zolder ofzo. Gewoon een basic 5e verdieping; hoe komt al dat stof daar? Ik wijt het maar aan de elke 3 minuten overvliegende vliegtuigen.
Inmiddels ben ik vet moe van gewoon het "niks" doen. Ik had vanmiddag druk bezig moeten zijn, want straks moet ik (ja móét van mezelf) sporten en daarna koken en daarna.... dan ben ik helemaal moe.
Wat er weer toe leidt dat ik geen zin meer heb om af te wassen...
Zucht.
Ter ontspanning ging ik met mijn inspiratiekaart van Happinez bezig:
"respecteer mijn eigen grenzen"
not such a bad idea ;)
Liefs,
Let it be, let it be
~Beatles
Wat een dag weer...
en hij is nog niet eens voorbij.
Waarom voelt een dag soms of hij ontzettend lang is? Ontzetten vol en significant, maar eigenlijk als je er over nadenkt was het Just a day.
Vanochtend was het haast haast, erachter komen dat ik al mijn borden al had gebruikt, maar nog geen enkele had afgewassen. Dus dat werd brood smeren op een pannendeksel (dat is weer het voordeel van nog niet het handvatknopding erop hebben geschroefd, dan heb je tenminste een echt platte deksel, perfect voor gebruik als bord) Snel naar de fiets, blij zijn dat je toch je paraplu hebt meegenomen, niet zo blij dat je hem ook daadwerkelijk nodig hebt. Ontdekken dat je fiets helemaal ingeblokt staat, met ballarinarische bewegingen je ketting van je voorwiel ofhalen, KRATSS je panty scheuren, maar geen tijd hebben een andere aan te doen. Heel erg balend dat je geen broek had meegenomen deze week. Door alle chaos had ik donderdag namelijk mn broeken mee naar huis genomen om te "wassen" of om aan te trekken, maar eigenlijk helemaal niet om een reden, behalve dat ik gewoon niet met mn hoofd bij het tas inpakken was en daardoor belangrijke dingen als mp3 oplaadsnoer vergat, maar dus wel heel fijn 3 broeken mee had. Dus die was ik weer vergeten mee terug te nemen naar Amsterdam, wat er toe geleid heeft dat ik deze week elke dag een rokje aan moet.
Afijn, na het practicum was het middag. Vrije middag die geheel in het teken zou staan van essay schrijven. Dus ik zou om 1 uur beginnen had ik mezelf voorgenomen, eerst nog even lunchen, afwassen, wasmachine aanzetten.
Dan best moe zijn en besluiten toe te geven aan mijn nieuwste verslaving: The OC kijken. 41 minuten later blackboard en mail opstarten om de essayopdracht te lezen. En dat is het verst waar ik gekomen ben met die hele opdracht en inmiddels is het bijna 5 uur.
Soms zit je achter de computer en van het een komt het ander en daarvandaan weer iets anders. Het begint heel onschuldig met je mail checken, dan ook maar even hyves en blogs checken en vervolgens je dayzero account bijwerken en vanuit daar weer inspiratie opdoen, denken aan een liedje, denken aan een blog, even snel een reactie plaatsen enz enz... Dan kopje thee zetten, dus wanneer je in je badkamer komt, ziet dat die ook wel even een poetsbuurt kan gebruiken; dus badkamer poetsen, dan ook maar meteen alles in mn kamer afnemen. Mijn kamer trekt stof aan, zo erg, en ik zit niet eens op een zolder ofzo. Gewoon een basic 5e verdieping; hoe komt al dat stof daar? Ik wijt het maar aan de elke 3 minuten overvliegende vliegtuigen.
Inmiddels ben ik vet moe van gewoon het "niks" doen. Ik had vanmiddag druk bezig moeten zijn, want straks moet ik (ja móét van mezelf) sporten en daarna koken en daarna.... dan ben ik helemaal moe.
Wat er weer toe leidt dat ik geen zin meer heb om af te wassen...
Zucht.
Ter ontspanning ging ik met mijn inspiratiekaart van Happinez bezig:
"respecteer mijn eigen grenzen"
not such a bad idea ;)
Liefs,
woensdag 20 oktober 2010
I'm here, still here
De relatief onbekende Nederlandse band Stereo met het nummer Still Here. De soundtrack van de film, Terug naar de Kust. (aanrader)
Liefs,
zondag 17 oktober 2010
oktober
...In oktober.
Oktober is de wreedste maand, oktober.
Met de dingen die voorbij gaan
Maar wel ergens blijven hangen, ze komen steeds weer bij ons terug
En meestal in oktober...
~ Blof
Ik heb altijd van september gehouden.
Ik hield van september en ook oktober mocht ik wel, met de bladeren die geel kleuren maar nog niet vallen. De sterke tegenwind, maar wel met een heldere lucht en een dansend zonnetje.
Alles is anders.
September miste dit jaar haar magie.
Oktober is nog niet voorbij, maar nu al meer dan miserabel.
Tijd voor afscheid
Een waterval van tranen
Die zich een weg banen
door de groeven van een oude man
Hij die nog niet zonder haar kan
Wakker, maar een leegte in haar ogen
Geen herkenning
Ze sliep weer, wist niet meer
Was het meeste misschien vergeten
Maar wij vergeten niet
Herinneringen zijn hier
Net als het verdriet
Zij is vertrokken
Het is tijd voor afscheid
"Belangrijk is niet alleen de weg die je gaat
maar ook de sporen die je achter laat"
Daar kom ik nog op terug, wanneer ik weer back on track ben.
Liefs,
Oktober is de wreedste maand, oktober.
Met de dingen die voorbij gaan
Maar wel ergens blijven hangen, ze komen steeds weer bij ons terug
En meestal in oktober...
~ Blof
Ik heb altijd van september gehouden.
Ik hield van september en ook oktober mocht ik wel, met de bladeren die geel kleuren maar nog niet vallen. De sterke tegenwind, maar wel met een heldere lucht en een dansend zonnetje.
Alles is anders.
September miste dit jaar haar magie.
Oktober is nog niet voorbij, maar nu al meer dan miserabel.
Tijd voor afscheid
Een waterval van tranen
Die zich een weg banen
door de groeven van een oude man
Hij die nog niet zonder haar kan
Wakker, maar een leegte in haar ogen
Geen herkenning
Ze sliep weer, wist niet meer
Was het meeste misschien vergeten
Maar wij vergeten niet
Herinneringen zijn hier
Net als het verdriet
Zij is vertrokken
Het is tijd voor afscheid
"Belangrijk is niet alleen de weg die je gaat
maar ook de sporen die je achter laat"
Daar kom ik nog op terug, wanneer ik weer back on track ben.
Liefs,
donderdag 7 oktober 2010
Gedicht
Just keep smiling is what they say
then it will come your way, someday
So I've tried to smile for a while
But I don't know where I did it for
Brought me nothing, and nothing more
Now I'm giving up,
for a moment or two
So naieve, don't know why I did believe
fairytales are just not true
Can't follow my own rules of reason
wrote them down on a page of yesterday
and threw them all alway today
What if we get just one shot
and I missed the one I got?
So now I'm giving up
Thou tomorrow I still believe
there might be,
a little fairytale for me...
then it will come your way, someday
So I've tried to smile for a while
But I don't know where I did it for
Brought me nothing, and nothing more
Now I'm giving up,
for a moment or two
So naieve, don't know why I did believe
fairytales are just not true
Can't follow my own rules of reason
wrote them down on a page of yesterday
and threw them all alway today
What if we get just one shot
and I missed the one I got?
So now I'm giving up
Thou tomorrow I still believe
there might be,
a little fairytale for me...
dinsdag 5 oktober 2010
Geluk en mazzel, liefde en vriendschap
"wat is nou het verschil tussen geluk en mazzel?"
Die vraag werd ooit eens in mijn vriendengroep gesteld. Ik had nooit geantwoord, totdat ik vandaag ineens dacht:
zou het niet zo kunnen zijn dat Geluk iets is waarvoor je moet werken en mazzel een "gelukje" is wat je zomaar krijgt?
Nu ik even over dat idee nadenk, realiseer ik me hoeveel "geluk" of misschien gewoon "mazzel" sommige mensen hebben. Zouden zij zich dat realiseren? Ik kan natuurlijk niet beoordelen of zij ervoor gevochten, aan gewerkt hebben; maar ze hebben het gekregen en kunnen het vaak dan niet waarderen.
Daarnaast heb je mensen die iets zo graag wilden, ze hebben ervoor gewerkt, het "verdiend" en zodra ze het hebben vergeten ze de rest. Soms is er nog plek voor een paar andere dingen, maar de rest wordt voor vanzelfsprekend aangenomen.
Geluk, liefde, vriendschap en gezondheid.
Soms als je iets al lang hebt, lijkt datgene er altijd voor je te zijn, maar zoals het is met gezondheid: je kan zomaar een ongeluk krijgen. Zoals het is met liefde: die kan voorbijgaan. En vriendschap? Dat is anders dan met liefde, omdat vriendschap niet iets exclusiefs is, als in je hebt het maar met 1 tegelijk (natuurlijk kan dat met liefde ook; van meerdere mensen tegelijk houden, en op hele verschillende manieren, maar dan wordt het een beetje te ingewikkeld). Een goede vriend is een goede vriend voor een vriend, maakt niet uit of en hoeveel andere vrienden diegene nog heeft. Het is zo anders dan liefde, maar het 1 ding hebben liefde, geluk, vriendschap en gezondheid gemeen: het is zeker niet vanzelfsprekend. Er moet voor gewerkt worden.
Liefs,
Die vraag werd ooit eens in mijn vriendengroep gesteld. Ik had nooit geantwoord, totdat ik vandaag ineens dacht:
zou het niet zo kunnen zijn dat Geluk iets is waarvoor je moet werken en mazzel een "gelukje" is wat je zomaar krijgt?
Nu ik even over dat idee nadenk, realiseer ik me hoeveel "geluk" of misschien gewoon "mazzel" sommige mensen hebben. Zouden zij zich dat realiseren? Ik kan natuurlijk niet beoordelen of zij ervoor gevochten, aan gewerkt hebben; maar ze hebben het gekregen en kunnen het vaak dan niet waarderen.
Daarnaast heb je mensen die iets zo graag wilden, ze hebben ervoor gewerkt, het "verdiend" en zodra ze het hebben vergeten ze de rest. Soms is er nog plek voor een paar andere dingen, maar de rest wordt voor vanzelfsprekend aangenomen.
Geluk, liefde, vriendschap en gezondheid.
Soms als je iets al lang hebt, lijkt datgene er altijd voor je te zijn, maar zoals het is met gezondheid: je kan zomaar een ongeluk krijgen. Zoals het is met liefde: die kan voorbijgaan. En vriendschap? Dat is anders dan met liefde, omdat vriendschap niet iets exclusiefs is, als in je hebt het maar met 1 tegelijk (natuurlijk kan dat met liefde ook; van meerdere mensen tegelijk houden, en op hele verschillende manieren, maar dan wordt het een beetje te ingewikkeld). Een goede vriend is een goede vriend voor een vriend, maakt niet uit of en hoeveel andere vrienden diegene nog heeft. Het is zo anders dan liefde, maar het 1 ding hebben liefde, geluk, vriendschap en gezondheid gemeen: het is zeker niet vanzelfsprekend. Er moet voor gewerkt worden.
Liefs,
vrijdag 1 oktober 2010
gezwicht voor de commercie
Hoe ver je gaat
Heeft met afstand niets te maken
hoogstens met de tijd
~ Blof
Ik ben "gezicht voor de commercie"
Ik heb pepetnoten gekocht, zin in winterfilms, al met al zin in die huikamer openhaard sfeer.
Ook wilde ik naar de Dolle Dwaze dagen van de Bijenkorf, en dan er natuurlijk al meteen met openingstijd staan en maar dom in de massa shoppen. Het gaat helemaal niet om de spulletjes, maar gewoon om de hele rampetamp eromheen. Van te voren al in de foldertjes uitzoeken wat je wilt kopen, dan kijken welke verdieping dat ligt. Zo wist ik dat ik voor dat ene shirtje op de 1e etage moest zijn, dan weer naar patere voor de cosmetica en als laatste naar de kelder voor de kussenslopen van Happinez. Perfecte route, laat maar komen! Allemaal plannen dus. Toen was het vanochtend... negen uur werd ik hartstikke moe wakker, helemaal niet herinnerend dat ik mijn wekker had uitgedrukt, wel bedenkend dat ik al bij de Bijenkorf had willen staan. Crap...
Oke dan maar alleen naar werkgroep, mijn enige ding op de universiteit vandaag van 10.30 tot 11.30. Dus ik loop snel ietsje te laat naar de tram, kan ik er nog net inspringen.... dacht ik. Want de tram vertrok niet... en dan zie je waarom. Ongeveer 100 meter verder op de rails, maar niet alleen een tram: ook een auto. En een ambulance. Aanrijding.
Je maakt nu zovaak mee "wegens aanrijding met een persoon rijden er geen treinen" dat is dan een zelfmoord, dit was wel gewoon een ongeluk, maar het blijft heftig.
Dus toen duidelijk werd dat de tram nog even niet zou rijden, ging ik maar met de bus. Toen ik eindelijk om 10.50 het lokaal van mijn werkgroep binnen kwam, snel ging zitten, zei de docent "nou dan is het wat mij betreft nu wel klaar" Pffff
Toen ben ik door gegaan naar het station, met de trein 2 uur naar Hengelo. Daar met de bus naar de straat van mijn oma, die jarig was. Daar op visitie, haar dag helemaal goed gemaakt "ow wat een verassing!!" Dat is de omweg wel weer waard. Met mijn moeder terug in de auto.
Voor het avondeten iets nieuws ontdekt: pasta met spinazie, roomsaus en zalmblokjes van Iglo. Echt heerlijk!!
Nu op de bank The Voice kijken. Daar zit echt talent.
Klaar voor een weekend, aardig volgepland alweer met leuke spannende dingen, nieuwe dingen, maar ook iets waar ik tegenop zie, wat moeilijk is en waar ik nog even over moet denken.
Liefs,
Heeft met afstand niets te maken
hoogstens met de tijd
~ Blof
Ik ben "gezicht voor de commercie"
Ik heb pepetnoten gekocht, zin in winterfilms, al met al zin in die huikamer openhaard sfeer.
Ook wilde ik naar de Dolle Dwaze dagen van de Bijenkorf, en dan er natuurlijk al meteen met openingstijd staan en maar dom in de massa shoppen. Het gaat helemaal niet om de spulletjes, maar gewoon om de hele rampetamp eromheen. Van te voren al in de foldertjes uitzoeken wat je wilt kopen, dan kijken welke verdieping dat ligt. Zo wist ik dat ik voor dat ene shirtje op de 1e etage moest zijn, dan weer naar patere voor de cosmetica en als laatste naar de kelder voor de kussenslopen van Happinez. Perfecte route, laat maar komen! Allemaal plannen dus. Toen was het vanochtend... negen uur werd ik hartstikke moe wakker, helemaal niet herinnerend dat ik mijn wekker had uitgedrukt, wel bedenkend dat ik al bij de Bijenkorf had willen staan. Crap...
Oke dan maar alleen naar werkgroep, mijn enige ding op de universiteit vandaag van 10.30 tot 11.30. Dus ik loop snel ietsje te laat naar de tram, kan ik er nog net inspringen.... dacht ik. Want de tram vertrok niet... en dan zie je waarom. Ongeveer 100 meter verder op de rails, maar niet alleen een tram: ook een auto. En een ambulance. Aanrijding.
Je maakt nu zovaak mee "wegens aanrijding met een persoon rijden er geen treinen" dat is dan een zelfmoord, dit was wel gewoon een ongeluk, maar het blijft heftig.
Dus toen duidelijk werd dat de tram nog even niet zou rijden, ging ik maar met de bus. Toen ik eindelijk om 10.50 het lokaal van mijn werkgroep binnen kwam, snel ging zitten, zei de docent "nou dan is het wat mij betreft nu wel klaar" Pffff
Toen ben ik door gegaan naar het station, met de trein 2 uur naar Hengelo. Daar met de bus naar de straat van mijn oma, die jarig was. Daar op visitie, haar dag helemaal goed gemaakt "ow wat een verassing!!" Dat is de omweg wel weer waard. Met mijn moeder terug in de auto.
Voor het avondeten iets nieuws ontdekt: pasta met spinazie, roomsaus en zalmblokjes van Iglo. Echt heerlijk!!
Nu op de bank The Voice kijken. Daar zit echt talent.
Klaar voor een weekend, aardig volgepland alweer met leuke spannende dingen, nieuwe dingen, maar ook iets waar ik tegenop zie, wat moeilijk is en waar ik nog even over moet denken.
Liefs,
Abonneren op:
Posts (Atom)