nachtmerries en nachtkastjes

"You don't have to believe the mirror
Just make it bigger, make it smaller
Make it thinner, make it thaller
Sketch a new one and paint it in with colour
Make it everything you ever wished for
But remember that won't be what others see"



Hoe je jezelf ziet, of wilt zien, is vaak zo anders dan dat anderen je zien. Betekent dat dan dat die anderen geen realistisch beeld van jou hebben, of dat je geen realistisch beeld van jezelf hebt?

Hoe komt het dat "ons" zelfbeeld zo afhankelijk is van wat anderen denken?

Ik had vannacht een droom, of beter gezegd een nachtmerrie. Ik lag in het ziekenhuis in zo'n groot smetteloos bed, als een heel klein kwetsbaar poppetje. Tenminste zo begon het. Iemand hield mijn hand vast en probeerde me uit mn slaap te praten. Alleen toen was ik geen bleek blond sneeuwwitje meer, maar was ik overal verbrand. Mijn hele gezicht was ingepakt in compressen en het was gewoon heel erg naar.
Misschien was het toch niet zo'n goed plan geweest om gisteravond een reportage over een man die een "nieuw" gezicht kreeg (huidtransplantatie en een neuscorrectie) nadat hij in Irak over een bermbom was gereden en dat ding in zijn gezicht was geexplodeerd te kijken...

Afijn, deze week leren, leren, lezen en leren en daarna wordt het leuk. Tenminste dat hoop ik. Vrijdag komen mijn ouders naar Amsterdam, mede omdat ik mijn papa nodig heb om wat haakjes, een nachtkastplankje, gordijnrail en plafondlamp op te hangen, maar van die gelegenheid maken ze meteen gebruik om even te gaan winkelen en naar een galerie te gaan ofzo. Het weekend blijf ik in de mooie grachtenstad (note to myself: niet mn camera vergeten) om zelf nog wat te winkelen, te wandelen en heerlijk op mn kamertje (met als het goed is dan correct opgehangen gordijnen en een geweldig praktisch nachtkastplankje)te relaxen.

Oke kom maar op met die immunologie, des te sneller is het weekend. (Al betekent dat ook dat ik mijn autotheorie moet gaan leren maarja, een mens moet iets te doen hebben he)


Liefs,

Weer wat geleerd

Never really worry for a bit
Sometimes it feels worse then it really is
You may always be changing your mind
Just push hard for the finish line

~ Rosie Thomas

Sinds ongeveer 2 weken heb ik twee nieuwe cd's van Rosie Thomas... heerlijke rustige muziek. Muziek die je een uur op kan hebben staan zonder dat je erdoor afgeleid raakt, maar als je iets beter luistert. Gewoon luistert. Dan merk je pas hoe ongelofelijk mooi en diep haar nummers en teksten zijn. Ze zingt, speelt piano en akoestische gitaar op haar cd's. En van zo'n getalenteerde vrouw stonden niet eens al haar nummers op youtube. Dus ik ben begonnen deze schone taak uit te voeren.

Ik wil naar meer plekken, meer mooie momenten zien en daarvan foto's maken. Meer foto's zodat ik meer video's kan maken met mijn foto's.
Mijn eerste video en het youtubefilmpje van vandaag...

Ja, ik heb óók nog eens geleerd hoe ik een link aan een woord moet linken (wat eigenlijk super simpel is, maargoed :p0

Ik heb nog een heleboel meer gedachten, maar helaas moet ik nu toch echt even aan mijn practicumverslag werken, dus die bewaar ik voor een volgende keer...


Liefs,

Ergens

"prime numbers are diversible only bu one and by themselves. They stand in their place in the infinite series of nutural numbers, squasend in between two others, like all other numbers, but a step further on than the rest.
Sometimes he thought that they ended up in sequence by mistake, that they'd been trapped like pearls strung on a necklace. At other times he suspected that they too would rather have been like all the others, just ordinary numbers, but for some reason weren't capable of it."

~ the solitude of prime numbers, by Paolo Giordano

Priemgetallen zijn inderdaad facinerend. Het mooie van literatuur is dat het vergelijkingen trekt waaraan je zelf nooit eerder hebt gedacht, maar zodra je de vergelijking hebt gelezen hij je niet meer loslaat.
Nog zo'n mooi stuk uit het boek:

"The others were the first to notice what Alice and Mattia would understand only many years later. They walked into the room holding hands. They weren't smiling, and they were looking in opposite directions, but it was as if there bodies flowed uninterruptedly into one another, through their arms and their touching fingers"

Twee priemgetallen, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ik ben benieuwd hoe het afloopt... vanavond in de trein zal ik verder lezen.

Deze week was druk-druk-druk. Maandag 2 college's, daarna vergadering met activiteitencommissie, vervolgens een uurtje wachten, waarin ik uiterst genant van de trap ben gevallen (ja op de universiteit, maar gelukkig was het toen al donker en had ik maar 2 toeschouwers) en daarna nog weer vergadering van de galacommissie. Hup om kwart voor 8 's avonds was ik thuis, snel een lasagne in de magnetron (niet ideaal dat geef ik toe, maar wel een maaltijd die in 5,5 minuten klaar is).

Dinsdag bleef het een drukke dag met college en werkgroep en 's middags leek het alweer weken geleden dat het vakantie was ipv 2 dagen. Ondanks dat ik er eigenlijk helemaal geen zin meer in had, sleepte ik mezelf toch naar de borrel. De kennismakingsborrel tussen de verenigingen waar we het gala mee organiseren. Toen ik aankwam was de kroeg al bomvol met allemaal "onbekenden" van de vereniging van Econometrie. Dan kom je daar dus in je eentje in een kroeg waar je niemand lijkt te kennen, maar door mijn nieuw verkregen inzichten in de mannelijke geest (door het boek The rules of the Game, een soort datingsmanual voor mannen (ja dat las ik -als vrouw)) heb ik de rest van de avond zoveel mensen leren kennen. Echt mega gezellig.
Ook nog eens leuk dathet voor mij een vet goedkope avond was, want ik kreeg de hele tijd gratis drankjes zonder dat ik daar iets voor deed :p

De volgende ochtend om 9 uur weer naar college. En toen belande ik voor de 2e keer die week op de grond... ik viel namelijk van mijn fiets. En helaas helaas was het deze keer niet meer donker en wel heel erg openbaarlijk *schaam schaam* Toch werd de woensdag een goede dag omdat ik een voor mij heel belangrijk en positief bericht kreeg! Ik had namelijk iets in mijn hoofd, al maanden en maanden, maar het leek lastig en haast onmogelijk... dat was het 3e jaar van bewegingswetenschappen; minor psychomotorische therapie. Maar kun je een studie gaan doen als je eigenlijk alleen het 3e jaar wil doen? Wat gebeurt er met je als je 2 jaar jezelf moet motiveren en door allerlei biomechanica moet ploeteren alleen voor het 3e jaar? Dus die optie had ik afgeschreven, maar hij bleef toch ergens in mijn achterhoofd zitten. Gevoel is iets wat je moet volgen. Soms weet je het gewoon, stiekem ergens diep binnenin. Dan weet je gewoon dat je een ongebruikelijk route moet gaan proberen. Dus ik had contact met de studieadviseur van bewegingswetenschappen en met de minorcoordinator van psychomotorische therapie gezocht en de conclusie: ik kan mijn mijn achtergrond psychomotorische therapie gaan doen!! Ik moet wel eerst een basiskennis van de psychologie opbouwen, maar het kan. Dus ik ga het doen. Aankomende woensdag heb ik weer een gesprek met mijn eigen studieadviseur om het verder te bespreken, te bekijken welke keuzevakken het geschiktst zijn.
Ik ben zo opgelucht, natuurlijk weet ik dat er een kans is dat het niet doorgaat, maar op dit moment kan ik niks anders dan denken dat ik er wel kom.
Daarom moet ik even degene bedanken die met zijn nuchtere jongenskijk zei "kom op, je weet ergens toch wel wat je wel wil" en waarop ik dacht.. mm ik weet het wel, maar is het haalbaar?

Donderdag sporten en vrijdag weer naar huis-huis. Weekend vloog voorbij en ik ben weer helemaal klaar voor weer een fanatieke week!

Liefs,


En oja... Mag het voor iedereen een geweldig nieuw jaar worden!!