"je kunt niet leven met het risico nul"
~ Prof. Dr. Rien Aerts (Ecologist)
Zo zit je half te slapen bij een college over ecologie. Wat op zich best interessant is, en zeker een gebied waarop veel te winnen valt. Toch was het 9 uur 's ochtends en daarmee per definitie enigszins slaapverwekkend. Toen hoorde ik mijn docent zeggen -in een geheel andere context weliswaar, namelijk in de context over de schadelijkheid van brandvertragers- dat je nou eenmaal niet kunt leven met het risico nul. Je kunt niet leven zonder blootgesteld te worden aan toxines, van welk soort dan ook.
Nou het geldt niet alleen voor letterlijk chemische toxische verbindingen, maar over alles.
Donderdag moest ik naar een practicum. Een practicum waar ik op zich heel veel zin in had, maar er was 1 nadeel. Ik had nog geen partner. Enigszins ongelukkig ingedeeld in subgroepen, zag ik daar best wel tegenop. Dus ik bestudeer donderdagochtend nog even goed de deelnemerslijst, en herken een paar namen. Dus ik besluit -eenmaal bij de practicumzaal aangekomen- heel tactisch een praatje met die persoon aan te knopen om zo heel casual te kunnen zeggen "heb jij al een labpartner?" Gelukkig werkte mijn tactiek en dit ik uiteindelijk in een best chill groepje. NU lijkt het alsof het niks is. Het lijkt zo gewoon en het voelt een beetje stom om er eigenlijk een punt van te maken. Maar ik zag er zo ongelofelijk tegenop. Ik zag al een typische trefbalteam-kies-situatie voor me, waarin ik dan de persoon zou zijn die als laatste over was.
Als ik daaraan denk, moet ik eraan denken hoe erg het zou zijn om gepest te worden. Hoe ongelofelijk erg dat je naar beneden haalt, je zelfbeeld aantast voor de rest van je leven. Hoeveel invloed het kan hebben, alleen omdat jij toevallig... waarom eigenlijk? Omdat jij toevallig uitgekozen werd als slachtoffer. Graag zou ik wat doen... maar hoe? Wordt vervolgd..
Ik word zo opgehaald om met een paar vrienden naar de film Loft te gaan.. dus ik moet haasten! Ik ben namelijk bezig met een missie; een week lang écht overal op tijd komen. Geen renacties voor de trein, geen via de achterdeur de collegezaal inglippen omdat het toevallig 3 minuten over 9 is. Nee gewoon stipt op tijd, en misschien zelfs wat te vroeg! ;)
Liefs,
zaterdag 26 februari 2011
woensdag 23 februari 2011
wandeling
Een roeier op de Amstel, een heerlijk zonnetje, bitterkoud en een wandeling van 1,5 uur.
Dit is gewoon mijn achtertuin...
dinsdag 22 februari 2011
Filmklassiekers
Jennifer Cavalieri: You look stupid and rich.
Oliver Barrett: Well, what if I'm smart and poor?
Jennifer Cavalieri: "I'm smart and poor.
Oliver Barrett: Well what makes you so smart?
Jennifer Cavalieri: I wouldn't go out for coffee with you that's what.
Oliver Barrett: Well what if I wasn't even gonna ask you to go out for coffee with me?
Jennifer Cavalieri: Well that's what makes you stupid.
~ Love Story (1970)
Ik heb dol op films, dat was al bekend. Een tijdje heb ik geen film gezien, als ik tv keek (of eigenlijk laptop-keek) was het een aflevering van Charmed of The OC, afleveringen die maar 38 minuten duren dus. Maar films zijn geweldig en echt wel de moeite waard om 2 uur voor te gaan zitten.
Om mijn horizon te verbreden ben ik voor dayzero doel 78 een lijst aan het maken met 10 film klassiekers die ik nog nooit heb gezien, maar die je eigenlijk wel gezien moet hebben.
Natuurlijk zijn er veel meer klassiekers, en misschien ook wat klassiekere klassiekers (te denken aan; how to kill a mockingbird)maar die zijn gewoon niet leuk om te kijken, en je moet het jezelf natuurlijk nooit moeilijker maken dan het is.
Dus hier mijn lijst met klassiekers:
- Love Story (1970)
- It's a wonderful life (1946)
- The Godfather (1972)
- Breakfast at Tiffany's (1961)
- The matrix (1999)
- Casablanca (1942)
- Psycho (1960)
- Dances with wolves (1990)
- Pulp fiction (1994)
- The way we were (1973)
Dances with wolves is een hele mooie tragische film (volgens mij moet een film bijna tragisch zijn om in de top 10 te belanden haha)over hoe vriendschap, puurheid, natuur, indianen en oorsprong.
Love story was qua verhaal niet veel bijzonders (toendertijd wel; het wordt gezien als de eerste echte romantische film) maar het heeft mooie en grappige dialogen en door de eenvoud is het gewoon een top 10 plekje waardig.
Ik sluit af met nog een dialoog uit Love story:
Jennifer Cavalieri: You're gonna flunk out if you don't study.
Oliver Barrett: I am studying.
Jennifer Cavalieri: Bullshit. You're looking at my legs.
Oliver Barrett: You know, Jenny, you're not that great looking.
Jennifer Cavalieri: I know. But can I help it if you think so?
with love,
Oliver Barrett: Well, what if I'm smart and poor?
Jennifer Cavalieri: "I'm smart and poor.
Oliver Barrett: Well what makes you so smart?
Jennifer Cavalieri: I wouldn't go out for coffee with you that's what.
Oliver Barrett: Well what if I wasn't even gonna ask you to go out for coffee with me?
Jennifer Cavalieri: Well that's what makes you stupid.
~ Love Story (1970)
Ik heb dol op films, dat was al bekend. Een tijdje heb ik geen film gezien, als ik tv keek (of eigenlijk laptop-keek) was het een aflevering van Charmed of The OC, afleveringen die maar 38 minuten duren dus. Maar films zijn geweldig en echt wel de moeite waard om 2 uur voor te gaan zitten.
Om mijn horizon te verbreden ben ik voor dayzero doel 78 een lijst aan het maken met 10 film klassiekers die ik nog nooit heb gezien, maar die je eigenlijk wel gezien moet hebben.
Natuurlijk zijn er veel meer klassiekers, en misschien ook wat klassiekere klassiekers (te denken aan; how to kill a mockingbird)maar die zijn gewoon niet leuk om te kijken, en je moet het jezelf natuurlijk nooit moeilijker maken dan het is.
Dus hier mijn lijst met klassiekers:
- Love Story (1970)
- It's a wonderful life (1946)
- The Godfather (1972)
- Breakfast at Tiffany's (1961)
- The matrix (1999)
- Casablanca (1942)
- Psycho (1960)
- Dances with wolves (1990)
- Pulp fiction (1994)
- The way we were (1973)
Dances with wolves is een hele mooie tragische film (volgens mij moet een film bijna tragisch zijn om in de top 10 te belanden haha)over hoe vriendschap, puurheid, natuur, indianen en oorsprong.
Love story was qua verhaal niet veel bijzonders (toendertijd wel; het wordt gezien als de eerste echte romantische film) maar het heeft mooie en grappige dialogen en door de eenvoud is het gewoon een top 10 plekje waardig.
Ik sluit af met nog een dialoog uit Love story:
Jennifer Cavalieri: You're gonna flunk out if you don't study.
Oliver Barrett: I am studying.
Jennifer Cavalieri: Bullshit. You're looking at my legs.
Oliver Barrett: You know, Jenny, you're not that great looking.
Jennifer Cavalieri: I know. But can I help it if you think so?
with love,
donderdag 17 februari 2011
Vroeger en Nu
Reaching for something in the distance
So close you can almost taste it
Release your inhibitions
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten
~Natasha Bedingfield
Er is een verschil tussen mij vroeger, een paar jaar geleden, een paar maanden geleden, middelbare scholier, onzeker, maar dromend en mij nu. Nu ben ik student, sterker, nog steeds dromend, maar het blijft niet bij dromen. Ik doe.
Ik wilde ontwikkelingswerk doen, al jaren dacht ik “als ik 18 ben, kan ik mee op van die interessante projecten in allerlei interessante landen” Nu wil ik dat nog steeds, dus ik ging woensdagavond naar een voorlichtings/inschrijfavond van stichting Wij Helpen Daar in Leiden. ’s Avonds heen, en ’s avonds weer terug. Ik heb me ingeschreven voor een project; activiteitenbegeleider in een weeshuis in Nis, Servië. Mijn ouders zijn nog niet overtuigd, maar ik ging en vond de sfeer, de personen –de mensen die mijn mede reizigers zullen worden- geweldig leuk en interessant. Dus ik pakte dat inschrijfformulier, motivatie, ervaringen, persoonlijke gegevens… oke ik was niet een perfecte kandidaat, maar ik stop met mezelf te vergelijken. Oke ik werk niet op een kinderdagverblijf, oke ik ben geen verpleegkundige in spe, ik heb geen indrukwekkend cv, niet zoals een aantal andere meiden (waarbij ik sneaky op hun blaadje heb gekeken) Dus dat heb ik allemaal niet, maar ik heb andere kwaliteiten. Voor dit project waren de meeste geïnteresseerden, dus de kans dat ik wordt uitgekozen gok ik op 50/50. Ondanks dat de mogelijkheid bestaat dat ik dus niet eens naar Servie kan afreizen, voelt het nu al als een overwinning. Ik heb het toch maar mooi geprobeerd. Bovendien heb ik nog andere opties openstaan; er is immers nog veel en veel meer te doen en te beleven.
Gisteravond besloot ik naar aanleiding van het volgende gesprek “was je serieus toen je zei dat je mee wilde naar een voetbalwedstrijd?” “ja!” dat ik maar eens moest gaan werken. Ik heb nou drie maand echt werkloos en daarvoor werkte ik ook 2 maanden een gering aantal ure, dat in combinatie met wonen in een stad met een heleboel leuke winkels, een heleboel dingen die ik wil doen, uitgaan, en mijn standaard kosten (te denken aan internet, telefoon, boodschappen) is alleen stufi toch een beetje beperkt. Zeker als je gewend was aan een leuk inkomen dat voorvloeit uit fooi en loon van zo’n 36 uur per maand werken) Dus ik besloot een baantje te zoeken. Wat is bij mij in de buurt? Winkelcentrum Gelderlandplein, daarna winkelcentrum Kostverlorenhof en ook Amstelveen Centrum is nog wel te doen. Wat voor baantje wil ik? Iets voor een paar maand, dus iets waar niet een hele lange inwerktijd is: horeca --> LaPlace. Dus hupsakee vandaag ging ik daar solliciteren en binnenkort krijg ik antwoord! Ik was niet “hired on the spot” maar ik denk dat ze me wel goed kunnen gebruiken :)
Vroeger bleef het bij dromen alleen, maar nu pak ik door. Wereld: pas maar op, Floor is in the running!
Liefs,
So close you can almost taste it
Release your inhibitions
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten
~Natasha Bedingfield
Er is een verschil tussen mij vroeger, een paar jaar geleden, een paar maanden geleden, middelbare scholier, onzeker, maar dromend en mij nu. Nu ben ik student, sterker, nog steeds dromend, maar het blijft niet bij dromen. Ik doe.
Ik wilde ontwikkelingswerk doen, al jaren dacht ik “als ik 18 ben, kan ik mee op van die interessante projecten in allerlei interessante landen” Nu wil ik dat nog steeds, dus ik ging woensdagavond naar een voorlichtings/inschrijfavond van stichting Wij Helpen Daar in Leiden. ’s Avonds heen, en ’s avonds weer terug. Ik heb me ingeschreven voor een project; activiteitenbegeleider in een weeshuis in Nis, Servië. Mijn ouders zijn nog niet overtuigd, maar ik ging en vond de sfeer, de personen –de mensen die mijn mede reizigers zullen worden- geweldig leuk en interessant. Dus ik pakte dat inschrijfformulier, motivatie, ervaringen, persoonlijke gegevens… oke ik was niet een perfecte kandidaat, maar ik stop met mezelf te vergelijken. Oke ik werk niet op een kinderdagverblijf, oke ik ben geen verpleegkundige in spe, ik heb geen indrukwekkend cv, niet zoals een aantal andere meiden (waarbij ik sneaky op hun blaadje heb gekeken) Dus dat heb ik allemaal niet, maar ik heb andere kwaliteiten. Voor dit project waren de meeste geïnteresseerden, dus de kans dat ik wordt uitgekozen gok ik op 50/50. Ondanks dat de mogelijkheid bestaat dat ik dus niet eens naar Servie kan afreizen, voelt het nu al als een overwinning. Ik heb het toch maar mooi geprobeerd. Bovendien heb ik nog andere opties openstaan; er is immers nog veel en veel meer te doen en te beleven.
Gisteravond besloot ik naar aanleiding van het volgende gesprek “was je serieus toen je zei dat je mee wilde naar een voetbalwedstrijd?” “ja!” dat ik maar eens moest gaan werken. Ik heb nou drie maand echt werkloos en daarvoor werkte ik ook 2 maanden een gering aantal ure, dat in combinatie met wonen in een stad met een heleboel leuke winkels, een heleboel dingen die ik wil doen, uitgaan, en mijn standaard kosten (te denken aan internet, telefoon, boodschappen) is alleen stufi toch een beetje beperkt. Zeker als je gewend was aan een leuk inkomen dat voorvloeit uit fooi en loon van zo’n 36 uur per maand werken) Dus ik besloot een baantje te zoeken. Wat is bij mij in de buurt? Winkelcentrum Gelderlandplein, daarna winkelcentrum Kostverlorenhof en ook Amstelveen Centrum is nog wel te doen. Wat voor baantje wil ik? Iets voor een paar maand, dus iets waar niet een hele lange inwerktijd is: horeca --> LaPlace. Dus hupsakee vandaag ging ik daar solliciteren en binnenkort krijg ik antwoord! Ik was niet “hired on the spot” maar ik denk dat ze me wel goed kunnen gebruiken :)
Vroeger bleef het bij dromen alleen, maar nu pak ik door. Wereld: pas maar op, Floor is in the running!
Liefs,
woensdag 9 februari 2011
soms is alles mooi
"Mevrouw Julia doet de ramen open
en ze weet geen woord voor de lucht die haar wangen aanraakt
en de zon heeft de kleur van honing
en ze weet
vandaag gaat het gebeuren
en ze denkt
maar eerst blijf ik nog even staan"
~ Tjitske Jansen, uit: Het moest maar eens gaan sneeuwen
Een gedicht dat me doet glimlachen, net als ik de hele week al kan doen. En deze week heb ik al zoveel reden om te lachen. In mijn vorige blog vertelde ik dat er veel stond te gebeuren. Nou vorige week dinsdag heb ik een stijldansworkshop gehad (dayzero punt 36)1, 2, chachacha... echt het is zo tof als een man je een beetje goed leidt en je de hele zaal wordt rondgezwiert! Bovendien is een man die kan dansen gewoon super sexy haha
Na dit leuke voorproefje was donderdag het gala. Het was echt een mega succes geworden *schouderklopje voor de organisatie, oftewel oa voor mezelf* 175 kaartjes verkocht :) Verder was alles picobello geregeld met een rode loper, witte heliumballonnen, nepsneeuw, welkomstdrankjes en niet te vergeten een lieve jongen als date. Al bleek bij onze super goedkope champagne toch een addertje onder het gras te zitten; het was een soort kinderchampagne met maar 1,1% alcohol haha ook hadden we veel meer champagne dan glazen, dus degene die zo slim waren om hun glas niet meteen weg te gooien (oftewel de commissie) konden eindeloos voor een refill gaan :p
De heenweg begon al geniaal, aangezien we van de club ook ons eigen toiletpapier moesten meenemen. Dus gingen een commissiemaatje die vlak bij mij woont en ik op weg met 100 rollen wcpapier! Daarnaast moesten natuurlijk ballerina's, makeup (ik was nogal in een haastige bui, aangezien ik maar een halfuurtje had voor mijn haar/makeup/omkleden, dus ik moest wat gereedschap mee om nog even te kunnen bijwerken voordat het feest echt begon), trui/legging, en hele mikmak mee, want om nou half Amsterdam door te steken en vervolgens buiten 50 ballonnen op te hangen met alleen een cocktailjurkje aan is toch een beetje koud in februari... Toen we -met de tassen wc-rollen- in de tram zaten, kwam er toch een apart figuur bij ons zitten! Een zéér vreemde man, die maar niet ophield met praten over hoeveel huur hij betaalde, de synagoge, wat hij het weekend ging doen, wat voor bloemen hij voor zijn zus had gekocht, hoe kort het leven wel niet was, enz enz... hij hield maar niet op te praten tegen mijn medecommissie-lid. Ik lag natuurlijk helemaal dubbel, vooral om haar ijzeren gezichtsuitdrukking toen zij op de vraag van de vreemde man "waarom hebben jullie zoveel wcpapier gekocht?" antwoordde "tsja, we moeten gewoon vaak naar de wc" (oke ik denk dat je erbij had moeten zijn, om het net zo grappig te vinden als ik) Oftewel een zeer geslaagd feest!
Rustig weekendje gehad, ofnouja rustig Zaterdag ging ik met mijn moeder naar Arhnem (dayzero doel 29) omdat het de laatste dag was van de kruitvatactie, en we hadden nog twee kaartjes liggen. Dus op naar Arhnem en na een héle boel treinpech (van aanrijdingen, 20 min vertragingen, defecte koffiemachines in de Kiosk, tot onverhoopt de trein uit moeten omdat hij ineens niet meer verder ging) waren we pas om 1 uur 's middags in Arhnem. Een gezellige, wel redelijke kleine stad, dus voor deze ervaren shoppers makkelijk te doen in een middagje ;) Ik ben de laatste tijd echt verslaafd aan beagles!! Dus toen mijn ouders in Amsterdam waren heb ik ze verplicht naar de Beagles en Beans te gaan, waarna mijn moeder ook helemaal een B&B fan is geworden. Dus een heerlijke beagle als lunch (al is de walnoot-honing cream net echt aan te raden; de zontomaatjes rode pesto cream echter wel! Ook het aardbeiensapje is een aanrader!) Ik heb nog even een setje prachtige plint poeziëkaarten gekocht, waarvan bovenstaande er 1 van was.
Toen heb ik als klap op de vuurpijl maandag mijn autotheorie gehaald! Ik was van te voren super zenuwachtig, de proefexamens gingen slecht en mijn zelfvertrouwen daalde tot ver beneden het nulpunt. Nadat ik mezelf moed insprak "iedereen kan het halen, dus jij ook" ging ik vol zenuwen die zaal in. Gelukkig had ik een vet goede plek; goed beeld op het scherm dus dat stelde mij al wat gerust. Toch had ik na de tijd een wrangend gevoel. Na 10 minuten wachten kwam de vrouw de zaal weer binnen met een stapel papieren... "Nummer 37" en nummer 37 haalde haar papiertje op, keek en YEAAHH GESLAAGD.
Ik heb een voornemen; ik ga mezelf niet meer onderschatten. Soms mislukken dingen, maar meestal gaan ze goed. De meeste tentamens haal ik, de meeste dingen overwin ik. Dus waarom moet ik mezelf altijd zoveel zenuwen aanpraten? Ik heb geen zin meer in de pessimistische gedachten "ik heb het vast niet gehaald" Ik ga ervoor.
Dat had ik me maandagavond voorgenomen...
Dus ik ging dinsdagavond naar de borrel, ondanks dat ik niet wist wie er zou komen, ondanks dat ik niet had afgesproken met een paar om te komen. Ik ging gewoon. Alleen. Met alle risico's vandien. Nou, zelfs als er niemand zou zijn waar ik mee om ga, zelfs als ik me daar totaal niet op mn gemak en op mn plaats zou voelen, dan zou ik gewoon de metro terugpakken toch? Dus ik ging. En het werd gezellig. 1-0 voor mij....
Soms lijkt alles gewoon even heel erg mooi. De zon over de Amstel. Een beagle met philidelphia, een gesprek van een half uur met een huisgenootje over yoga en koken, een les pilates om "back to powerhouse" te gaan...
Liefs,
en ze weet geen woord voor de lucht die haar wangen aanraakt
en de zon heeft de kleur van honing
en ze weet
vandaag gaat het gebeuren
en ze denkt
maar eerst blijf ik nog even staan"
~ Tjitske Jansen, uit: Het moest maar eens gaan sneeuwen
Een gedicht dat me doet glimlachen, net als ik de hele week al kan doen. En deze week heb ik al zoveel reden om te lachen. In mijn vorige blog vertelde ik dat er veel stond te gebeuren. Nou vorige week dinsdag heb ik een stijldansworkshop gehad (dayzero punt 36)1, 2, chachacha... echt het is zo tof als een man je een beetje goed leidt en je de hele zaal wordt rondgezwiert! Bovendien is een man die kan dansen gewoon super sexy haha
Na dit leuke voorproefje was donderdag het gala. Het was echt een mega succes geworden *schouderklopje voor de organisatie, oftewel oa voor mezelf* 175 kaartjes verkocht :) Verder was alles picobello geregeld met een rode loper, witte heliumballonnen, nepsneeuw, welkomstdrankjes en niet te vergeten een lieve jongen als date. Al bleek bij onze super goedkope champagne toch een addertje onder het gras te zitten; het was een soort kinderchampagne met maar 1,1% alcohol haha ook hadden we veel meer champagne dan glazen, dus degene die zo slim waren om hun glas niet meteen weg te gooien (oftewel de commissie) konden eindeloos voor een refill gaan :p
De heenweg begon al geniaal, aangezien we van de club ook ons eigen toiletpapier moesten meenemen. Dus gingen een commissiemaatje die vlak bij mij woont en ik op weg met 100 rollen wcpapier! Daarnaast moesten natuurlijk ballerina's, makeup (ik was nogal in een haastige bui, aangezien ik maar een halfuurtje had voor mijn haar/makeup/omkleden, dus ik moest wat gereedschap mee om nog even te kunnen bijwerken voordat het feest echt begon), trui/legging, en hele mikmak mee, want om nou half Amsterdam door te steken en vervolgens buiten 50 ballonnen op te hangen met alleen een cocktailjurkje aan is toch een beetje koud in februari... Toen we -met de tassen wc-rollen- in de tram zaten, kwam er toch een apart figuur bij ons zitten! Een zéér vreemde man, die maar niet ophield met praten over hoeveel huur hij betaalde, de synagoge, wat hij het weekend ging doen, wat voor bloemen hij voor zijn zus had gekocht, hoe kort het leven wel niet was, enz enz... hij hield maar niet op te praten tegen mijn medecommissie-lid. Ik lag natuurlijk helemaal dubbel, vooral om haar ijzeren gezichtsuitdrukking toen zij op de vraag van de vreemde man "waarom hebben jullie zoveel wcpapier gekocht?" antwoordde "tsja, we moeten gewoon vaak naar de wc" (oke ik denk dat je erbij had moeten zijn, om het net zo grappig te vinden als ik) Oftewel een zeer geslaagd feest!
Rustig weekendje gehad, ofnouja rustig Zaterdag ging ik met mijn moeder naar Arhnem (dayzero doel 29) omdat het de laatste dag was van de kruitvatactie, en we hadden nog twee kaartjes liggen. Dus op naar Arhnem en na een héle boel treinpech (van aanrijdingen, 20 min vertragingen, defecte koffiemachines in de Kiosk, tot onverhoopt de trein uit moeten omdat hij ineens niet meer verder ging) waren we pas om 1 uur 's middags in Arhnem. Een gezellige, wel redelijke kleine stad, dus voor deze ervaren shoppers makkelijk te doen in een middagje ;) Ik ben de laatste tijd echt verslaafd aan beagles!! Dus toen mijn ouders in Amsterdam waren heb ik ze verplicht naar de Beagles en Beans te gaan, waarna mijn moeder ook helemaal een B&B fan is geworden. Dus een heerlijke beagle als lunch (al is de walnoot-honing cream net echt aan te raden; de zontomaatjes rode pesto cream echter wel! Ook het aardbeiensapje is een aanrader!) Ik heb nog even een setje prachtige plint poeziëkaarten gekocht, waarvan bovenstaande er 1 van was.
Toen heb ik als klap op de vuurpijl maandag mijn autotheorie gehaald! Ik was van te voren super zenuwachtig, de proefexamens gingen slecht en mijn zelfvertrouwen daalde tot ver beneden het nulpunt. Nadat ik mezelf moed insprak "iedereen kan het halen, dus jij ook" ging ik vol zenuwen die zaal in. Gelukkig had ik een vet goede plek; goed beeld op het scherm dus dat stelde mij al wat gerust. Toch had ik na de tijd een wrangend gevoel. Na 10 minuten wachten kwam de vrouw de zaal weer binnen met een stapel papieren... "Nummer 37" en nummer 37 haalde haar papiertje op, keek en YEAAHH GESLAAGD.
Ik heb een voornemen; ik ga mezelf niet meer onderschatten. Soms mislukken dingen, maar meestal gaan ze goed. De meeste tentamens haal ik, de meeste dingen overwin ik. Dus waarom moet ik mezelf altijd zoveel zenuwen aanpraten? Ik heb geen zin meer in de pessimistische gedachten "ik heb het vast niet gehaald" Ik ga ervoor.
Dat had ik me maandagavond voorgenomen...
Dus ik ging dinsdagavond naar de borrel, ondanks dat ik niet wist wie er zou komen, ondanks dat ik niet had afgesproken met een paar om te komen. Ik ging gewoon. Alleen. Met alle risico's vandien. Nou, zelfs als er niemand zou zijn waar ik mee om ga, zelfs als ik me daar totaal niet op mn gemak en op mn plaats zou voelen, dan zou ik gewoon de metro terugpakken toch? Dus ik ging. En het werd gezellig. 1-0 voor mij....
Soms lijkt alles gewoon even heel erg mooi. De zon over de Amstel. Een beagle met philidelphia, een gesprek van een half uur met een huisgenootje over yoga en koken, een les pilates om "back to powerhouse" te gaan...
Liefs,
Abonneren op:
Posts (Atom)