Teach them well and let them lead the way
Show them all the beauty they possess inside
Give them a sense of pride to make it easier
Let the children's laughter remind us how we used to be
~ Withney Houdston
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik ben nu een week thuis, een week terug in het koude regenachtige Nederland. Het was zo'n ongelofelijke ervaring.
Zoveel geleerd, zoveel gezien en ik hoop ook dat ik iets kon bijdragen, dat ze echt wat waard zijn en niet gedoemd zijn om in de goot te belanden zoals iedereen van hun verwacht.
Twee weken vrijwilligerswerk in tehuis "for childeren without parental care" Dusko Radovic met 8 andere geweldige meiden. Nis, een stad 3 uur met de bus van Belgrado. toen ik daar de bus uitstapte had ik al een lichte cultuurschok. Het was namelijk een straat met allerlei soort kraampjesachtige winkeltjes, en de hele sfeer ademde een andere cultuur uit. Heel anders dan ik ooit was geweest en wat ik misschien meer bij het middenoosten of Azie had verwacht.
Deze foto is genomen op een zondag na 17uur, doordeweeks was het veel drukker met allemaal boeren die hun groente en eieren verkochten en uitgestalde eetkraampjes met stoeltjes ervoor enzo.
We hebben zo ontzettend veel gedaan, dat wanneer ik alles zou beschrijven ik wel even bezig zou zijn. Toch wil ik niks vergeten en ben ik wel bezig alles in een schrift te zetten.
Dit jaar was er een begeleidster -master psychologie- die goed Engels kon spreken en heel betrokken was bij de kinderen. Dit was meteen heel anders dan ons door de voorgaande groepen was verteld. Dit was geen begeleidster die de hele dag in haar kantoortje zat, met de voeten op het bureau en haar facebookpagina aan (zoals de andere begeleiders dus wel waren.) Nee, dit was een vrouw die echt een hart had voor de kinderen en alles deed wat ze maar kon om het beter te maken. Ze ruilde haar shiften zodat ze met ons en de kinderen meekon naar het parkje Niska Banja. Een parkje waar bijna niks was behalve een fontein. Al vanaf de eerste dag vroegen de kinderen om "Niska Banja! Niska Banja!" en we kwamen er snel achter waarom. Ze vonden het geweldig om eindeloos in de fontein te zwemmen.
Alles met water vonden ze geweldig. De jongens die zich eerst een beetje te stoer vonden om mee te doen met het tshirt maken kwamen helemaal los toen we buiten op de speelplaats (oftewel een betonnen plein waar een basket stond en een volleybalnet hing) gingen stoepkrijten en zij de gelegenheid zagen om een watergevecht te beginnen.
Het is apart. Een jongen was 13, en aan de ene kant leek hij veel ouder. Niet alleen de littekens op zijn arm lieten zien dat hij veel heeft meegemaakt, er was ook iets in zijn iewat boze uitdrukking dat uitstraalde dat die jongen het absoluut niet makkelijk heeft gehad. Net als de anderen kinderen in het tehuis en in het blijf-van-mijn-lijfhuis. Maar deze jongen kon soms lachen, zoals met het watergevecht en dan weer zo'n 'klein' jongetje lijken. Sowieso leken veel van de kinderen ouder dan dat ze eigenlijk waren, maar tegelijkertijd ook veel kleiner. Hier zouden meiden van 15 het niet leuk vinden om sieraden te knopen of zich te laten schminken, maar zij vonden het geweldig. En wij ook.
Ik zal besluiten met een verhaal wat meteen symboliseert hoe de mensen die Servië zijn; kritisch op de overheid maar trots op hun land en heel gastvrij.
We zaten in een restaurantje te eten, maar omdat wij de Servische menu kaart niet konden lezen (het syrillische schrift is heel ander alfabet, dus daar konden we zelfs met onze ANWB taalboekjes niks mee) en omdat de ober zijn Engelse menu kaart niet kon lezen gaf hij ons 2 keuzes; kebab of hamburger. Dus wij bestellen kregen we alleen een schaal met vlees en brood.
Gelukkig waren onze volgende restaurantpogingen beter
Dus wij naar de andere -door Serviers bezette - tafels kijken en de heerlijkste gerechten zien. Dus wij aanwijzen dat er toch echt wat sla en friet bij moet. Uiteindelijk kregen we alles, en we zaten de hele tijd druk te kletsen over van alles en nog wat, zoals dat gaat als je 9 meiden bij elkaar zet. Horen we ineens "hee nederlands!" waren twee mannen aan een ander tafeltje van oorsprong Servisch, maar ze woonden in Nederland en kwamen in de vakantie hun ouders even opzoeken. In ieder geval, we raakten aan de praat met deze Micha en Steve. Omdat Micha iets terug wilde doen voor het feit dat wij iets voor zijn land deden met de woorden "jullie doen iets goeds voor mijn land, dus nu wil ik iets voor jullie doen" belde hij even heen en weer en hij zou ons meenemen naar een cafeetje voor een drankje. Zo aardig en wat je in Nederland niet echt gewend bent.. Maar toen wij wilden betalen, bleek dat hij ook al onze restaurantrekening had betaald! :o "Ach was maar 30 euro" (wat overigens spotgoedkoop was voor 9 personen, maar desalniettemin geeft het je toch een beetje een bezwaard gevoel. Maar hij wilde er niks van weten en stond erop dat hij betaalde.
Mensen zijn nou eenmaal zo daar (al had hij natuurlijk wel meer geld dan de gemiddelde Servier omdat hij gewoon een Nederlands inkomen had). Ook bijvoorbeeld toen we een ijsje gingen kopen kregen we nog een hand vol knetterijsjes (die niet over de datum ofzo waren) gratis mee "Hollandia =)" zei die ijsjes verkoper. Eigenlijk heb ik maar 1 onaardige Servier meegemaakt, maar dat wordt een beetje een lang verhaal, dus daar kom ik later op terug.
Eerst maar eens een kopje thee en wat foto's op facebook uploaden!
Liefs,
