What we think, how we feel?
Must there be a secret me
I'm forced to hide?
I won't pretend I'm
someone else all time
~ Christina Aquilera
Ik vind het lastig om hier iets te schrijven... normaal dacht ik altijd van heel veel dingen ''Goh, als ik een blog zou hebben, zou ik dit erop zetten'' Net als het column van Martin Bril, dat is gewoon geweldig. Het lijkt mij zo tof als mensen gewoon de krant openslaan om jouw stuk te lezen! Maar telkens als ik nu iets wil schrijven is het allemaal afgezaagd en niet grappig.
Zo dacht ik vannacht ineens aan te lange sms berichten. Het is altijd vet irritant als je zo'n super lang ingekort bericht moet ontcijferen. Maar natuurlijk doe ik het zelf ook. Waarom twee sms'jes sturen als het ook in eentje past? Sms'en is trouwens niet echt met mijn ding, ik doe ongeveer twee maanden met 10 euro beltegoed.. nee ik ben mailverslaafd :) Het stomme is dat is dat ik áltijd veels te veel in 1 sms'je wil proppen. Dan wil ik dat ook nog even zeggen, en dat nog even uitleggen, en die smiley moet er ook écht in, want anders wordt het misschien verkeerd uitgelegd. En dan zit je al op 185 tekens, terwijl er maar 160 in mogen. Eerst maar even wat meer woorden afkorten, dan spaties weghalen, stukjes als jij bent worden dan j = oftewel het wordt gewoon hartstikke onleesbaar.... sorry :P that's me
Wat ik ook nogal frappant vond is dat de hele kolom overlijdensadvertenties van vandaag in de krant (die ik per ongeluk zag omdat ik een bepaald stuk moest lezen) bestond uit advertenties over 1 man. Het is zeer droevig dat deze heer B. is overleden, uiteraad! En eigenlijk vind ik het wel heel eerbiedig en veelbetekenend dat er vijf verschillende mensen/bedrijven zijn die een advertentie voor hem plaatsen. Het doet mij denken aan de film ''a beautiful mind'', daarin kreeg een hoogleraar plotseling van al zijn collega's en studenten een pen, als teken van respect. Waar ik nou over zit te denken is hoe bekend je moet zijn om in de recent overleden rubriek van Wikipedia te komen;
- Maurice Jarre (84), Frans componist van filmmuziek, 29 maart
- Janet Jagan (88), Guyanees politica, 28 maart
- Penor Rinpoche (77), Tibetaans geestelijk leider, 27 maart
- Willy Schobben (93), Nederlands trompettist, 25 maart
- Martin Brozius (67), Nederlands presentator en acteur, 24 maart
Eigenlijk moet ik even op pad voor mijn moeder. Ik heb een boodschappenlijstje en een AH bonuskaart gekregen.
-gekruide aardappeltjes om te bakken
-bietjes
-vlees naar keuze
-optimel, oranje smaak
-peren
-yogurtachtig iets die in de bonus was
- winegums (dat was een toevoeging van mijn snoep verslaafde zusje)
Wij zijn echt zo verschillend, mijn zusje en ik. Als ik zeg dat ik mijn mp3 vol staat met nummers uit musicals (vooral degene die zijn vertolkt in het programma Op zoek naar Joseph/Evita) en verder hou ik van dirty dancing achtige films, titanic, lord of the rings, en dan nog een heleboel andere voorspelbare films. En mijn lievelingsboek op dit moment is PS I love you. Mijn zusje daarentegen is totally obsessed van tokio hotel, ze schrijft overal haar naam + kaulitz op, in haar kamer zie je geen stukje muur meer aangezien Alles vol hangt met posters... verder kijkt zij het liefste horrors omdat ze dan lekker aanstellerig kan gillen en ze leest op dit moment de Twilight serie.... en nu is ze om een of andere reden naar de computer aan het rennen, verwoed war te typen, dan rent ze weer naar de telefoon, belt ze iemand met een helemaal geschreeuw van ''AAAH'' en ''OMG OMG OMG ik kan niet niet geloven'' pfff..... terwijl iemand gister over mij zei, toen ik zei dat ik ongeduldig werd ''ik wist niet dat dat mogelijk was'' :P hoezo tegengesteld.
Ik kan ook wel een dramaqueen zijn, een tikkeltje overdreven.. maar ja, ik houd gewoon van een mooi verhaal, dus dat maak ik ervan en dan vertel ik het met veel gebaren en soms wat dubbelzinnig woordgebruik. Tsja, en daar zitten mijn jongensvrienden dan natuurlijk weer helemaal bovenop. Die zijn zoiezo niet echt gewend om met meiden om te gaan... wat erg grappig is om gebruik van te maken; om ze even in verlegenheid te brengen. Helaas zijn zij daar ook wel goed in bij mij...
Laatst moesten we een experiment doen en ik was de proefpersoon. Dus ik moest allemaal apparatuur om, zoals een hartslag meter. Die moest vlak onder je bh rand zitten, maar ik kreeg hem niet goed vast.. dus dat gaat het weer ''o X, volgens mij moet je Luna (= ik) even helpen!'' kinderachtig. Overigens kreeg ik toen wel die meter dicht, dus er kwam uiteindelijk geen hulp aan te pas ;) Ik moest ook een koolstofverbruikmeter op; een masker achtig iets dat meet hoeveel energie je verbruikt. Dat was alleen niet echt een succes, want dat ding zat zo strak dat het een enorme afruk achterliet, zoals een elastiekje wat de hele dag te strak om je pols heeft gezeten.
De laatste tijd zit ik ook erg vaak te denken over hoe moeilijk het eigenlijk is om jezelf te beschrijven, om je in te delen of weer te geven zoals je echt bent. Het is zoveel gemakkelijker om je als iets voor te doen, of je op een bepaalde manier te gedragen... maar eigenlijk ben je zo niet. Of misschien ben je eigenlijk wel zo, maar wil je niet zo zijn. En dat bedoel ik dus, hoe weet ik hoe ik echt ben? Moet ik afgaan op de manier waarop anderen mij zien? Want die zien gewoon hoe ik me gedraag, maar dat betekent niet dat ik echt zo ben. Maar als ik niet zo ben, waarom gedraag ik mij dan niet zoals ik wel ben? Want ik ben Wel sterk en ik durf absoluut alles te zijn zoals ik wil, of dat denk ik tenminste -_- Oke, dit benoem ik tot de Fascinerende kwestie van vandaag.
Nu moet ik echt maar even naar de supermarkt...
Liefs, Luna
