reddingsboei

"laat het leven jou eens leiden"


waarschuwing: dit bericht bevat nogal veel gezeur en negativiteit.(A)

Ik heb de laatste tijd best wel veel goede gesprekken gehad. Dat waardeer ik echt, dat mensen daarvoor open staan! Dat helpt om al pratende (of typende) conclusies te trekken. Mensen weten het altijd zo goed, mensen weten het altijd beter. Maar dat weet ik ook als het niet over mezelf gaat. Op dit moment zit ik gewoon met een heleboel dingen, die ik niet specifiek kan benoemen. Er is geen concrete reden, en toch heb ik een humeur als een donderwolk.
Het voelt alsof je op een mooie dag op rustig water uit varen gaat en op een gegeven moment een enorme storm aan ziet komen. Je komt erachter dat je hoe dan ook in de sorm terecht komt, je kunt hem niet voor blijven. Tegelijk besef je dat je niet kan zwemmen.
Dat is mijn gevoel van nu. Ik kan wel zeggen: positief blijven, niet zo zeuren, stel je niet aan. Dat werkt alleen niet. Ik heb nou al zo lang zulke buien, dipjes, en telkens gaan ze weer naar de achterkant, diep weggestopt ergens in mn hoofd. Toch sluipen ze ook weer terug. Dus daaruit kan ik wel concluderen dat het niet werkt, maar weer een happy face opzetten en het gewoon vergeten.
Oke, dus eigenlijk weet ik wel waar dit alles mee te maken heeft. Voor een deel. Hetzelfde als altijd eigenlijk. Het willen van méér, en niet zozeer in de liefde. Het gaat om méér. Daar moet ik zelf voor zorgen. Ik. Ik. Ik. Ik. Ik. Ik word een beetje moe van mezelf.
De uitkomsten van die gesprekken zijn hetzelfde: laat het los. Ik kan mijn pad niet dwingen zich te tonen, moet het gewoon bewandelen en zien waar het toe leidt.
Want is dat niet wat ik wil? Meer spontane dingen, doe eens iets anders dan anders. Het is niet dat ik niet durf, want ik druf wel. Het maakt mij ook niet uit wat anderen ervan zeggen, als ik maar gewoon eens iets dééd. Spontaan een weekendje weg. Spontaan even ergens langs. Niet alles zo gepland. Eerst 150 mails voor er iets geregeld is...

Dus ik weet wat me te doen staat. Nu moet het nog gebeuren. Break free van de stereotypische dingen. Weg met de vooroordelen die ze over mij hebben. (oke het kan me dus wel schelen wat bepaalde anderen ervan zeggen... eerlijk zijn is ook niet altijd even makkelijk. Sowieso is het lastig omdat ik mensen niet het gevoel wil geven van "heb je haar weer met haar eindeloze negatieve gepraat." Het punt is alleen dat ik het niet kan helpen. Meestal wel. Maar nu even niet.)

Ik heb zo yoga. gelukkig even tot rust komen. Yoga vorige week was zo ongelofelijk confronterend. Heel raar, ik kan niet niet echt uitleggen maar het zat hoog en diep. Dan moeten we bijvoorbeeld een balans oefening doen. Ik val bijna om (A) Conclusie: oke ik ben niet in balans. Daarna gingen we even navoelen wat zo'n oefening ons vertelde (klinkt heel zweverig, I know, maar zo werkt het nou eenmaal) De vraag was, als het niet lukte, denk je dan "oke het lukte niet" of denk je "ik bakte er niks van. Ik wilde het goed doen, maar faalde hopeloos" Dat laatste ben ik dus. En dat is de mentalitiet die ik wil veranderen, niet meer zo´n slechte verliezer zijn, omdat je nou eenmaal niet altijd kunt winnen. Onmogelijk. Die controle moet losser, mijn koets hokt en stokt; het ene moment slaan mijn paarden (=emoties) op hol en het andere moment worden ze veels te veel ingehouden. Vandaar dat ik niet in balans ben. Dus die controle moet losser, dat moet ik zelf doen. Maar wat ik wel nodig heb is:

I get by with a little help from my friends,
I get high with a little help from my friends,
I'm gonna try with a little help from my friends

(dat is een nummer van The Beatels)

Dus wie o wie gooit die reddingsboei uit? (A)
Het komt wel goed ;) I'm sure. Hier wordt je sterk van.
Bah nu moet ik me nog enorm gaan haasten ook!!
Liefs