... officieel volwassen.
Sometimes I wonder
Where I've been
Who I am, do I fit in?
We're always proving
Who we are
Always reaching
For that rising star
To guide me far
And shine me home
Out here on my own
~Fame, the musical
De leeftijd voor rijlessen, stemmen, online kleren bestellen, Paradiso, maar ook zaken als bloed doneren.
Ik ben vandaag niet fit. De eerste keer dat ik "ziek" ben terwijl ik alleen op mn kamertje zit. Ik werd vanochtend wakker misselijk en met een bleeeh gevoel, dus ik heb college maar overgeslagen. Kopje thee, boterhammetje, weer even slapen en nu ben ik wel weer oke.
Mijn verjaardag was heel anders dan anders natuurlijk, maar wel erg leuk. Verbaasd over de attentie van sommige mensen; dan blijkt maar weer dat sommigen je toch beter kennen dan je je soms realiseerd. Zaterdag mijn laatste werkdag bij de croissanterie. Nu ben ik officieel werkloos :p Toen 's avonds mijn bescheiden feest en weer werd ik verrast. Ik wist van te voren niet wie ik nou moest uitnodigen; mensen die je weken niet hebt gesproken maar er wel bijhoren, mensen die je weken niet hebt gesproken maar waarvan je dat ontzettend jammer vindt en dan gewoon je echte maatjes. Maar vanaf het moment dat de deurbel ging wist ik dat het gezellig zou worden =)
Een grappige brief, een persoonlijk geschreven tekst op een kaart, een foto-collage, en andere dingen waar mensen gewoon even over nagedacht hadden, dat zijn de dingen die symboliseren waarom ik die mensen graag om me heen heb, ondanks alles.
Liefs,
de 18 jarige student die sinds gisteren een iewat andere haarkleur heeft dan ervoor (en het nog een keer gaat kleuren zodat het wel een wat opvallender effect heeft, maar geverfd is geverfd, dus ik heb weer een punt van mijn dayzero lijst af kunnen vinken! Nu: 16% complete!)
dinsdag 28 september 2010
woensdag 22 september 2010
Amsterdamse Bos
Ik ben gaan fietsen, over de fietspaden van het Amsterdamse bos, terwijl de zon al laag aan de hemel stond. Toen fietste ik over die veeroosters, dacht dat ik wat schapen tegen zou komen; zag ik ineens die enorme buffelo-achtige beesten, die Schotse Hooglanders heten. Prachtige wezens.
Je komt wielrenners, wandelaars, hardlopers en mensen op paarden tegen. Het heeft mijn hoofd even opgeklaard. Morgen ga ik koken met een nieuwe vriendin. Straks ga ik naar de stad; het centrum van Amsterdam. Even winkelen; ik heb maar 1 uurtje college vandaag. Alleen een introductie in de universiteits bibliotheek. Het college van vanmorgen viel uit (gelukkig besloot ik 3 minuten voordat ik weg zou gaan om nog even voor de zekerheid op blackboard te kijken)
Ik denk erover om mijn haar te kleuren. Of eigenlijk weet ik al dat ik het ga doen :p ik weet alleen nog niet welke kleur (rustig maar; het wordt geen blauwgroenig zoals mn zusje ;)) Bijna alle meiden van mijn studie hebben donkerblond haar, ik weet niet of een andere haarkleur me helpt mezelf te onderscheiden, maar ik heb de behoefte het te proberen....
Liefs,
zondag 19 september 2010
achterlaten, zoeken en vinden?
Oh I’d rather walk a winding road
Rather know the things I know
See the world with my own eyes
No regrets, no looking back, no goodbyes
~Kim Richey
Er zijn de afgelopen tijd zoveel dingen gebeurt. Zoveel nieuwe indrukken. Nieuw Nieuw Nieuw. Eigenlijk leid ik gewoon een heel nieuw leven; maar waar stopt de oude ik en welke gedeeltes zijn nieuw? Er is zoveel nieuw en ik hou ervan.
Nieuwe traditie: treinreizen. Minstens 4 uur per week. (bij die traditie hoort overigens ook treinmissen) Vorige week was ik vergeten dat zondagmiddag de treinen maar 1x per uur rijden. Dus ik moest een een halfuur wachten. Op het perron waren ook een vrouw en een ouder mannetje; zo’n mannetje dat je helemaal op een bankje in een traditioneel dorpje in Frankrijk zou kunnen zien zitten, inclusief baret! Toen de trein er eindelijk was, zat ik bij het raampje. Ook de vrouw was ingestapt en stond nog voor een raampje. Terwijl de trein wegreed begon het mannetje zijn (tenminste dat neem ik aan) dochter uit te zwaaien, maar niet zomaar zwaaien. Net alsof ik 50 jaar terug in de tijd werd geblazen begon hij met zijn baret te wuiven. Geweldig toch
Colleges, op jezelf wonen; het is allemaal retedruk om het zo maar even te zeggen. Ik had van te voren (uiteraad) zo’n beeld in mn hoofd. Well it’s not exactly like that. Toch heb ik de eerste weken goed overleefd. Een geweldig leuke introductie gehad. En deze week mijn eerste essay’s en tentamen overleefd. Ik zou niet durven zeggen dat het makkelijk was, maar het tentamen van vrijdag was niet zo ingewikkeld als ik had verwacht, en waar ik me zorgen om maakte. Het viel gewoon mee.
Amsterdam is echt een mooie stad. Ik heb zin om gewoon lekker de stad in te gaan en wat mooie foto’s te maken. Vanaf volgende week ga ik echt naar de sportschool heb ik besloten. Ik heb plannen. Nog veel meer plannen, zodat ik kan verwezelijken wat ik wil. Het is hartstikke leuk, spannend, nieuw, maar op sommige momenten is dat nieuwe ook beangstigend. De druk van die nieuwe eerste indrukken die je achterlaat. Van het willen dat alles goed gaat, dat je ertussen past, dat het iets voor jou is, dat je de goede keuzes hebt gemaakt.
Het is weer je eigen plek zoeken tussen de mensenmassa. Op de middelbare school was het toch relatief makkelijk: je had een groep en dat was gewoon een groep. Daar kon je op bouwen, die kon je uitnodigen en een uitnodiging terug verwachten. Nu moet je jezelf opnieuw bewijzen; je kunt niet bouwen op je connecties; nee die moet jezelf maken. En dat gaat niet vanzelf. Die stap als als enige van je mentorgroepje besluiten op kamp te gaan om daar weer nieuwe mensen te ontmoeten, by yourself naar een borrel gaan: dat soort dingen. Het is moving on en bij moving on, hoort ook saying goodbye.
Ik voel de afstand. Mensen waarvan ik het wel had verwacht. Dat is dan natuurlijk niet zo gek, dan doe je er zelf ook minder moeite voor. Ik had die krabbel best kunnen krabbelen. Dan zijn er de vrienden die je mist op een bepaalde manier, maar waarvan het gewoon zo loopt. Het is niet dat je bewust besluit de vriendschap te stoppen, soms doe je er juist moeite voor om dat niet te laten gebeuren. Maar iedereen krijgt zijn eigen leven, zijn eigen ontwikkelingen en dan als je een tijdje niet hebt gepraat wordt het steeds uitgesteld en daarvan komt afstel om dat wel te doen.
Ik heb ergens gelezen hoe dat komt, maar ik weet niet meer zo goed waar. Waarschijnlijk in de psychologie in de wachtkamer van de tandarts ofzo. Daarin stond dat mensen die elkaar bijna elke dag spreken, elkaar veel méér te vertellen hebben dan mensen die elkaar maar 1x per maand of per twee weken ofzo bellen. Waarom? Omdat als je elkaar niet meer zo vaak spreekt je –onbewust- het gevoel hebt dat je belangrijke dingen moet vertellen, terwijl als je elkaar heel vaak spreekt alles ter sprake komt en je dus veel meer het gevoel hebt dat je een gezellige theeleut meeting hebt gehad. Dat effect merk ik nu.
Dus deze blog werd geen verhaal of anekdote van alle grappige dingen die ik heb meegemaakt. Niks contreets. Het werd een gedachte; De gedachte van verandering die constant in me speelt. Hoe ik er over moet denken, weet ik eerlijk gezegd nog niet. Maar wat ik nu denk is dat ik er nu helemaal geen woord aan hoef te geven. Ik beleef het gewoon en dan merk ik vanzelf wel op of ik hier thuis ben….
Als laatste nog nog een country-achtig nummer, waarvan de lyrics very pretty is (en een stukje hierboven staat) Zoekende zijn is niet erg. Kim Richey met A place called home.
Liefs,
Rather know the things I know
See the world with my own eyes
No regrets, no looking back, no goodbyes
~Kim Richey
Er zijn de afgelopen tijd zoveel dingen gebeurt. Zoveel nieuwe indrukken. Nieuw Nieuw Nieuw. Eigenlijk leid ik gewoon een heel nieuw leven; maar waar stopt de oude ik en welke gedeeltes zijn nieuw? Er is zoveel nieuw en ik hou ervan.
Nieuwe traditie: treinreizen. Minstens 4 uur per week. (bij die traditie hoort overigens ook treinmissen) Vorige week was ik vergeten dat zondagmiddag de treinen maar 1x per uur rijden. Dus ik moest een een halfuur wachten. Op het perron waren ook een vrouw en een ouder mannetje; zo’n mannetje dat je helemaal op een bankje in een traditioneel dorpje in Frankrijk zou kunnen zien zitten, inclusief baret! Toen de trein er eindelijk was, zat ik bij het raampje. Ook de vrouw was ingestapt en stond nog voor een raampje. Terwijl de trein wegreed begon het mannetje zijn (tenminste dat neem ik aan) dochter uit te zwaaien, maar niet zomaar zwaaien. Net alsof ik 50 jaar terug in de tijd werd geblazen begon hij met zijn baret te wuiven. Geweldig toch
Colleges, op jezelf wonen; het is allemaal retedruk om het zo maar even te zeggen. Ik had van te voren (uiteraad) zo’n beeld in mn hoofd. Well it’s not exactly like that. Toch heb ik de eerste weken goed overleefd. Een geweldig leuke introductie gehad. En deze week mijn eerste essay’s en tentamen overleefd. Ik zou niet durven zeggen dat het makkelijk was, maar het tentamen van vrijdag was niet zo ingewikkeld als ik had verwacht, en waar ik me zorgen om maakte. Het viel gewoon mee.
Amsterdam is echt een mooie stad. Ik heb zin om gewoon lekker de stad in te gaan en wat mooie foto’s te maken. Vanaf volgende week ga ik echt naar de sportschool heb ik besloten. Ik heb plannen. Nog veel meer plannen, zodat ik kan verwezelijken wat ik wil. Het is hartstikke leuk, spannend, nieuw, maar op sommige momenten is dat nieuwe ook beangstigend. De druk van die nieuwe eerste indrukken die je achterlaat. Van het willen dat alles goed gaat, dat je ertussen past, dat het iets voor jou is, dat je de goede keuzes hebt gemaakt.
Het is weer je eigen plek zoeken tussen de mensenmassa. Op de middelbare school was het toch relatief makkelijk: je had een groep en dat was gewoon een groep. Daar kon je op bouwen, die kon je uitnodigen en een uitnodiging terug verwachten. Nu moet je jezelf opnieuw bewijzen; je kunt niet bouwen op je connecties; nee die moet jezelf maken. En dat gaat niet vanzelf. Die stap als als enige van je mentorgroepje besluiten op kamp te gaan om daar weer nieuwe mensen te ontmoeten, by yourself naar een borrel gaan: dat soort dingen. Het is moving on en bij moving on, hoort ook saying goodbye.
Ik voel de afstand. Mensen waarvan ik het wel had verwacht. Dat is dan natuurlijk niet zo gek, dan doe je er zelf ook minder moeite voor. Ik had die krabbel best kunnen krabbelen. Dan zijn er de vrienden die je mist op een bepaalde manier, maar waarvan het gewoon zo loopt. Het is niet dat je bewust besluit de vriendschap te stoppen, soms doe je er juist moeite voor om dat niet te laten gebeuren. Maar iedereen krijgt zijn eigen leven, zijn eigen ontwikkelingen en dan als je een tijdje niet hebt gepraat wordt het steeds uitgesteld en daarvan komt afstel om dat wel te doen.
Ik heb ergens gelezen hoe dat komt, maar ik weet niet meer zo goed waar. Waarschijnlijk in de psychologie in de wachtkamer van de tandarts ofzo. Daarin stond dat mensen die elkaar bijna elke dag spreken, elkaar veel méér te vertellen hebben dan mensen die elkaar maar 1x per maand of per twee weken ofzo bellen. Waarom? Omdat als je elkaar niet meer zo vaak spreekt je –onbewust- het gevoel hebt dat je belangrijke dingen moet vertellen, terwijl als je elkaar heel vaak spreekt alles ter sprake komt en je dus veel meer het gevoel hebt dat je een gezellige theeleut meeting hebt gehad. Dat effect merk ik nu.
Dus deze blog werd geen verhaal of anekdote van alle grappige dingen die ik heb meegemaakt. Niks contreets. Het werd een gedachte; De gedachte van verandering die constant in me speelt. Hoe ik er over moet denken, weet ik eerlijk gezegd nog niet. Maar wat ik nu denk is dat ik er nu helemaal geen woord aan hoef te geven. Ik beleef het gewoon en dan merk ik vanzelf wel op of ik hier thuis ben….
Als laatste nog nog een country-achtig nummer, waarvan de lyrics very pretty is (en een stukje hierboven staat) Zoekende zijn is niet erg. Kim Richey met A place called home.
Liefs,
Abonneren op:
Posts (Atom)