de "what if" factor

I'm sitting on a citadel
Contemplating life

What if I fall
What if I don't
What if I never make it home
What if I bleed
What if I break
And I find that I can't take
The city below...

~ Anna Nalick

...En wat dan nog? Oke dan val je, soms diep en bijna altijd hard. Wat is het ergste dat je kan gebeuren? Grond is grond, dieper kun je niet vallen. Hoogstens breek je een been, maarja met de toekomstige eigen risico van 775 euro maakt dat ook niet meer echt uit...

Als je iets wil doen, moet je dat gewoon doen. Take a chance, en misschien wordt je keihard afgewezen, breekt de touwbrug en stort je in kolkend water. Mensen zijn flexibel, kunnen de ergste gebeurtenissen meemaken en toch daarna zeggen "ik had een gelukkig leven" Zal je je beter voelen als je je opsluit in een ronde kamer met matras wanden? Veilig, maar wordt je daar gelukkig van, van veilig?

Soms moet je om een tegenslag te verwerken gewoon doorgaan, hup bam bam tjakaa... Het kan goed zijn om even in jezelf te keren, even toe te geven aan die treurige bui, dat soort muziek op te zetten en gewoon even zielig zitten te zijn. Goede huilbui en gewoon met je dekbed over je hoofd de hele ochtend in bed te blijven liggen. Maar als je dat gedaan hebt, kun je denken "morgen nog maar een dagje zo" of "oke morgen wordt een nieuwe dag, een nieuwe start en ik verban mijn dip naar een kluis waarvan ik de combinatie onmogelijk kan onthouden"

Nu is het wel duidelijk, denk ik, wat ik vind. Ik vind dat je moet gaan voor optie 2. Overwin je angsten ondanks het risico van vallen. Laatst keek ik naar zo'n programma dat achter de schermen van dierentuin Arhnem meekijkt. Daar was een superschattig girafje geboren (nou ja werd geboren zelfs! Eerst zag je hoe zo'n babay uit zn moeder stroomde en de wereld begroette met een 2 meter hoge val, aangezien giraffen dus staand bevallen...)En hij probeerde meteen op te staan, dat moet immers in het wild; het is opstaan of achtergelaten worden door de kudde en opgevreten worden door een jaguar (of zoiets) Dus hij stond op, meteen na zo'n 2 meter hoge val, ondanks dat hij wel 10x viel met zn pootjes alle kanten op. Hij stond gewoon weer op. hup pats boem tjakaaa (H)

Geinspireerd door dit idee, dit alles en een site die een vriend mij stuurde met vet coole (en enigszins depressing) strips (http://forgetfulrainn.deviantart.com/gallery/#L-O-V-E-) heb ik maar even weer een schrijfsel geschreven. Hij is nogal metaforisch en misschien een beetje vaag (dus het geeft niks als je hem niet in 1x snapt haha)

There are some mistic moments
A time that doesn't seem to end
You seem like the strongest girl
The girl that makes the world.

Then there is an ironic twist
In a sudden bliz you are a paper can
Trown out a window of a twenty year old van
So here you are, feeling sorry, feeling cold,
So here you in the drain besides the road

You can just keep laying around
or you can raise from this muddy ground
Become the princess of the dumpsite
Fight and strike back
and maybe you get recycled into a brandnew cadilac

Liefs,