If you find your fists are raw and red from beating yourself down
If your legs have given out under the weight
If you find you've been settling for a world of gray
So you wouldn't have to face down your own hate
If no one will listen
If you decide to speak
If no one's left standing after the bombs explode
If no one wants to look at you
For what you really are
I'll be here still
~Kelly Clarkson
Positief blijven is de sleutel naar geluk. Het is alleen so damm difficult. Dan gebeuren er dingen, en dat haalt je net opgebouwde zelfvertrouwen gewoon weer keihard naar beneden.
Ik leek zo goed op weg, stond open en keek in de spiegel en kreeg daarna niet eens de neiging om binnen te blijven. Ja de laatste paar maanden gingen goed. Ik had een bron van zelfvertrouwen.. maar bronnen zijn niet onuitputtelijk.
Dan gebeuren er van die dingen, waardoor hij sneller leeg gaat dan weer bijgevuld wordt. Dinsdag heb ik de fout begaan om op de weegschaal te gaan staan. Overmoedig, waarschijnlijk. Of ik had gewoon geen zin meer om het te ontkennen. Conclusie: shit, ik ben nog steeds niet blij met mn gewicht. Mensen kunnen wel zeggen "mwah dat valt toch reuze mee!" "jij bent niet dik" of "stel je niet zo aan" maar dat geloven, dat is echt niet zo makkelijk. Ik weet dat ik niet écht dik-dik ben, niet in de obesitas zwaar overgewicht catogorie ofzo. Maar tevreden zijn... wat denk ik nou eigenlijk? Dat mensen mij leuker vinden als ik dunner ben? Dat ik mezelf leuker vind als ik dunner ben? Don't think so.
Toch... als jou de vraag wordt gesteld: "ben je zwanger?" Dan denk je wel echt WTF?!!! STOM mens!!! :o echt jezusmina. Dat is wel echt 1 van de ergste dingen die me kan overkomen.... net op een onzekerheidsmoment, vraagt die stomme tandartsassistent op ik, 17 jaar, ZWANGER BEN? OMG
Daar komt nog bij dat ze niet eens konden zien wat er mis is met mn tand. Dus nu zit ik nog steeds met een uitermate gevoelige kies. Daar krijg ik hoofdpijn van, en daarvan word ik wéér chaggerijniger. En ik ben al niet echt amusant voor de medemens, aangezien ik toetsweek heb en dus even niet zo lekker in mn vel zit. (so I apologize).
Ik kan nog wel een paar vervelende dingen opnoemen. Bijvoorbeeld in een gesprek tussen een paar klasgenoten wie ze nog konden vragen om een vriend van hun als introduce mee te nemen naar het gala "maar wie heeft nu dan nog niemand...?" Daar kom ik voorbij, hoofden draaien zich om "hee...." Het *bling* moment was van hun gezich af te lezen. Maar nu stop ik. No more, Enough is Enough. Ik kan wel doorgaan met het opsommen, maar ik kan me beter richten op de positieve dingen die ik beleefd heb. Een 6,5 op het zwaartste natuurkunde proefwerk van het jaar. Een paar supervrienden. Een goede daad die ik verricht heb. Mijn hardlooptijd die ik met 2.40 minuten verbeterd heb.
Nu heb ik een doel. Een voornemen. Iedereen zegt dat ik het moet doen, al tijden, maar nu ga ik er gewoon weer helemaal 100% voor. Ik ga in de spiegel kijken en mezelf waarderen. Ik ga van mezelf houden. Genoeg verstoppertje gespeeld. Hallo hier ben ik! Mensen mogen mij zien, inclusief mijn fouten. Ik ga starten met een overwinningslijst. Nu staat er op mijn spiegel geschreven "shoot for the moon, and remember you are already in the stars" met daarnaast mijn worrie-doll (een soort zorgpoppetje) geplakt (super lief, van een vriendin gekregen) Dit effect wordt echter teniet gedaan, door de 5 hokjes die eronder staan. Waarin ik elke kilo die ik afviel wilde wegvinken.... maar nu worden in plaats van de kilo's die hokjes weggeveegd (H)
Heel veel liefs,
van degene die nu toch lacht met kiespijn
Ik moet denken door jouw citaat denken aan een ander citaat, heel bekend. Oscar Wilde: "we are all in the gutter, but some of us are looking at the stars." Jij bent er duidelijk zo eentje.
BeantwoordenVerwijderenTevreden worden takes time. Ik ben nu al zo'n zes jaar aan het werk met m'n zelfbeeld en ik snap nu dat je moet groeien, dat dat zelfbeeld moet groeien. Dat je het een beetje kunt helpen door de rationele verklaring te kiezen en je gevoel (en die vervelende stemmetjes in je hoofd) een grote schop onder de kont te geven, maar dat het vooral tijd kost. Ik denk dat het een beetje bij volwassen en zelfstandig worden hoort, dat je langzaam steeds meer onzekerheden kwijtraakt en je je minder gaat aantrekken van wat anderen zullen denken van wat je zegt, van wat je aan hebt, van hoe je hoofd eruit ziet. (In een grote stad wonen helpt daar trouwens aanzienlijk bij - je kunt de meest gekke kleren aantrekken, en dan nog kijkt niemand je raar aan, heb ik aan den lijve ondervonden. Anonimiteit = vrijheid.) In elk geval ben je goed op weg als ik je zo lees.
Ken je het Day Zero Project eigenlijk al? Ik vind het echt iets voor jou - 101 doelen in 1001 dagen. Je mag zelf kiezen wat voor doelen het zijn, en er zijn eigenlijk geen regels.
http://www.dayzeroproject.com/
Niks voor mij, ik geef toch altijd te snel op, maar jij bent wel van de doelen.
mmmmh. Iemand hier moet eens gaan slapen.