Jaloezie

My dreams are bigger than me
How will I get there?
Who will I have to be?
I'm so eager and I'm so scared
There's so much to see
Everyday I feel a little more like me

~ Butterfly Boucher

Jaloezie is zo'n vreemd iets. Soms komt het over als iets goeds. "Oh ik ben zo jaloers!" is een correct antwoord als iemand een weekje naar een zonnig oord op vakantie gaat. "ik ben echt jaloers op jou kamer, op jou benen, op jou schoenen" wordt gezien als compliment. Dat soort jaloezie wordt ingezet als positief wapen, soms zelfs met lichte zelfspot. Vaak wordt het niet eens gemeend; ik heb het zelf ook wel eens gezegd, terwijl ik ondertussen eigenlijk nog net zo blij met mijn kamer, ondanks dat die lang niet zo groot was als de kamer van desbetreffend persoon zou ik echt niet willen ruilen. Maar als iemand heel trots is, dan floept zo'n "ik ben jaloers" opmerking er weleens uit.

Nee, dat soort jaloezie -of het nou gemeend is of niet- is "goed". Het is de jaloezie waar niet over gesproken wordt die pijn kan doen. Die jaloezie kan beide betrokken partijen een heel ongemakkelijk gevoel geven, het kan groeien, bemoeilijken en uiteindelijk uitgroeien tot wrok. Waarom zij wel en ik niet?
Ze begrijpen misschien wel dat er reden is tot jaloezie, maar dat verandert niet dat ze willen dat je er voor hun bent. Dat jij dat helemaal niet wil, dat geef je niet toe. Maar soms heeft iemand niet door dat jij jaloers bent, en begrijpt daarom niet waarom je niet gewoon blij voor haar kunt zijn.
"Waarom kun je niet in mijn geluk delen?"
Je kunt niet antwoorden hoe je zou willen. Je kunt niet zeggen "het doet pijn, diep vanbinnen, omdat jij iets doet of hebt wat ik zo graag wilde." En daarom draai je er maar omheen. Het weerhoudt je, omdat je ergens ook wel weet dat het onredelijk is. Of is het toch terecht? Het kan je boos maken, waardoor het mensen tegen je in het harnas jaagt. Maar eigenlijk ben je niet boos op hen, het dat is het onredelijke gedeelte, eigenlijk ben je boos op jezelf. Wat jij zou dat ook best kunnen hebben, als je maar wat meer ondernomen had. Als je maar niet zo bang was geweest, niet zo afwachtend, maar er gewoon vol voor was gegaan.

Ik denk dat jaloezie iets menselijks is, waar je je niet voor hoeft te schamen. Het is niet erg om even wat afstand te nemen, om te verwerken dat zij iets doet wat jij zou willen. Het is rot voor jou, maar geen reden om haar te straffen. Als we "ik ben jaloers" kunnen zeggen op momenten dat we het niet echt menen, dan kunnen we toch ook wel doen alsof we niet jaloers zijn, en zeggen "gefeliciteerd, ik gun het je van harte" ondanks dat we dat eigenlijk niet doen.

Het allerbelangrijkste is om ervoor te zorgen dat je niet zo jaloers hoeft te zijn. Ga achter je eigen dromen aan. Zoek ze bij elkaar en langzaam maar zeker zal de puzzel steeds verder compleet raken. En laat je niet tegenhouden door mensen die je niet steunen! Want zij; zij zijn waarschijnlijk gewoon... jaloers.


Succes!
Liefs,

Oorlog

Eigenlijk is het altijd oorlog.
Ik was een keer in de Beagle & Beans, waar ze bij het toilet een tafeltje met allemaal kaarten, foldertjes enzo hadden liggen. Dus ik stond daar te wachten en vond een kaart, die daar lag omdat het 27 januari Gedichtendag was, met het volgende gedicht erop;

Poëzie
Eergisteren was het oorlog
gisteren ook
en nog altijd in mijn heden
dat niet alleen van mij is

geld sluipt rond over de wereld
betaalt zichzelf met oorlog

oorlog mag zijn naam niet dragen
noemt zichzelf defensie

poëzie is het struikgewas
waarin ik me verberg
als de soldaten komen
in hun gierende tanks

~ Remco Campert, uit: Een oud geluid


Ik las het pas echt toen ik thuis was. Ik las het, en vond het zo'n ongelofelijk mooi gedicht, dat ik de kaart heb ingelijst. Het helpt me te herinneren hoeveel impact iets kan hebben. "in mijn heden, dat niet alleen van mij is".

De rebellen tegenover de aanhangers van het regiem; vol haat staan ze tegenover elkaar. Vuren ze raketten af, bombarderen ze hoofdkwartieren, halen ze vliegtuigen uit de lucht. Alles draait erom elkaar maar een kopje kleiner te maken. En toch zijn het allemaal mensen, mannen met een vrouw en kinderen. Mannen geboren en getogen op dezelfde grond. Eerst waren het buren, en nu zijn het vijanden. En de rest van de bevolking? Die moet zich verbergen zich in het struikgewas...

Liefs,

Ik ga!

And I know how I feel
It's a new dawn
It's a new day
It's a new life
For me
And I'm feeling good

And this old world is a new world
And a bold world
For me
And I'm feeling good

~ Nina Simone

Yesssss I'm feeling good =)
Maanden had ik het al in mijn hoofd; ik zou in de zomer een vrijwilligersproject in voormalig Joegoslavië willen doen. Ik had besloten dat ik voor mijn idealen zou gaan, alleen met onbekenden. Dus 16 Februari ging ik naar de voorlichtigs- en inschrijfavond. Op 4 maart kreeg ik mail dat ik was uitgenodigd op de kennismakingsavond. Deze kennismakings, waaruit de final selection gemaakt zou worden, was 16 Maart. Afgelopen woensdag ging ik naar Leiden, zat ik met zelfvertrouwen aan die tafel, met onbekende mensen die misschien mijn reisgenootjes, mijn mede wereldverbeteraars zouden worden. Het waren super toffe mensen, waar ik vast goed mee op zou kunnen schieten. Nu wilde ik alleen maar meer gaan.
Na die avond werd het wachten op het Verlossende mailtje/telefoontje. Zaterdag was hij daar dan, een mailtje met als onderwerp "goed nieuws". Toen ik de mail las, en nog een keer om het zeker weten te weten (het stond er toch echt; geen twijfel over mogelijk) deed ik mijn vreugde dansje. Ik zou meegaan! Hier ga ik heen! Trots op mezelf. Blij omdat ik werd uitgekozen, gewoon om wie ik ben. Niet alleen bij dit project, maar ook bij de Bodyshop. Gewoon om wie ik ben.



Toen was ik in een Jazzy Lazy muziek mood, oftewel van die nummers die Micheal Buble altijd covert. Het nummer Feeling Good, orgineel van Nina Simone, in de versie van Micheal Buble: (ps luister vanaf 0.54! Niet na 15 seconden al wegklikken met het idee van "hmmzz vind ik niks" Want na 0.54 komt de verandering en wordt het echt mooi)



And I'm feeling good...

Liefs,

Wachten

Ik wacht en ik wacht.
En wachten duurt zo lang...

Ik vernieuw de pagina, en nog eens en nog eens. Telkens weer check ik mijn mail en mijn telefoon. Omdat ik zit te wachten op een bericht...

Een belangrijk bericht, wat veel bepaald.

Hoewel ik al heel veel blijheid heb opgebouwd deze week; ik kreeg woensdag bericht dat ik mijn tentamen (waarvan ik dat echt nooit had verwacht) had gehaald, toen kreeg ik donderdag bericht dat ik was aangenomen bij de Bodyshop (waar ik super blij mee ben, want het was een sollicitatiegesprek heel erg gericht op mij als persoon, of ik in het team pas, mijn persoonlijkheid dus. Bovendien is het echt een baantje wat ik heel graag wilde. Toen ik solliciteerde had ik die passie nog niet, maar hoe langer ik wachtte op antwoord (1week) en vooral toen ik het gesprek had gehad, kwam ik erachter hoe erg geschikt deze baan voor mij zou zijn. Bezig zijn met ecologische, fair trade producten, mensen adviseren over make-up en gezichtcremes: alles wat eigenlijk geweldig is voor iemand die al zo bezig is met persoonlijke verzorging.)

Dus om deze twee dingen ben ik al heel erg gelukkig. Maar ik hoop zo ongelofelijk erg dat al het goede in drieën komt.

Ik wil zo graag...

Happy birthday!

Happy Birthday to me...
Happy Birthday dear Chemistry,
happy birthday to me :)

Het is zo facinerend om je oude blogs terug te lezen. De blog die ik begon onder het synoniem Luna, maar wat ik achteraf toch onzin vond. Ik hoef mezelf niet te verbergen onder een alias. Dit zijn ,omenten waarop ik toen aan dacht, ik me toen druk over maakte.. die momenten zijn voorbij.

Ik lees terug over de 5e klas; Rome reis, musical Joseph, de bbq wat ik toch wel als de start van mijn vriendengroep van toendertijd zie, mijn onzekerheid, mijn dieet, en de twijfel of mijn cijfers wel goed genoeg waren om over te gaan.
Daarna lees ik over de 6e klas; het jaar waarin ik 3x zoveel berichten had als het jaar ervoor. Het jaar waarin ik eigen schrijfsels poste en liet lezen aan anderen, nog steeds voortdurend heen en weer hobbelde op de achtbaan van dietiek en zelfhulpboeken. De zoektocht naar een galajurk, maar ook naar liefde. Een jongen die mij beter bleek te kennen dan ik dacht, studiekeuze, studietwijfel, examenstress, vakanties, nummers waarvan ik vergeten was hoe mooi ze waren. De start met het DayZero's project,omdat ik nou eenmaal meer wil. Meer dan alleen dromen.
Dan lees ik door tot eind 2010, waarin ik een nieuwe start maakte. Veel verandering; het opgeven van bepaalde passies, bepaalde stukjes Floor, zoals paardrijden en mijn baantje bij de Croissanterie bij de mensen waar ik 4 jaar voor heb gewerkt. Stukjes van mijn leven die ik heb afgesloten (soms niet helemaal moet ik zeggen; ik mis de paarden veel meer dan ik had verwacht, maar ik weet zeker dat ik weer zal rijden) Het zijn stukjes die ik heb laten gaan, maar waar ik ook weer veel voor in de plaats heb gekregen. Pilates, autorijden, andere hobby's die ik kan ontplooien als koken, maar ook mijn organisatie talent komt binnen de vereniging steeds beter uit (ik ben zelfs al gevraagd om volgend jaar bestuur te worden) Toch was het een start die toch niet helemaal nieuw was, want oude twijfels, onzekerheden, maar ook oude vriendschappen en dromen bleven bestaan.
Naarmate het nieuwe jaar naderde ging het beter. Tot slot is er 2011, waarin ik mijn plannen echt probeer te laten uitkomen. Oke ik weeg meer dan ooit, ben nog steeds op dieet, ben nog steeds alleen. Maar ik probeer. Ik solliciteer (nu wacht ik op antwoord van de BodyShop). Ik heb me opgegeven voor een vrijwilligersproject in Servie nota bene. Er zijn nieuwe vriendschappen ontstaan, soms uit onverwachte hoek. Een gevoel van op je plek zitten...

Al met al staan er zoveel berichten op mijn blog, waarvan ik nog steeds hou, van de naam, van mijn paarse lay-out, van mijn quotes aan het begin van elk bericht. En dan bedenk ik dat hier mijn leven van de afgelopen paar jaar in een notendop staan. Het is vreemd om alles te lezen, te lezen hoe ik verander, en hoe ik sommige dingen hetzelfde blijven. Nog steeds op zoek naar sommige dingen.

Ik trots op wat ik bereik.
Dit ben ik.
Happy Birthday to me!

Heel veel liefs,

fail

Ik zit mezelf zo ongelofelijk erg in de weg. Het frustreert me, het maakt me bang en nog onzekerder.
Vanmiddag had ik tussentijdse toets. Dus ik was zenuwachtig. Superzenuwachtig voor een tussentijdse toets. Wat hangt daar vanaf? Alleen of ik wel of geen speciale verichtingen hoef te doen op mijn echte rijexamen. Het is voor feedback, om te ervaren hoe het is om zo'n examinator naast je te hebben. Om tien voor drie komt mijn instructeur me ophalen, nadat ik mezelf de hele ochtend al in de zenuwen heb gepraat. Eigenlijk zat ik om 11 uur al te wachten totdat het tijd was om te gaan. Dus op de heenweg naar het CBR ging het superslecht. Wat betekent dat ik van alles verkeerd deed, een noodstop moest maken, waardoor ik na een stopstreep stilstond, een afslaande motor.. al met al een hopeloze rit. En daar sta je dan bij het CBR; je krijgt een superaardige examinator toegewezen. Een examinator die meteen doorhad hoe zenuwachtig ik werd. Niet dat dat hielp, want door zijn aardigheid "waarvoor ben je zenuwachtig?" werd ik alleen maar emotioneler. Waarom? "omdat ik het zo graag goed wil doen" En ik gewoon al wist dat het geen goede rit zou worden. Ik voelde het opborrelen. Maar ik glimlachte dapper en begon te rijden. Superslecht. De motor is me 3x afgeslagen. De eerste keer was het nog van "oke kan gebeuren, rust blijven" en de examinator deed echt zn best. Ik ook trouwens. Maar daarna ging het gewoon van kwaad tot erger. En dat heb ik nou. Als er iets misgaat dan is dat bij mij altijd het begin van een enorme kukkeling naar beneden. Dan ben ik als sisyphos op het moment dat de steen net 1 stap van de top is... en weer naar beneden rolt. Het verbijsterende is nog dat mijn speciale verichtingen prima gingen; de omkeer opdracht, in parkeerkeren en de stopopdracht. Goed uitgevoerd en daarmee heb ik dus gewoon vrijstelling gewonnen. Dus ik zou superblij kunnen zijn. In principe. Maar dat ben ik niet omdat ik zo streng ben voor mezelf, omdat die motor me voortdurend afsloeg, omdat ik me schaam en omdat ik zelf het grootste struikelblok ben. Maar hoe moet het anders???

Treurig- Treuriger- Ik

Maybe I give up too easy, maybe I don't fight enough
Maybe my heart is afraid of falling in love

If I don't try I won't know
These walls that surround me they're strong and they're tall
I could slip and fall with noone to catch me at all
And end up alone

~Holly Williams

Soms vraag ik me af hoe ik hier beland ben. Hier in de grotere zin van het woord.'Hier' als in deze gedachtenmode. Ik heb mezelf geprogrammeerd om op een bepaalde manier te denken en eigenlijk irriteer ik me te pletter aan mezelf. Maar hoe verander je je manier van denken? Hoe verander je je manier van voelen, ervaren, geloven?

Te naief, te onrealistisch, te afhankelijk. Want ik weet dat ik niet de deur uit durf zonder make-up op. En dan bedoel ik letterlijk de deur als in mijn kamerdeur. En eigenlijk ga ik ooit nooit de deur uit zonder na te denken over mijn kleding, styling. Onder het motto "je weet nooit wie je tegen komt". Maar eerlijk gezegd maakt het me geen donder uit wíe ik tegenkom. Als ik überhaupt het risico loop iémand tegen te komen, en dat includes mijn ganggenootjes, dan ga ik niet onopgemaakt, in slobberkleren de deur uit. Ter benadrukking: mijn kamerdeur die leidt naar de gezamelijke hal en keuken. Hoewel ik natuurlijk altijd al wist dat ik dat doe, besefte ik zonet pas dat ik serieus langer bezig ben geweest met in de spiegel kijken dan dat ik erover deed om de gang door te lopen, mijn lasagna in de ovenmagnetron te doen, 8 minuten te wachten en weer terug te lopen. Zonder iemand tegen te komen. Na het eten trotseerde ik weer de gang, waarbij ik wel 2 huisgenootjes tegen kwam, om de stofzuiger te pakken. En ik was opgelucht toen ik weer in mijn kamer kwam dat ik in ieder geval een "goede" indruk had gemaakt. Belachelijk eigenlijk. Ik voel dat het belachelijk is, ik weet dat het belachelijk is en toch kan ik me er niet toe zetten om bij bewijs van spreken in mijn pyjama de gang op te gaan, laat staan naar college zonder een ritueel van kleren uitkiezen, make-up, haar van 25 minuten.
Ik besteed zoveel tijd (en geld: er gaat gewoon evenveel geld naar kleding, shampoo, lipgloss, armbanden, foundations enzovoorts per maand als naar boodschappen) aan de manier waarop ik eruit zie en levert het ook maar iets op....? NEE
Dus nu voel ik me gefrustreerd én belachelijk.
Ik flirt met jongens waarmee ik eigenlijk absoluut niks zou willen, niet voor hoe korte tijd dan ook, om een soort van validatie te krijgen. En dat zijn momenteel ook de enige types die enige aandacht aan me besteden. En ook nog eens de types die over het algemeen nogal verlegen zijn als het erop aankomt, en absoluut geen move maken. Tenminste ergens hoop ik dat dat de reden is, en niet dat zelfs deze jongens mij niet willen. Want dan wordt het wel een hele treurige bedoeling.

Wat doe ik verkeerd?!

Ben ik arrogant bezig? Is het arrogantie of kieskeurigheid? Wat het ook is, het geeft me niet echt een beter gevoel, want beide laten me voor de zoveelste keer alleen achter.

Oke het wordt dringend tijd om deze blog te stoppen voordat ik mezelf nog verder naar beneden praat, verzwelg en op een diep en donker gedachteneiland beland.

Tabee,

I go the distance....?

I'll be there someday
I can go the distance
I will find my way
If I can be strong
I know every mile
Will be worth my while
When I go the distance
I'll be right where I belong

~Hercules

Dit is een van mijn favoriete nummers qua tekst. Elk couplet weer is een tekst zo waar. -zie volledige tekst- I can relate. Het Nederlands kent geen woord voor relate. Je kunt zeggen "het betreft mij" of "het gaat mij aan" of "het verhoudt zich tot mij" maar dat is zo passief. Ik vind het lang niet zo mooi, niet zo duidelijk en krachtig, als I relate, waarin duidelijk is dat I een werkwoord doet, iets voelt.

Ik moest van de week voor het eerst een practicumverslag in het Engels maken. Dat is lastig, wetenschappelijk Engels schrijven, op zo'n manier dat het lekker bekt, om het zo maar even te zeggen. Het is ook lastig, omdat ik stiekem dol ben op verslagen maken, omdat dat toch wel een ultieme manier is om heerlijk pietluttig en perfectionistisch bezig te zijn. Ik wil perfectie zinnen, lopende zinnen, perfecte woordcombinaties, professionele woordcombinaties; alles wat moet in een verslag en waarvan ik hou om het te creeeren. Toch moet je oppassen voor luchtige labpartners die het liever maar gewoon af hebben en allen hun eigen manier van schrijven en werken hebben. Een manier die niet overeenkomt met mijn manier. En dan moet je consessies doen, want hoewel ik me meestal al héél erg inhou, kan zelfs mijn ingehouden commentaar overkomen als kritiek. En zo bedoel ik het niet. Hun werk kan best al wel een 7 of 8 zijn; maar ik ga voor een 10. Anders voel ik me niet voldaan als ik het inlever. Dit geldt overigens niet voor tentamens, dat heb ik al losgelaten. Ik leef liever wat meer, dan dat ik een hoger cijfer heb. Nu moet ik alleen oppassen dat ik niet te nonchalant wordt en alleen maar zessen haal, want op langer termijn word ik daar ook weer niet gelukkig van.

Terug naar Go the Distance; waarom is deze lyrics nou zo kippenvel bezorgend? Altijd heb ik dromen. Maar dromen alleen is niet genoeg; ze moeten uitkomen. Mijn dayzero list is daar een voorbeeld van (trouwens; ik heb dinsdag voor het eerst bloed gedoneerd, nadat ik de vorige keer voor een check was geweest, was het nu tijd voor een halve liter van mijn gezonde veel ijzerbevattende bloed om in een zakje te stromen. Het viel reuze mee. En met deze goede daad heb ik goal 7 gehaald)
Maar er is iets anders, wat ook verweven zit in bijna al mijn andere doelen, dat heeft iets te maken met een zoektocht naar identiteit, geluk, waardering, ondernemen en vrijheid. En het komt dichter en dichterbij. Ik ben uitgenodigd voor de laatste en definitieve selectie-ronde van het project. Over twee weken zal ik weten of ik van de zomer mee mag, of ik die lieve kindjes kan gaan helpen, die interessante mensen mag ontmoeten, kan gaan snuffelen aan het eten, de geur, het landschap en de cultuur van de Balkan. Het is qua afstand net zover Sevilla,Zuid-Spanje; Bari,Zuid-Italie. En toch is het net als met Griekenland, wat slechts een luttele 600 kilometer verder ligt (evenver als Amsterdam-Parijs) het klinkt ver weg.
Anders. Ontzettend spannend... en misschien ga ik erheen. Ниш Србија, of anders gezegd Republika Srbija...

љубав, (wat je uitspreekt als Ljubav oftewel liefs)



ps Ik ga met hemelvaart ook nog eens op studiereis naar Boedapest, how cool is that! Oei, ik moet wel echt even werk gaan zoeken. Laat ik eens zo eens gaan ronddolen hier in de buurt om te kijken waar ik nog meer kan solliciteren.