"She remembered lying in the crevasse, buried by snow. She tought of that perfect silence. Also now, like then, no one knew where she was. This time too, no one would come. But she no longer expected them to.
She smiled to the clear sky. With a little effort, she could get up by herself."
~The solitude of prime numbers
Als je maanden en maanden nadat je een boek gelezen heb ineens een zin uit dat boek te binnen schiet, omdat het zo'n indruk op je heeft gemaakt, dan is het een goed boek. The solitude of prime numbers is zo'n boek. Ik heb er al eens eerder over geblogd, en van de week schoot ineens die zin "but she no longer expected them to" in me hoofd. Toen ik het las kon ik de pijn, de hoop en het verdriet van de hoofdpersonen voelen en aan het eind voelde ik de rust die de hoofdpersoon ontving nadat ze alles had losgelaten. She no longer expected somebody to come...
Ik heb nog een boekenbon liggen en ik kan niet wachten om een heerlijk nieuw boek te kopen. Volgende week, na mijn tentamens, ga ik naar een winkel, ik ben de naam even kwijt, gewoon omdat ik dat zo'n mooie winkel vind. Het zit in een oud pand en de boekenkasten lopen in een spiraal omhoog. Er liggen houten krakende planken op de grond en voor sommige boeken moet het personeel echt op zo'n grote bibliotheek ladder klimmen om het voor je te pakken. Dan 1 dag niks anders doen dan in bed liggen met kopjes thee en chocola en lezen :)
Liefs,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten