The tragedy of live doesn't lie in not reaching your goal
The tragedy lies in not having a goal to reach
Ik wil altijd mijn voor mezelf gezette doelen halen. Ik wil zo veel omdat het doen van deze dingen, het volbrengen ervan, dat geeft een kick. Dat geeft me het gevoel dat ik leef. Maar het is verslavend. Ik zit in een sleur waarin ik denk "is dit het?" "is dit alles?" Waarom lijkt het altijd of anderen zoveel meer hebben? Ik weet niet of dat gevoel er is omdat ik te erg een ideaal beeld heb en dat eigenlijk wat ik nu doe al goed genoeg is. Maar als dat zou zijn, waarom voelt het dan niet als genoeg? Of misschien is dit gevoel er wel omdat er gewoon nog zoveel meer is. Ik weet zeker dat er meer schoonheid is, meer wereld, meer mensen dat ik moet zien, die ik moet ontmoeten.
Ik wil meer maar dat gaat niet. Niet financieel, niet door de verwachtingen van mijn omgeving, niet door mezelf; want hoe graag ik het ook anders wil, toch is er blijkbaar iets in mij dat me tegenhoud. Ik kan niet de situatie, de omgeving de schuld geven, hoewel dat zoveel makkelijker zou zijn. Nee, iets in mij creëert immers die situatie. Daar ben ik zelf bij. Dat gedeelte van mezelf is het deel dat ik oprecht verafschuw. Zo moeilijk, laf en lelijk. En dat maakt me verdrietig en boos, want ik zou zo graag wat meer van mezelf houden, maar zelfs dat laat ik niet toe... Hoe kom je uit zo'n cirkel?
Liefs,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten