Treurig- Treuriger- Ik

Maybe I give up too easy, maybe I don't fight enough
Maybe my heart is afraid of falling in love

If I don't try I won't know
These walls that surround me they're strong and they're tall
I could slip and fall with noone to catch me at all
And end up alone

~Holly Williams

Soms vraag ik me af hoe ik hier beland ben. Hier in de grotere zin van het woord.'Hier' als in deze gedachtenmode. Ik heb mezelf geprogrammeerd om op een bepaalde manier te denken en eigenlijk irriteer ik me te pletter aan mezelf. Maar hoe verander je je manier van denken? Hoe verander je je manier van voelen, ervaren, geloven?

Te naief, te onrealistisch, te afhankelijk. Want ik weet dat ik niet de deur uit durf zonder make-up op. En dan bedoel ik letterlijk de deur als in mijn kamerdeur. En eigenlijk ga ik ooit nooit de deur uit zonder na te denken over mijn kleding, styling. Onder het motto "je weet nooit wie je tegen komt". Maar eerlijk gezegd maakt het me geen donder uit wíe ik tegenkom. Als ik überhaupt het risico loop iémand tegen te komen, en dat includes mijn ganggenootjes, dan ga ik niet onopgemaakt, in slobberkleren de deur uit. Ter benadrukking: mijn kamerdeur die leidt naar de gezamelijke hal en keuken. Hoewel ik natuurlijk altijd al wist dat ik dat doe, besefte ik zonet pas dat ik serieus langer bezig ben geweest met in de spiegel kijken dan dat ik erover deed om de gang door te lopen, mijn lasagna in de ovenmagnetron te doen, 8 minuten te wachten en weer terug te lopen. Zonder iemand tegen te komen. Na het eten trotseerde ik weer de gang, waarbij ik wel 2 huisgenootjes tegen kwam, om de stofzuiger te pakken. En ik was opgelucht toen ik weer in mijn kamer kwam dat ik in ieder geval een "goede" indruk had gemaakt. Belachelijk eigenlijk. Ik voel dat het belachelijk is, ik weet dat het belachelijk is en toch kan ik me er niet toe zetten om bij bewijs van spreken in mijn pyjama de gang op te gaan, laat staan naar college zonder een ritueel van kleren uitkiezen, make-up, haar van 25 minuten.
Ik besteed zoveel tijd (en geld: er gaat gewoon evenveel geld naar kleding, shampoo, lipgloss, armbanden, foundations enzovoorts per maand als naar boodschappen) aan de manier waarop ik eruit zie en levert het ook maar iets op....? NEE
Dus nu voel ik me gefrustreerd én belachelijk.
Ik flirt met jongens waarmee ik eigenlijk absoluut niks zou willen, niet voor hoe korte tijd dan ook, om een soort van validatie te krijgen. En dat zijn momenteel ook de enige types die enige aandacht aan me besteden. En ook nog eens de types die over het algemeen nogal verlegen zijn als het erop aankomt, en absoluut geen move maken. Tenminste ergens hoop ik dat dat de reden is, en niet dat zelfs deze jongens mij niet willen. Want dan wordt het wel een hele treurige bedoeling.

Wat doe ik verkeerd?!

Ben ik arrogant bezig? Is het arrogantie of kieskeurigheid? Wat het ook is, het geeft me niet echt een beter gevoel, want beide laten me voor de zoveelste keer alleen achter.

Oke het wordt dringend tijd om deze blog te stoppen voordat ik mezelf nog verder naar beneden praat, verzwelg en op een diep en donker gedachteneiland beland.

Tabee,