I go the distance....?

I'll be there someday
I can go the distance
I will find my way
If I can be strong
I know every mile
Will be worth my while
When I go the distance
I'll be right where I belong

~Hercules

Dit is een van mijn favoriete nummers qua tekst. Elk couplet weer is een tekst zo waar. -zie volledige tekst- I can relate. Het Nederlands kent geen woord voor relate. Je kunt zeggen "het betreft mij" of "het gaat mij aan" of "het verhoudt zich tot mij" maar dat is zo passief. Ik vind het lang niet zo mooi, niet zo duidelijk en krachtig, als I relate, waarin duidelijk is dat I een werkwoord doet, iets voelt.

Ik moest van de week voor het eerst een practicumverslag in het Engels maken. Dat is lastig, wetenschappelijk Engels schrijven, op zo'n manier dat het lekker bekt, om het zo maar even te zeggen. Het is ook lastig, omdat ik stiekem dol ben op verslagen maken, omdat dat toch wel een ultieme manier is om heerlijk pietluttig en perfectionistisch bezig te zijn. Ik wil perfectie zinnen, lopende zinnen, perfecte woordcombinaties, professionele woordcombinaties; alles wat moet in een verslag en waarvan ik hou om het te creeeren. Toch moet je oppassen voor luchtige labpartners die het liever maar gewoon af hebben en allen hun eigen manier van schrijven en werken hebben. Een manier die niet overeenkomt met mijn manier. En dan moet je consessies doen, want hoewel ik me meestal al héél erg inhou, kan zelfs mijn ingehouden commentaar overkomen als kritiek. En zo bedoel ik het niet. Hun werk kan best al wel een 7 of 8 zijn; maar ik ga voor een 10. Anders voel ik me niet voldaan als ik het inlever. Dit geldt overigens niet voor tentamens, dat heb ik al losgelaten. Ik leef liever wat meer, dan dat ik een hoger cijfer heb. Nu moet ik alleen oppassen dat ik niet te nonchalant wordt en alleen maar zessen haal, want op langer termijn word ik daar ook weer niet gelukkig van.

Terug naar Go the Distance; waarom is deze lyrics nou zo kippenvel bezorgend? Altijd heb ik dromen. Maar dromen alleen is niet genoeg; ze moeten uitkomen. Mijn dayzero list is daar een voorbeeld van (trouwens; ik heb dinsdag voor het eerst bloed gedoneerd, nadat ik de vorige keer voor een check was geweest, was het nu tijd voor een halve liter van mijn gezonde veel ijzerbevattende bloed om in een zakje te stromen. Het viel reuze mee. En met deze goede daad heb ik goal 7 gehaald)
Maar er is iets anders, wat ook verweven zit in bijna al mijn andere doelen, dat heeft iets te maken met een zoektocht naar identiteit, geluk, waardering, ondernemen en vrijheid. En het komt dichter en dichterbij. Ik ben uitgenodigd voor de laatste en definitieve selectie-ronde van het project. Over twee weken zal ik weten of ik van de zomer mee mag, of ik die lieve kindjes kan gaan helpen, die interessante mensen mag ontmoeten, kan gaan snuffelen aan het eten, de geur, het landschap en de cultuur van de Balkan. Het is qua afstand net zover Sevilla,Zuid-Spanje; Bari,Zuid-Italie. En toch is het net als met Griekenland, wat slechts een luttele 600 kilometer verder ligt (evenver als Amsterdam-Parijs) het klinkt ver weg.
Anders. Ontzettend spannend... en misschien ga ik erheen. Ниш Србија, of anders gezegd Republika Srbija...

љубав, (wat je uitspreekt als Ljubav oftewel liefs)



ps Ik ga met hemelvaart ook nog eens op studiereis naar Boedapest, how cool is that! Oei, ik moet wel echt even werk gaan zoeken. Laat ik eens zo eens gaan ronddolen hier in de buurt om te kijken waar ik nog meer kan solliciteren.