soms is alles mooi

"Mevrouw Julia doet de ramen open
en ze weet geen woord voor de lucht die haar wangen aanraakt
en de zon heeft de kleur van honing

en ze weet
vandaag gaat het gebeuren
en ze denkt
maar eerst blijf ik nog even staan"

~ Tjitske Jansen, uit: Het moest maar eens gaan sneeuwen

Een gedicht dat me doet glimlachen, net als ik de hele week al kan doen. En deze week heb ik al zoveel reden om te lachen. In mijn vorige blog vertelde ik dat er veel stond te gebeuren. Nou vorige week dinsdag heb ik een stijldansworkshop gehad (dayzero punt 36)1, 2, chachacha... echt het is zo tof als een man je een beetje goed leidt en je de hele zaal wordt rondgezwiert! Bovendien is een man die kan dansen gewoon super sexy haha

Na dit leuke voorproefje was donderdag het gala. Het was echt een mega succes geworden *schouderklopje voor de organisatie, oftewel oa voor mezelf* 175 kaartjes verkocht :) Verder was alles picobello geregeld met een rode loper, witte heliumballonnen, nepsneeuw, welkomstdrankjes en niet te vergeten een lieve jongen als date. Al bleek bij onze super goedkope champagne toch een addertje onder het gras te zitten; het was een soort kinderchampagne met maar 1,1% alcohol haha ook hadden we veel meer champagne dan glazen, dus degene die zo slim waren om hun glas niet meteen weg te gooien (oftewel de commissie) konden eindeloos voor een refill gaan :p
De heenweg begon al geniaal, aangezien we van de club ook ons eigen toiletpapier moesten meenemen. Dus gingen een commissiemaatje die vlak bij mij woont en ik op weg met 100 rollen wcpapier! Daarnaast moesten natuurlijk ballerina's, makeup (ik was nogal in een haastige bui, aangezien ik maar een halfuurtje had voor mijn haar/makeup/omkleden, dus ik moest wat gereedschap mee om nog even te kunnen bijwerken voordat het feest echt begon), trui/legging, en hele mikmak mee, want om nou half Amsterdam door te steken en vervolgens buiten 50 ballonnen op te hangen met alleen een cocktailjurkje aan is toch een beetje koud in februari... Toen we -met de tassen wc-rollen- in de tram zaten, kwam er toch een apart figuur bij ons zitten! Een zéér vreemde man, die maar niet ophield met praten over hoeveel huur hij betaalde, de synagoge, wat hij het weekend ging doen, wat voor bloemen hij voor zijn zus had gekocht, hoe kort het leven wel niet was, enz enz... hij hield maar niet op te praten tegen mijn medecommissie-lid. Ik lag natuurlijk helemaal dubbel, vooral om haar ijzeren gezichtsuitdrukking toen zij op de vraag van de vreemde man "waarom hebben jullie zoveel wcpapier gekocht?" antwoordde "tsja, we moeten gewoon vaak naar de wc" (oke ik denk dat je erbij had moeten zijn, om het net zo grappig te vinden als ik) Oftewel een zeer geslaagd feest!

Rustig weekendje gehad, ofnouja rustig Zaterdag ging ik met mijn moeder naar Arhnem (dayzero doel 29) omdat het de laatste dag was van de kruitvatactie, en we hadden nog twee kaartjes liggen. Dus op naar Arhnem en na een héle boel treinpech (van aanrijdingen, 20 min vertragingen, defecte koffiemachines in de Kiosk, tot onverhoopt de trein uit moeten omdat hij ineens niet meer verder ging) waren we pas om 1 uur 's middags in Arhnem. Een gezellige, wel redelijke kleine stad, dus voor deze ervaren shoppers makkelijk te doen in een middagje ;) Ik ben de laatste tijd echt verslaafd aan beagles!! Dus toen mijn ouders in Amsterdam waren heb ik ze verplicht naar de Beagles en Beans te gaan, waarna mijn moeder ook helemaal een B&B fan is geworden. Dus een heerlijke beagle als lunch (al is de walnoot-honing cream net echt aan te raden; de zontomaatjes rode pesto cream echter wel! Ook het aardbeiensapje is een aanrader!) Ik heb nog even een setje prachtige plint poeziëkaarten gekocht, waarvan bovenstaande er 1 van was.

Toen heb ik als klap op de vuurpijl maandag mijn autotheorie gehaald! Ik was van te voren super zenuwachtig, de proefexamens gingen slecht en mijn zelfvertrouwen daalde tot ver beneden het nulpunt. Nadat ik mezelf moed insprak "iedereen kan het halen, dus jij ook" ging ik vol zenuwen die zaal in. Gelukkig had ik een vet goede plek; goed beeld op het scherm dus dat stelde mij al wat gerust. Toch had ik na de tijd een wrangend gevoel. Na 10 minuten wachten kwam de vrouw de zaal weer binnen met een stapel papieren... "Nummer 37" en nummer 37 haalde haar papiertje op, keek en YEAAHH GESLAAGD.

Ik heb een voornemen; ik ga mezelf niet meer onderschatten. Soms mislukken dingen, maar meestal gaan ze goed. De meeste tentamens haal ik, de meeste dingen overwin ik. Dus waarom moet ik mezelf altijd zoveel zenuwen aanpraten? Ik heb geen zin meer in de pessimistische gedachten "ik heb het vast niet gehaald" Ik ga ervoor.
Dat had ik me maandagavond voorgenomen...

Dus ik ging dinsdagavond naar de borrel, ondanks dat ik niet wist wie er zou komen, ondanks dat ik niet had afgesproken met een paar om te komen. Ik ging gewoon. Alleen. Met alle risico's vandien. Nou, zelfs als er niemand zou zijn waar ik mee om ga, zelfs als ik me daar totaal niet op mn gemak en op mn plaats zou voelen, dan zou ik gewoon de metro terugpakken toch? Dus ik ging. En het werd gezellig. 1-0 voor mij....

Soms lijkt alles gewoon even heel erg mooi. De zon over de Amstel. Een beagle met philidelphia, een gesprek van een half uur met een huisgenootje over yoga en koken, een les pilates om "back to powerhouse" te gaan...

Liefs,