onverklaarbaar, maar dat is niet erg.

you see, i'm the bravest girl
you will ever come to meet
and yet i shrink down to nothing
at the thought of someone
really seeing me
i think my heart is wrapped around
and tangled up in winding weeds

but i don't wanna go on living
being so afraid of showing
someone else my.. imperfections
even though my feet are trembling
and every word i say comes stumbling
i will bare it all.. watch me unfold
unfold

these hands that i hold
behind my back are
bound and broken by my own doing
and i can't feel
anything, anymore
i need a touch to remind me
i'm still real..

i will allow someone to love me
i will allow someone to love me...

~Maria Digby

Een nogal lange begin-tekst vandaag. Maar het is ook zo'n mooi nummer, van een super getalenteerde zangeres. Dus bedankt voor de tip! Dit meisje, Maria Digby: ze lijkt zo normaal, maar ze kan zo goed uitdrukken en teksten schrijven. En ik vind het zo knap dat je zó eerlijk kunt zijn, al kijken bijna een miljoen mensen je filmpjes op youtube.
http://www.youtube.com/watch?v=0F3Rm8c3wP0
ik hoop dat jullie de moeite nemen om hierna te kijken, en ook vooral naar dit nummer
http://www.youtube.com/watch?v=_g5ZaV7ueAs

Het gaat over invisible zijn, iets wat we misschien allemaal wel eens meemaken. Je voelt je eenzaam, onbekeken, verborgen. Masker op, voor wie haal je die af? Zullen mensen dan nooit zien dat er meer is dan een op het eerste gezicht een verlegen meisje? Nemen ze dan nooit de moeite om eens te kijken wat er binnenin zit?
De waarheid is hard, maar het antwoord is nee. Ik kan het weten... maar ik weet ook hoe ongelofelijk veel het helpt als mensen wél eens verder kijken dan de oppervlakte. Maar het feit is dat je daar moeite voor moet doen en dat gebeurt vaak niet. Het is natuurlijk ook veel makkelijker om op iets in te gaan als diegene je zelf een opening geeft. Hoe moet je naar binnen bij mensen die dat niet doen? Waarom zou je de moeite doen?
Nu ik dit zelf zo bedenk, neem ik tegelijk het besluit om dat ook meer te doen. Niet dat ik altijd alleen maar afga op het eerste gezicht, de eerste ontmoeting, uitstraling. Nee dat vind ik niet. Maar er zijn mensen die misschien wel ongelukkig zijn, gewoon omdat zij zelf niet weten hoe zij zichzelf moeten laten zien... ondanks dat ze dat wel willen en ze dat verdienen...

Dat laat littekens na, littekens die niet zo makkelijk vervagen. Soms heb je iemand nodig die je laat inzien dat je het allemaal wel waard bent. Die behoefte kan zo sterk zijn, maar het is ook zo onzinnig. Waarom zou iemand moeite voor jou doen, als je dat niet voor jezelf doet?

En zo kom ik toch op "mijn bijbel". Een boek "Denk je sterk" van Fred Sterk dat ik nu aan het lezen ben (en nee nog steeds niet uit heb) en het is een confronterend boek. Het moet nog blijken of het ook een leven verbeterend boek is. Het gaat voornamelijk over zelfwaardering en hij stelt zelfkritiek voor als een "innerlijke criticus" die je onder controle moet krijgen en moet overwinnen.
Zelfkritiek: als er iets is waar ik goed in ben is het wel in mezelf onderwaarderen. In sommige dingen ben ik juist heel makkelijk, ik kan zeggen "ik heb deze goede eigenschap en dit kan ik ook wel redelijk" Maar daar blijft het bij. Ik ben altijd veel beter in het opnoemen van dingen die ik niet kan, die mislukt zijn en dingen die ik nooit zal doen gewoon omdat ik dat zelfvertrouwen mis.
Mijn vrienden kunnen wel zeggen; je teksten zijn mooi. Maar als ik dan weer iets nieuws heb geschreven introduceer ik ze toch met "ja ik heb wel iets nieuws geschreven, maar het is niet echt goed." of "het moet nog wat verbeterd worden" Wat natuurlijk eigenlijk een mechanisme om jezelf te beschermen tegen kritiek.
Dit boek zegt dat ook "je doet dingen niet, zodat je ze niet fout kunt doen. Je zegt dingen niet, zodat je niet afgewezen wordt" Well, that sucks.

Ik zit niet in een eeuwige dip. Het is absoluut niet dat ik diep in een put aan het watertrappelen ben en op het punt sta te zinken. Nee ik ben tevreden met hoe het nu is. Ik heb leuke vrienden, lol en gezelligheid. Ik kom erachter wat ik wil, al is het soms niet te krijgen. Ik moet accepteren dat het gaat zoals het gaat máár dat ik het toch zelf moet doen.
Het is misschien een beetje laat, maar nu in de 6e klas ben ik toch wel helemaal mezelf. Most of the time. Ik wil nog steeds teveel "perfect" zijn, te hoge eisen voor mezelf, maar daar werk ik aan. Ik wil zo graag.
Het is niet makkelijk. Zoiezo, op een of andere manier, heb ik veel mensen in mijn omgeving die niet zo snel zeggen wat ze eigenlijk écht willen zeggen. Dat kan natuurlijk ook geen eenrichtingsverkeer zijn...
Ik antwoord.
Dit is mijn stap, en terwijl ik dit schrijf heb ik geen flauw idee of ik dit wel wil plaatsen. Oke bijna niemand leest dit.
Dit is mijzelf, was mijzelf, wat vooral vroeger was, maar wat nu nog steeds aanwezig is. En daarom raakt dit nummer mij.

De cirkel is weer rond, en het psychologische zelf halfuurtje is gesloten.
Tijd om te leren, om verder te gaan. En natuurlijk om nog wat meer muziek op te zoeken.

Liefs,