Vandaag voel ik me op. Moe en uitgeblust.
Ik had met mijn ouders gepraat en zij snappen me niet. Zij denken dat ik gewoon teveel wil en teveel eisen stel.
Misschien bestaat niet wat ik wil, misschien is er niet zoiets als de klik met de juiste studie. Ik ben moe en heb er even geen zin meer in. Wel in de korte termijn dingen, maar niet in het lange termijn. Niet om over 4 jaar de rest van mijn leven lang op een lab te zitten en bijvoorbeeld 8 jaar aan hetzelfde ding te werken (zo werkte een vrouw waarbij ik gisteren in de trein zat al 8 jaar aan hetzelfde eiwit... so depressing vind ik dat) maar ook kan ik mezelf niet op een kantoor zitten, snakkend naar wat licht. Oke dat is natuurlijk heel deprimerend en overdreven gezegd; maar het principe blijft hetzelfde. Ik weet het even niet.
Ik weet wel iets wat ik graag zou willen, ik hou van de klank, het idee, maar de uitvoering is lastig, onrealistisch. Het is niet voor lange termijn, maar wel groots. Ik ga eerst nog wat meer research doen, het ontwikkelen in mn hoofd, voordat ik erover kan praten laat staan echt beslissen.
Liefs,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten