Twee kanten van de mens

My past, my future, my disease
Perhaps collapse to make me seize
A moment just a breeze
Greatful, I allow
These words to be the past somehow

Stop asking why, all I know is all I am
Will never fully understand, my breathing
I try, How I try to feel, hear, see and it confuses me

Am I here now? Am I here now?
I feel, hear, see and it confuses me
I am wrong, I am here, now is mine
Now is mine

~K's Choice

Twee dagen waarin ik me verwonder over "de goedheid van de mens". Bestaat het nog of niet?
Maandag moest ik met een enorm grote en zware weekendtas naar het station lopen. Een wandeling van een kwartiertje. Toen ik net mijn straat uitwas, stopte een auto. Een auto met een vrouwtje dat haar kleinkinderen ging ophalen van school en mij wel even bij het station wilde afzetten. Ik was echt zo blij want anders had ik waarschijnlijk mijn trein gemist/had ik moeten rennen. Toen ik uitstapte en haar uitvoerig bedankte zei ze met een lach "er bestaan nog goede mensen". "Jazeker" antwoorde ik met een brede glimlach. Toen moest ik in Amsterdam mijn enorm zware tas de trap van de metro afsjouwen... iemand die even aanbod om te helpen? Nope. Vervolgens in de metro was er een man die er bij de Van Boshuizenstraat uitmoest; hij had zijn fiets keurig in de daarvoor bestemde fietsklemdingen gezet. Naast zijn fiets stond nog de fiets van iemand anders. Dus die man wil zijn fiets uit het rekje halen, maar dat lukt hem niet. Hij kan niet en zijn spaken uit dat rekje halen en voorkomen dat die andere fiets niet in zijn fiets vastzit en tegelijkertijd ook nog zijn halte halen. Dus ik zie dat gebeuren, zit een aantal zitjes verder weg. Ik kijk maar nee hoor, niemand van de mensen die dichtbij hem staan helpt even. Dus ik sta op (met mijn enorm zware tas) en help hem even. Dat vind ik zo bizar he, dat niemand dan even denkt van "goh laat ik hem even 5 seconden helpen" Hoeveel moeite is dat nou?!
Vervolgens ben ik ergens mijn ov verloren... grumbels grumbels. En hij is niet ergens als gevonden voorwerp afgeleverd.
Toen moest ik 's avonds weer naar de universiteit voor een vergadering van de gala-commissie (op de fiets....). Na 2 uur intensief vergaderen besloten een mede commissielid en ik samen nog even te koken (het was inmiddels half 8:p) dus we gingen met de metro naar mijn huis (sorry gvb voor het zwartrijden(A)) en toen moest mijn fiets die trap af. Die vriendin droeg alle tassen (2 nogal zware boodschappen tassen + laptoptassen + handtassen van ons beiden) dus ik moest in mn eentje mijn fiets van die trap sjouwen. Gelukkig was daar weer een aardig iemand die mij even hielp.

Zo had ik gisteren echt een dag waarin ik mij verwonder over mensen. Zo'n vriendelijk vrouwtje dat mij even een lift geeft, zulke onvriendelijke mensen die zo'n jongen niet eens even helpen zijn halte te halen. Bizarre wereld.

Liefs,



ps luister gewoon eens naar dit nummer; Now is mine van K's Choice. Alleen luisteren; daarna nog een keer de tekst erbij. Ik deed hetzelfde en was meteen vanaf de eerste keer gepakt; het is zo'n ongelofelijk mooie tekst als je er wat aandacht aan besteed. Luister door de aparte regelafbraken en enters heen; het is het waard!