A merry Christmas

Mijn piepkleine familie zit ofwel in Spanje, of is niet bereid door deze weeromstandigheden te rijden of kan het niet opbrengen of 's ochtends "vroeg" op te staan voor een kerstontbijt. Soms is het gewoon zoals het is, en moet je de drang dingen te veranderen loslaten. Sommige dingen zijn gewoon niet meant to be.

Dus terwijl mijn zussen nog bezig waren met opstaan, hadden mijn ouders en ik al een heerlijk ontbijtje gehad met ovenbroodjes met zacht gesmolten boter en kerststol aan een mooi gedekte tafel (mijn vader was als eerste op en hij had geen idee dat het zwart glitterige tafelkleed boven in een kast lag en dat dat ons kerstkleed moest zijn, dus bij gebrek aan beter had hij maar een wit kleed op de tafel gelegd, wat eigenlijk een linnen onderlaken bleek te zijn haha) Daarna zijn we gaan wandelen.









En dit was 's avonds onze manier om de prosecco koud te krijgen haha doet me een beetje denken aan de Baileys reclame ;)


Straks ga ik het kerstdinee maken (samen met de camembert-dingetjes die mn zus heeft gemaakt) met oa vis met pestosaus, aardappelkroketjes, en de kersttraditie van de familie: kerstpudding, met lange vingers, kersen, pudding (waar ik 2 pogingen voor nodig had... oeps) en slagroom. Ik ben dol op koken.

Heel veel liefs,

Nummer 21

Yeah weer een dayzero goal gehaald!
Wees een week vegetarisch. Het was niet moeilijk, slechts 2 moeilijke momentjes, namelijk toen ik bijna niks in huis had en niet mijn zwitserse rostischotel kon maken omdat daar spekjes in zaten en toen ik gisteravond op een kerstborrel was en er een heerlijk geurende schaal (vlees)hapjes rondging (dat was omstreeks 19.00 en ik had nog niet gegeten)maar ik heb het gefikst :p geen vlees voor een week is easy, en ik ga wat vaker vleesloze dagen inlassen.


Liefs,

Gedachten op een zondagochtend

Er staat iets te gebeuren,
Dat voelen we wel aan,
Al weten we nooit wat.

Omdat het anders wordt,
Het wordt beter dan gisteren,
Mooier en echter,
Je zult het zien,
Omdat het anders wordt,
En het kan zoveel beter.

Omdat het anders wordt...

~Blof

Een pak sneeuw, chaos op het spoor, -8 graden vorst... winter.
Ik beleef een typische zondagochtend; ik kom beneden, een rustgevend muziekje (de cd Amora, van Andrea Bocelli; wat betekent dat het vandaag mijn vader was die als eerste op was), ik drink wat campina ontbijtdrink met extra vezels en zal straks een ontbijt/vroege lunch tosti maken.
Buiten is het koud, hierbinnen lekker warm. Thank god, dat was vorige week namelijk wel anders! Toen was onze cv ketel kapot, wat betekende dat we geen warm water en geen verwarming hadden!! Mn vader is het hele weekend bezig geweest in de kruipruimte om het te fiksen, wat gelukkig dan wel weer gelukt is. Ondertussen zaten mn moeder, zusje en ik maar met plaids om bij de openhaard, toen hebben we maar een klein hetelucht kacheltje gekocht, zodat het toch heerlijk warm was in de kamer. (in de rest van het huis was het stervenskoud) Toen wilde ik zondag toch echt mijn haren wassen, dus bedacht ik een ingenieuze tactiek. Ik kookte een waterkoker vol water, deed dat in de wasbak, mengde het met koud water zodat er een teiltje lekker warm water ontstond. Daarin waste ik mijn haar, terwijl mijn moeder weer een waterkoker water kookte, maar hem uitzette zodra het water gewoon opgewarmd was (niet kokend), dat goot zij dan over mijn hoofd om de shampoo uit te spoelen et voila... heerlijk fris haar :)

Het is een momentje van rust, rust die ik echt even nodig heb, maar mezelf niet kan gunnen omdat ik volgende week tentamens heb. Ja, in de week dat de rest van academisch Nederland al kerstvakantie heeft, heb ik tentamen week. En ik heb zelf 100% schuld aan het feit dat ik straks weer mega-hard bezig moet met leren, omdat ik de afgelopen twee weken gewoon te weinig heb gedaan. Ik ben namelijk nu op de helft, bij college 8 vd 16 dus er moet deze laatste twee dagen nog véél gebeuren. Hoewel ik weet dat ik het anders had moeten doen, weet ik niet of ik het wel anders had kunnen doen. Ik heb wat kracht nodig, of iets waardoor ik mijn eigen kracht, waarvan ik wéét dat ik het heb, ondanks wat andere mensen van mij denken, naar boven kan halen. Mensen snappen niet dat het echt moeilijk en ingewikkeld is; de keuze die ik nu moet maken. De situatie waarin ik nu zit. Iets moet veranderen, maar is dat de studie? Is dat mijn woonplaats? Of ben ik dat zelf?
Ik zelf, dat is een beetje naar de achtergrond verbannen, mijn eigen ik. Ik ben teveel bezig geweest met mensen om me heen verzamelen, de dagen vol plannen, de lege momenten opvullen met een stroom van gedachten en me druk maken om wat anderen dachten, voelden en wilden, dat ik daardoor vergat écht aan mezelf te denken. Een beetje egoïsme is niet erg, is juist nodig. Ik wil weer voelen wat ik kan.

Eerst ga ik mijn tentamens maken, en waarschijnlijk ook nog halen en daarna ga ik verder met mijn plan. Ik ben er nog niet helemaal klaar voor, maar het broedt en groeit en zodra ik het echt weet, zal ik het vertellen.
Dat zeg ik niet om mysterieus of interessant te doen, maar gewoon omdat ik het zelf zeker wil weten voordat het werkelijkheid kan worden. Ik wil zeker weten dat het kan, puur op basis van mijn eigen dromen en enthousiaste, niet omdat anderen het toevallig wel of geen goed idee vinden, me wel of niet zullen steunen. Nu kan ik nog niet zonder die steun, maar misschien straks wel.

Het is bijna 2011, bijna een nieuw jaar en ik voel dat het anders wordt.


Liefs,

Twee kanten van de mens

My past, my future, my disease
Perhaps collapse to make me seize
A moment just a breeze
Greatful, I allow
These words to be the past somehow

Stop asking why, all I know is all I am
Will never fully understand, my breathing
I try, How I try to feel, hear, see and it confuses me

Am I here now? Am I here now?
I feel, hear, see and it confuses me
I am wrong, I am here, now is mine
Now is mine

~K's Choice

Twee dagen waarin ik me verwonder over "de goedheid van de mens". Bestaat het nog of niet?
Maandag moest ik met een enorm grote en zware weekendtas naar het station lopen. Een wandeling van een kwartiertje. Toen ik net mijn straat uitwas, stopte een auto. Een auto met een vrouwtje dat haar kleinkinderen ging ophalen van school en mij wel even bij het station wilde afzetten. Ik was echt zo blij want anders had ik waarschijnlijk mijn trein gemist/had ik moeten rennen. Toen ik uitstapte en haar uitvoerig bedankte zei ze met een lach "er bestaan nog goede mensen". "Jazeker" antwoorde ik met een brede glimlach. Toen moest ik in Amsterdam mijn enorm zware tas de trap van de metro afsjouwen... iemand die even aanbod om te helpen? Nope. Vervolgens in de metro was er een man die er bij de Van Boshuizenstraat uitmoest; hij had zijn fiets keurig in de daarvoor bestemde fietsklemdingen gezet. Naast zijn fiets stond nog de fiets van iemand anders. Dus die man wil zijn fiets uit het rekje halen, maar dat lukt hem niet. Hij kan niet en zijn spaken uit dat rekje halen en voorkomen dat die andere fiets niet in zijn fiets vastzit en tegelijkertijd ook nog zijn halte halen. Dus ik zie dat gebeuren, zit een aantal zitjes verder weg. Ik kijk maar nee hoor, niemand van de mensen die dichtbij hem staan helpt even. Dus ik sta op (met mijn enorm zware tas) en help hem even. Dat vind ik zo bizar he, dat niemand dan even denkt van "goh laat ik hem even 5 seconden helpen" Hoeveel moeite is dat nou?!
Vervolgens ben ik ergens mijn ov verloren... grumbels grumbels. En hij is niet ergens als gevonden voorwerp afgeleverd.
Toen moest ik 's avonds weer naar de universiteit voor een vergadering van de gala-commissie (op de fiets....). Na 2 uur intensief vergaderen besloten een mede commissielid en ik samen nog even te koken (het was inmiddels half 8:p) dus we gingen met de metro naar mijn huis (sorry gvb voor het zwartrijden(A)) en toen moest mijn fiets die trap af. Die vriendin droeg alle tassen (2 nogal zware boodschappen tassen + laptoptassen + handtassen van ons beiden) dus ik moest in mn eentje mijn fiets van die trap sjouwen. Gelukkig was daar weer een aardig iemand die mij even hielp.

Zo had ik gisteren echt een dag waarin ik mij verwonder over mensen. Zo'n vriendelijk vrouwtje dat mij even een lift geeft, zulke onvriendelijke mensen die zo'n jongen niet eens even helpen zijn halte te halen. Bizarre wereld.

Liefs,



ps luister gewoon eens naar dit nummer; Now is mine van K's Choice. Alleen luisteren; daarna nog een keer de tekst erbij. Ik deed hetzelfde en was meteen vanaf de eerste keer gepakt; het is zo'n ongelofelijk mooie tekst als je er wat aandacht aan besteed. Luister door de aparte regelafbraken en enters heen; het is het waard!